Alle inzendingen over zwartgallig

Onderga de aderlating die de stilte reanimeert, gewit in de kleuren van zwartgalligheid, gestold in de ongewelde tranen van weerbarstigheid, ik navigeer langs het decor van kerkhoven, omcirkeld door een vlucht van kraaien boven het ongekuiste gras.…

na de bommen weer de stilte voor even maar de eerste officiële daden wachten weer het nieuwjaarsconcert de oliebollen en koffie het schansspringen nou, voor mij… hoeft het niet naar schoonmoeders nou, voor mij… hoeft het niet misschien wat zwartgallig laat mij maar vandaag ik sla me er wel doorheen glimlachen op straat handen schudden…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik beschrijf de schreeuw die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert de eerdere teksten die van binnen weer naar buiten zijn gekeerd, Onderga de aderlating die het ademhalen insemineert, ik belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, door tranen gestold in…

eer moeiteloos worden opgericht en ik haast radeloos mijn zielenlast weet te dragen in een amorfe sfeer het voelt als een levende dood verlaten in massaal gedrang luid schreeuwend met opgeheven armen hoor en voel toch mijn nood bevrijd mij uit mijn geestelijk gevang verjaagd is dan mijn geduld en wordt mijn kostbare graal met zwartgalligheid…

een ambtenarenwoud waar regens zomer wensen verstild en koud lig ik bevangen door ijdele hoop in schapenvacht ik moet de kilte ondervangen wil ik genieten van de ijsfigurennacht ik bid om stilte in de stormen en duister op de zonovergoten dag om licht in de duisternis dat alle sterren te veel is ik overpeins de zotte streken van een zwartgallig…

(voor Hans Dorrestijn) Na jaren van zwartgallige humor presenteren, weet Hans als vogelaar vrolijker te stromen. Als onderdeel van twee grijsbebaarde heren loert hij naar aparte vogels in alle bomen.…

Zwartgalligheid, je biedt Slechts bitter brood aan Barden Ik schiet vergaan verdriet Aan stukken en aan flarden Je levensvatbaarheid Berust op 'n oude lering Je bent verpilde tijd Een slechte spijsvertering Vaarwel Melancholie Spijt van gedane zaken Jouw stroop van apathie Wil ik niet langer smaken Ik open mijn fontein Ik ben niet…

Zak maar weg in de eindeloze doolspelonken van de meest zwartgallige melancholie, waar jouw blote zenuwen weerloos bewegen als zeewier op de bodem van de oceaan. Sta stil bij iedere stad van gestolde heiligheid, schimmen die het ware licht waren.…

De bel barst zwartgallig, mijn licht dooft mijn hemel, de Lethe cirkelzwaddert rond mijn hoofd. Het enige wat ik doe is mezelf horen reutelen. Nasaal gonst en basaal bonst het’ –trombose of geweten?- ‘Er zijn geen wachtenden voor u, die in uw zetel peinst had dit geraden, aan elk verlangen komt slechts een einde door vervulling ervan.…

met zijn opvoering gratis opgevoerd, als toegift de heldere beek van geluid aangeboren natuurlijkheid die het beoogde doel bereikt, zo modelleert het licht zichtzelf in fantasie van unieke patronen en schaduwen die de barrières die de ziel van de nacht bewonen in dat mistige uur wordt de horizon bevrijd van monotone sluiers van zwartgalligheid…

Zwartgallig gedrenkt in een grauwe kust, holle kletsgrotten die ‘t natte zand verdelen Padstoelig verstoord door muf-rotte rust Kaasbeproefd schimmel, bepoederd met gelen De zon, gegaasd achter wazige wolken Trilbeverig vergeefs tegen vuile ruiten Vliegenvleugels die de vensterbank bevolken Grijsdood als waren ze niet te stuiten Miststoffig…

Je lag met mijn jongste broer te badderen op de eerste etage van onze pastorie in Voorthuizen, terwijl je mij in mijn zwartgallige dagen, luisterend naar de sombere klanken van Joy Division, nabij kwam en troostte als een zielsverheffend engelenkoor.…

het laatste deel als kleurrijke overstroming, geluid van de helderste beken, decor als aangeboren natuur als bruid waarin hij het ultieme doel bereikt, hij modelleert het licht, gegrift in fantasie tot mystieke patronen die de uithoeken van de nacht bewonen als de nevel vertrekt wordt de horizon bevrijd van de monotone sluiers van zwartgalligheid…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik beschrijf de schreeuw, die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert eerdere uitspraken die van buiten naar binnen zijn gekeerd, ik onderga de aderlating die de stilte insemineert, belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, berijd gestolde tranen van kleinschaligheid…

Hoe kan je dit jaar het beste omschrijven Zonder somberheid, zwartgalligheid en te overdrijven. We doen alles met de gepaste afstand Voor de meest kwetsbaren in ons land. Dit is het jaar van digitaal shoppen en winkelstraten niet te druk Mondkapjes ja/nee, hoesten in je elle boog en was je handen stuk.…

ongekende opspraak jij zegt het ene, ik denk en zeg het andere wij willen even geen wielewaal horen zingen de geur van lavendel tussen vlinders laten zwart steekt sterk af bij je lach, ik lees je maar jij kunt mijn woorden niet goed zien hoort het zuchten van de deur achter me galnoot nee, niet zoals ge wel zult denken; zwartgalligheid…

te pletter op de muur van inertie ik heb geen helm of schild noch lans en zwaard geen knol die ik Rocinante noem ik berijd de nachtmerrie van het onvatbare dat me ontglipt of verdampt waarin elk houvast op drijfzand of op losse poten stoelt moet ik driemaal sterven genageld op het kruis van vernedering en falen verzuipen in zwartgalligheid…