Alle inzendingen over zonnige mystiek

Nachten lag ik stil te luisteren hoorde mijn hart en de klokken niet meer slaan, de dood had mij dus uitverkoren, ik heb mijn goed maar ook de pijn en streken onderweg verloren in een fluweelzwarte kamer, ik wilde dat ik op kon staan uit een veren bed. Maar waarom mijn vrienden storen over risico’s waarop ik met hen had ingezet? Het leek…

ik zag je versnellen in het licht van de maan je haalde me in en ik vroeg nog je naam maar voor ik het wist was je al verdwenen de nacht zoog je weg dwars door straatstenen ik liep dan maar verder alleen naar die brug het licht scheen daar feller en plots dook je op...terug in mijn rug!…

Het is al wekenlang zúlk prachtig zonnig weer Dat het me langzaamaan behoorlijk gaat vervelen En zo'n terrasje kan me ook niet veel meer schelen Dat oppervlakkige gemuts iedere keer Je móet naar buiten en daar kan ik niet goed tegen Ik wil weer zeuren over kou en wind en regen !…

De zon tovert De zon tovert ramen op het asfalt, gebrandschilderd licht in een gekantelde kathedraal van geruis en gezang, weids en besloten. Je fietst door de schaduwen van de zijbeuken. Je schiet zigzaggend langs de pilaren. Je vliegt knielend, in kennelijke staat van gelovigheid, over het altaar. Je daalt. Je landt. Het asfalt…

Zon aan de hemel Zon op mijn pad Zon in jouw ogen Zon in mijn hart De zon geeft de wereld Die geelgouden gloed De zon laat mij weten: Het leven is goed!…

We hadden ons een goede dag gekust op mond en wang, besmeerd met zonnecrème. We hadden er nog wel meer van gelust. Maar zij moest gaan. “Tot straks!”, zei zij, ad rem.…

vrolijke keeltjes zingen de lente open swingend kleurt het bos…

Het bloeiend koolzaad langs de stille waterweg maakt mijn dag zonnig…

Een koppel duifjes maar lente was het nog niet twee vlugge meesjes…

De herfst maakt plaats voor een koude winterse omhelzing, voor de naderende stormen sluit ik het venster. Bezorgd kijk ik naar het verlaten nest direct naast mijn raam, al jaren bewoond door hetzelfde zwaluwpaar. Hoezeer verlang ik naar de volgende lente, en als die eindelijk haar intrede doet, gooi ik mijn raam open. Een tuimelende zwaluw…

Kriebelzon en ritselwind Wiebeltand en peuterkind Rinkelroer en koffiegeur Zomerstoel en wolkenkleur Zwaluwdans en harteklop Hersenspin en ruitjesdrop Al die dingen en nog meer Autoloze zondag sfeer…

Zennig is hij of zij die Zinnig leeft en die een Zonnig karakter heeft.…

de man met cape verdween legde het af tegen magie mystiek samen met het spirituele bolwerk alles zonder garanties en kleine letters respect en eerbied hadden nooit een norm alles was gejat het klimaat is ziek gaat met de mens ten onder en hopelijk voor een tweede kans als scheppingswonder…

Het was een zonnige zomernamiddag: geen windje dat ruiste, geen blad dat bewoog; een hemel zo blauw als ‘t azuur van uw oog, - o zonnige zomernamiddag.…

leiden zonder zijn visuele strakheid te verkleinen waar lijnen elkaar raken in de horizon weet zij in licht de ruimte nog te vinden voor een zitje met schitterend vergezicht daar kaatst in grijzig groen het blauw van hemel terug verwatert zon in een heldere bries en kijken ogen nog straal verliefd jij had vroeger al dat mystieke…

De rust is ingetreden Roerloos liggen bladeren Windvlagen zijn verleden Lage wolken naderen De takken bedekt met dauw Aan mist overgegeven Schimmen achter in het blauw Met het uitzicht verweven Twee bomen door de tijd heen Naar elkaar toe gebogen Hun twijgen vlechten ineen Nevelige atmosfeer Het stenen erfgoed geeft weer Symbolen…

ik ben geen sprookjesverteller van huis uit ik kies de stilte droom mijn wereld die binnenin ontluikt natuurlijk tuig ik de kastelen op met koning en wat prinsen aan het hof maar hun gebakken lucht slaat aan en laat het mystieke voor altijd gaan ik wil spelen de ergste confrontaties tussen groepen liefdevol helen in een wereld…

van verre ten hemel rijzend het einddoel van de pelgrim die onder in de stille reus schamele heilige resten aanbad engelen van de kerk daarboven die met hun zachte glimlach de oude mystiek beschermden tegen barbaarse granaatscherven in de hoge gewelven is de schemer speelt het orgel een tere fantasie daaronder fluisteren kleine mensen…

er hangt een aureool om jou heen als jij de kamer binnen komt straalt het licht uit je ogen jouw bewegen geeft warmte aan leven omhult ons met de magie van samen die mystiek van geborgenheid willen wij niet kwijt…

Ik hoor god zingen als een lijster en koeren als een dikke duif.…

Ik zit te wachten op mystiek een beetje misschien is het er misschien is het er ook niet sigarettenrook kringelt naar de hemel en ik wacht ik denk aan slakken zonder huis die zich teder vastzuigen aan elkaar en ik weet niet of ik denk als ik dat zie…

Bos het bos door de bomen niet meer zien bladeren geven hun adem ik ga mijn weg, op zoek naar het wonder zie ik het bos zie ik mezelf, ik ben de boom het blad ik hoor de warme kleuren de zon speelt haar spel, laat alles ontluiken in het prachtige groene bos vond ik de echte mystiek, ik adem met wat de kosmos mij geeft aureool van…

Is voor mij het kennen van mijn hart erkennen dat wat zich soms als harde werkelijkheid voordoet ook een diepere dimensie heeft die mijn verstand verwart om deze hartkracht te ontdekken laat ik stilte in mij opwekken ontwaren dat achter de tragisch lijkende realiteit geen afgrond op de loer ligt met absurditeit…

Onder haar rokken is de toegang richting het kundalinilicht.…

De mystieke roos Symbool voor 't mysterie Gods een troost voor velen.…

Er zwieren berkenpollen door de lucht Saharazand en fijnstof uit het oosten Terwijl wij op de vroege lente proosten Loert er gevaar bij elke diepe zucht Blijf doodstil zitten op uw canapé, Gelukkig heb ik daar geen moeite mee.…

Blikjes liggen Half leeg gezopen Zich te koesteren In de zondagochtendzon, In de nog maagdelijk Groene berm hebben ze Alle ruimte Om op te vallen - Een eindje verder Ligt een half leeg Gezopen wijnfles Waar de geest is uitgekropen Van de zombie die Met het glas Zijn eigen ziel Vannacht Op de schroothoop Heeft gegooid…

mystieke scheppingsdrang…

bij ontsluiering van je verborgen gezicht ontdek ik jouw mystiek in bescheiden schaduwlicht door tinteling van ogen…

heb niet met magie gespeeld tover nooit uit dozen ben ooit een goochelaar geweest blijf in mystiek geloven alle sprookjes kwamen boven van goede fee tot boze geest samen hebben we genoten aan de rand van het bos de oude vos is er nog steeds steelt in plots bewegen de magie van het ogenblik helaas onze mystiek wordt niet gegeten…