Alle inzendingen over zeemansgraf

Zij wacht op de ree. Haar vriend een zeeman die niet meer t'rug kwam.…

Golven bewenen gezonken tranen met een melancholisch lied.…

Olijftak omrande viermaster oogde verbleekt alsof zij reeds rouwden Anker op de hand verschrompelt eens krachtig kon niets meer houden Stoere tatoo trots teken van weleer nu een spookschip de olijftak een veer De oude zeeman sleet dagen langs de maas Vermoeid betraande ogen turend in de verte getaand gelaat miste schip en…

Als berger in een duikerspak is dit ruim veel te groot voor mij ontrukt aan een familietak drijven verschrikkingen voorbij mijn bril beslaat het tranendal van dompelaars in zeemansgraf ik zwem tussen een dodental aan wie ik namen geven mag waar zij zich gelukkig waanden vallen patrijspoorten op slot kinderen van nabestaanden verdronken…

In Nederland, schreef hij, kon hij niet leven Men moet er, te benauwd, zijn lusten reven Hij zwierf als scheepsarts, lust- en rusteloos Naar China, Portugal, de Verre Oost Dat hij een eerlijk zeemansgraf bewaarde In schuim en asch verstrooid over de aarde…

Hij had het land waarvoor hij scheepging lief, Lief, als een vrouw 't verborgen komende. Er diep aan denkend stond hij dromende Voor op de plecht en als de boeg zich hief Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog Onder de verten, waarin 't sluimerde, Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende, Op de aanbrekende geboort' toevloog…

Voor de zachtmoedigen, verdrukten, Tot geregelde arbeid onwilligen, Voor de met moedwil mislukten En de groots onverschilligen, De reine roekelozen, Door het kalm leven verworpen, Die boven steden en dorpen De woestenijen verkozen, Die zonder een zegekrans Streden verloren slagen En 't liefst met hun fiere lans De wankelste tronen schragen…

KLAAGLIJK roepen de alcyonen, Schichtig fladdren de alcyonen, Boven 't woedend brandingklotsen Tegen Akashiro's rotsen, Waar wraakgierige demonen, Boven Akashiro's rotsen, Tussen gierennesten tronen. Over Akashiro's rotsen Zweeft een lieflijk avondrood; Onder, blind in 't brandingklotsen, Vindt de schepeling zijn dood. Klaaglijk…

't Geweld van de wervelende vlagen Verwoest de weerloze bloemen en plundert de steunende hagen, De blanke meren vertroebelen. Had ik nu een nederige hoeve En kinderen spelende buiten, Om aan de beregende ruiten Gedachtloos gelukkig te toeven. Na 't zwerven en stuurse staren Over de eeuwige zee, Na 't eindeloos tumult van gevaren: De…

In Singapoer is zij aan boord gekomen Vlak voor 't vertrek, met dertig stuks bagage; De eerste nacht doorspookte ze al de dromen Van een matroos, gemonsterd onder gage. Hij stond des morgens 't wandeldek te wassen Nog half versuft, toen zij hem kwam verrassen En raaklings langs hem in pyama ging Die strak en soepel om haar heupen sloot,…

De kim wordt wreed, de golven tuimlen wild, Van mild en groen, spoorslags hardgrijs en grauw; Eén nacht waarin de wind door 't luchtruim rilt, Dan, als een plotselinge dood, de kou. Om rotseilanden zonder boom en gras, Liggend verlaten in het oeroud ruim, Bloeit slechts 't onstuimig en verward gewas Van 't snel opschietend, snel verwelkend…

Hij had het land waarvoor hij scheep ging lief, Lief, als een vrouw 't verborgen komende. Er diep aan denkend stond hij dromende Voor op de plecht en als de boeg zich hief Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog Onder de verten, waarin 't sluimerde, Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende, Op de aanbrekende geboort' toevloog…

Ik ging geloven dat ik nu zou rusten, De winter in 't ommuurde stadje blijven, Een huis bewonen, klare zinnen schrijven En voor het eerst wat langer voortgekuste Vrouwen hier bij mij hebben en, ter ruste Met hen gegaan, lang in omhelzing blijven. En langzaam werden mij hun willige lijven Vertrouwd als vroeger vaak bezeilde kusten.…

De lange achtermiddagen aan boord Waarin de zon op vale golven gloort, Tussen de wolken uit, of door een lek In 't hemeldak licht droop op 't gore dek. De lege achtermiddagen aan boord Waarin de zon, door een gesloten poort, Tussen de spleet in 't saaien kooigordijn Op een portret valt als een streep karmijn. Dra wordt de lucht…

Hier is de wereld niets dan waaiend schuim, De laatste rotsen zijn bedolven Na de verwekking uit de golven, Die breken, stuivend in het ruim. Het laatste schip wordt weerloos voortgesmeten, Het zwerk is ingezonken en asgrauw. Zal ik nu eindelijk, vergaan, vergeten, Verlost zijn van verlangen en berouw?…

wat is beter of minder goed dan een beroering een grasspriet of halve onvertaalbare woorden wie is het kleine kind dat even om de deur kijkt zich terugtrekt en nooit meer wordt gezien wie is de schipper van het stuurloze wrak heen en weer door de storm gejaagd naar het zeemansgraf wat is beter of minder goed dan een mens die met…

Watertrappen heeft geen zin meer hier midden op de oceaan in de stroom waar ik verkeer wil zeemansgraf voor leven gaan waarom steek ik mijn vingers op tussen deze hoge golven noodkreet in natte notendop onder weer en wind bedolven mijn leven draait als film terug naar kusten met een veilig strand via de ingang van een luchtbrug vervlieg…

Gedachten waaien over stille wateren Naar het verleden.…

de kapitein is bezig met zichzelf te begrijpen voor bestwil opgesloten in zijn hut hij was tijdelijk even stuk maar lijkt weer op zijn spiegelbeeld alleen de naam ontschiet hem steeds de stuurman was al afgezet had om de boot te redden het roer met kettingen vastgelegd zo neem ik nog even rust op deze illustere notendop tot een zeemansgraf…

Zeer indrukwekkend is in dit geval de staatsbegrafenis, doordat het land in 't grootste zeemansgraf verdwijnen zal.…

. ------------------------------------------------- uit: Een eerlijk zeemansgraf I (1936)…

Gelukkig loopt het geenszins af: als onderzeeman ligt-ie thans te rusten in z'n zeemansgraf. PS De hemel is niet om te treuren. 'Je zit niet op de blaren, want je hebt je zeegat niet gebrand,' zo weet de Heer 'm op te beuren.…

Het werk wordt bemoeilijkt, de stroming wordt te sterk ook de wind geeft niet meer mee Zie dit zielig zootje spartelen, het spelen is voorgoed voorbij men zinkt weg in dit zeemansgraf Tussen dood en levenloos, tussen Aarde en hel waant de mens zich zo goddelijk Hij splijt het atoom en ook zijn ziel Hij splijt de zee en sleurt de wereld…

maar al gauw stikte hij door het zoute water en luchtgebrek als laatste zag hij de onderkanten van reddingsschepen terwijl de ansichtkaart van het straatbeeld in Rome in zijn binnenzak verwaterd en uitgewist raakte de mobiel waarmee hij zijn familie zou bellen voor eeuwig zonder signaal zal blijven wie nog denkt dat hij wel vrede met zijn zeemansgraf…

Hij was nu van de stuurman af, maar groef z'n eigen zeemansgraf: de kapitein, alleen aan boord, dreef stuurloos op de golven voort. - En onbestuurd werd toen het schip door wind gedreven naar een klip. Het was intussen hard gaan waaien. Het roer, dat brak, ging naar de haaien. De thuisreis was nu van de baan.…