Alle inzendingen over zin

Vertrouw op je vermogen om daarheen te zweven waar geen planeet je bindt vallende sterren zijn overal Wensen zijn ogenblikkelijk gemaakt gelijkertijd denk jij, denk ik dezelfde zin in ons bestaan in dezelfde seconde ontwaakt Wij glimlachen elkaar aan het is tijd wij moeten gaan…

Ga nu maar Praten heeft geen zin Alles is voorbij Tranen helpen evenmin Ga nu maar Het is gedaan Maar mijn liefde voor jou Zal nooit overgaan Ga nu maar En laat me hier alleen Het vuur is geblust Onze liefde is gesust Ga nu maar Tot een volgende keer Ooit op een dag Zien we elkaar weer…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

Soms denk ik weleens dat wij gezocht door woorden hardop spreken om ze simpel te herhalen waarom zijn gebruikte woorden eigen in geroepen waanzin meestal is een zin een echo van verouderd taalgebruik Soms zijn woorden fraai gevonden of ze hebben fossiele waarden die opnieuw gevonden moeten worden…

door mijn haren gleed met zilte stem van troost in lauwe nachten je was de koele glimlach van de zomermaan je was het licht dat sprong van ster naar maan je was die ene vogel hoog daarboven die knipoog van de warme julizon je was de korenbloem je was het blonde koren je schreef je eigen melodie je was een woord je werd mijn zin…

Een vingerstreling over mijn zachte huid een kriebel die me bekruipt en zegt dat het goed is Deze morgen is het geopenbaard ik heb mijn liefde voor jou verklaard zachtjes slapen we weer in in mijn droomwereld heb ik het erg naar mijn zin…

je licht schijnt over de zee de golven nemen je op dan weer zwart eng gewoon ik kan er niet tegenop maar zonder jouw licht heeft mijn leven geen zin mijn ogen volgen je stralen ik voel je diep binnenin....…

Voor ons Jij verraste toen Wij kusten Jouw lippen Zin'dren Hartstocht. Bonbons Als een zoete stroom van liefde Door onze ad'ren gespoten Mijn blik verraadt lief- de voor jou Oprecht en Gemeend Volhardend. Onverdroten…

Restjes avond, opdrogend in de nacht blauw van nuchterheid en magere zin in vage dromen, onzekere werkelijkheid. Onder wazig lamplicht schrijven vingers verplichte woorden, luisteren gevoelige oren naar onheilspellende stiltes. Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

Als we vrij waren om te kiezen en ons hart te kunnen volgen We niet zo bang waren voor reacties verbaasd, afwijzend en verbolgen Dan zouden we nu samen zijn zonder beperkingen en ongegeneerd Maar we durven het niet aan wie weet als het tij ooit keert Dan zal ik van je houden en dan krijgen we onze zin Maar voor nu is het helaas nog tegen…

Het is niet erg dat het leven geen zin heeft er is voedsel genoeg en huilen mag om illusies die verdwijnen - ik ben een kind uit de tijd van wederopbouw en weet verdriet bestaat sinds heugenis, dus lang voordat de Duitsers kwamen.…

De oplettende lezer tóch z'n zin! Een gedicht over lucht(en), land, de 'overkant' Over wát? Dordts water. Vooruit, een on-Dordts gedicht schrijf ik nog, later...…

al zeggen al mijn mensen dat ik niet faalde toch voelt het zo wanneer je man je verlaat met "ik heb geen zin meer" en het je niet zeggen wil: "ik heb een vriendin" waarom voel ik me zo verdrietig? waarom die pijn? ging het maar over dat zou zo fijn zijn al zegt hij: "je bent niet gedumpt" het voelt zo en het zal nooit over gaan.…

(Voor Wouter Bos) Wat begon als een dansje in betere tijden - je hebt er zin in - bleek een oefening voor je stap uit de schaduw, midden in het volle licht van een duister zonder weerga, wereldwijd. Een aanloop die teruggaat tot de kern van de droom en de daad.…

Je gaf me een boek in jouw taal mij onbekend ik wist niet hoe het uit te spreken maar zong de woorden vol klanken die ik nooit eerder had gehoord na de laatst gezongen noot sprak ik aarzelend jouw taal de letters komma’s punten ik begreep het allemaal alleen de zin ervan verstond ik niet…

de zin terug vinden van het leven wanneer de stroom voorbij gaat onder de witte zon gekleed in manestralen wekt de stilte je langzaamaan als jij van huis veranderd het leven gaat door in de volle zon laat de tijd over aan tijd begin weer van voor af aan wandelend door het heden…

Wat is de zin van het leven? Waarom is het jou niet gegeven? Waarom zo kort, waarom zo jong? lieve jij, nooit ga ik jou vergeten!…

Hoewel de hemel ervaart dat afstand slechts een gegeven is dat het overwinnen zit in het echt willen en niet zozeer in de waarde uit economische zin.…

Verwaaide vlinders vallen via vensterglas als bloesems omlaag in de schoot van mijn ijsjurk die ik draag voor het laatst vandaag want de winter is dood - licht valt vol zomer-zin mijn kamer in aarzelend probeer ik het te vangen in een glimlach naar de zon warmte ademt in mijn huid en ik dans de winter uit…

Als een vlijmscherp mes Kunnen letters woorden vormen, Die in een zin gezegd, Iemands ziel zo raken. Als een pleister Kunnen letters woorden vormen, Die de pijn verzachten, Al is de wond er niet mee weg. Met letters die woorden vormen, Die hele zinnen maken, Kan je zeggen wat je wil, Soms schieten woorden tekort….…

Als was ik snel zo schrijf ik mijn gedicht zo schijnt het licht op iedere zin en wordt later gewogen en bekeken door andermans ogen Als wil ik worden gezien een mens met een boodschap misschien: hij is gezond en niets of niemand snoert hem zijn mond.…

Je zal maar thuiskomen: zal ik het wel zijn Ik zie je voordeur en je gang, die me bellend verleid, telkens weer als je open doet, zachtjes lachend naar de keuken loopt Ik moet je wel volgen, dronken van verliefdheid, kind, ik heb zin in jou Moet ik het je dan op mijn manier gaan zeggen? Van het hoe en wat?…

Ik kan er maar niet aan wennen dat ik jou zo vreselijk mis ik ga het ook niet ontkennen dat alles nu zo anders is Ik heb helemaal geen zin meer iedereen mocht mij verlaten maar bij jou deed het echt zeer jouw hart heeft nu makkelijk praten Ik heb de antwoorden niet of jij terugkomt is de vraag ik leef nu in een grensgebied tussen nooit…

Hij wordt een ex: z'n ezelin heeft in de brekebeen geen zin. Hij is aan 't huilebalken. Een vent, die huilebalken hoort, denkt: 'Wat een eigenaardig woord!' De oorsprong wordt door hem gevraagd. Dan reageert een antwoordman: 'Die huilebalken worden van een treurwilg afgezaagd.'…

Dan ineens heeft het weer zin.…

Lees die laatste zin 'Onmin is onzin' Ruzie dus zinloos. Laat ons als volwassen mensen, groot zijn in de daden die wij dagelijks (moeten) verrichten Laten wij klein zijn in het grote en daarentegen groots in het kleine Laat ons communiceren bovendien, minstens zo belangrijk dus; respecteren (Verzoening)…

Als voortvretend vuur Verteert het binnenin Woorden zonder zin. Ongehoord blijft sprekend Beloften nooit verrekend. Uitgesproken en gehoord Wekt het woord in elkander Leven en licht ontloken Aan liefde, taal als geen ander.…

Terwijl ik mezelf nog zoek, Niet weet of ik het nog wel ben Die zijn eigenheid ongemerkt verloor Aan de waan van de dag, het jaar, Kijk ik met doffe ogen Naar het verlaten landschap Van mijn jeugd - Vasthouden heeft geen zin meer, Al het nieuwe wordt oud, En heeft alleen een nieuw begin Waarna alles weer verglijdt In minuten,…

Maak het zo goed mogelijk naar je zin want er is heel vaak iets, waar je blij van wordt.…

Verroest, ik hem mijn arm verrekt vast net iets te ver gestrekt kon niet bij wa'k pakken wou en verdorie, daar zit ik nou met een verrekt lichaamsdeel gelukkig maar eentje, dus niet zoveel maar 't is wat, als je iets verrekt voor hetzelfde geldt lig je gestrekt dan heeft verrekken niks geen zin meer maar daarover graag een andere keer.…