Alle inzendingen, jaar 2002, week 45

Zij is fraai in haar hoogrood kleed. Zij huppelt langs klaprozen en haar kleed ritselt. Er hangt een stiekem verwachten. Met geile ogen hurk ik tussen de twijgen van haar arendsnest. Hoeveel jaren hebben haar gebeten? Ik voel de zomerhitte op mijn gelaat stralen, in haar hinderlaag want ik word een mikpunt in de luwe stilte. Voorbarig samenkrimpen…

Wees gelukkig met jezelf en je zult alles bereiken. Kijk naar dat wat voor je ligt het heeft geen zin om terug te kijken Leef je eigen leven en droom je eigen dromen Blijf in jezelf vertrouwen dan zal de toekomst je niet benauwen Blijf zoals je bent Een lief en fantastisch mens…

Het pasgeboren kind met vouwen is een gruwel om te zien gelijkt zijn moeder en zijn vader met kennelijk trots iets bijzonders te hebben volbracht een vertederende lelijkerd van het zuiverste afwaswater…

De zuiderburen zijn ons weer de baas. Kim Clijsters won de Masters in L.A. Ook in de ruimte doen ze volop mee. Wij moeten aan de zijlijn staan, helaas. Stond ik maar in Prins Philip z’n schoenen, Dan zou ik beide Belgen mogen zoenen.…

alweer verkouden meer bacillen in de lucht dan centen op zak…

Deze dag vandaag Is de dag voor mijn verjaardag In een vlaag ging hij voorbij Over twintig minuten ben ik jarig 28 jaar. En dat zo vlug Ben alleen niet blij ofzo Ik voel me rot en stug Zo lang alweer is dertien jaar Precies over een kwartier Mijn moeder niet meer hier…

waar blijf je ik wacht een geluid een auto een voorbijganger maar niet jij kom je nog of blijf ik de hele avond eenzaam jij bent zo ver van mij verwijderd ik zie de muur groeien maar kan het niet verhinderen steen voor steen wordt hij hoger jij neemt een zijweg ik verdwaal zal ik de weg naar jou nog vinden ik zoek hopeloos reik…

De maan tipt hoge lichten op de pannen van de schuur, in bad van licht beeft natte rododendron, door kale takken van de klimroos aan de muur zoekt nevelsluier weg naar verre lichtbron. De lichtbaan reikt van mij naar ’t andre kussen, glijdt naar die mond in ’t nu zo vreemd gezicht, verlicht de donkre holten…

Ik luister naar de Zee. Luistert de Zee naar mij? Glimlachend langs de zilvren ree Mijmert de Tijd voorbij.…

Een plastisch chirurg in Nice Vindt neuscorrecties te vies Hij breekt liever geen bot En gruwt echt van snot Zo lijdt ie wel gezichtsverlies…

Rennend in den donk`re nacht vervolgd door heks en ridderzwaard met wolfgezang en fleaderaar angsten houden me in heur macht als zij spokend door mijn gissen waart waar ik al mijn moedigheid vergaar ik draai mij om en trotseer het duister waarin damp plots scherpe klauwen mist het wolvenkoor vergaat tot fluister lucht vol muizenissen vragen…

Onbewust vond ik bij jou, waar ik naar heb gezocht, al dacht ik het te hebben, het bleek een lange tocht. 'K wist niet dat ik zoekende was, maar onrust bestookte mijn ziel, een zeurende pijn beroerde mij, alsof ik alsmaar viel. En diepe dalen moest ik door, al wist ik niet waarom, ik vocht en hield me staande, en vroeg steeds weer waarom…

Zal ik maar doen Alsof het gaat Zoals jullie willen Hokjes om in te plaatsen En te vergeten Wie ik ben Ik negeer de blikken Die me doen schamen Over wie jullie zijn De wereld een betere plaats Met of zonder mij Of maakt het niet uit Samen naar een toekomst Zonder 'typisch' En 'echt wat voor haar' Blijf jij in jou hoek Dan…

Zal ik haar volgen Als ze gaat Zou ze willen Dat ik meeloop Al die twijfels of ze wil Gaan haar dromen over mij Ziet ze een toekomst In mij En haar Al die nachtmerries over haar Kijkt ze naar mij als ik roep Starende ogen Door mij Of het verleden Al die ruzies om mij Zou ze blijven Als ik het vraag Of harder wegrennen Van…

Je tong druppelde woorden in mijn oor Ik glimlachte en besloot te antwoorden op jouw verlangens we verloren ons in een eindeloze regenbui...…

buiten is het donker en koud de bomen in de straat zijn kaal en oud op mijn kamer is een schemering van het kaarslicht te zien uit de radio komt de stem van Queen even knijp ik mijn ogen dicht mijn gedachten dwalen af naar jou omdat ik zo veel om je geef en van je hou…

raak mijn hand eens aan en voel hoe ik sta te trillen ik sta op het randje van een hele diepe afgrond waarom zou ik niet vallen, vallen en nooit meer opstaan zodat ik nooit meer hoef te bouwen op dingen die altijd instorten waar ik nooit sterk genoeg voor ben om ze staande te houden dus waarom zou ik niet? de reden waarvoor ik blijf…

Ik wil je zo graag bij me hebben hier waar ik me thuisvoel zo veilig en zo warm bij me zo dichtbij je toen was wil je komen en wil je blijven tot het einde van de tijd zoveel energie kan je me geven zoveel kracht kan je uitstralen wanneer ik me verlaten voel zie ik je voor me je haalt me eruit, je haalt me in het leven, en daarom wil…

Het is nu een uur geleden ik heb aan niets anders gedacht waar moet ik aan denken, mijn hoofd en mijn blik zij gaan haast ten onder aan zwermen vliegende vlinders Het is een uur geleden mijn wangen nog steeds rood gloeiend en mijn ogen knipperen alsof het een droom was maar ik ruik nog steeds, je vertrouwde geur Het is iets meer dan…

Ik kan geen afscheid nemen van je er kan geen knopje zomaar uit worden gezet je blijft toch altijd bestaan in mij niets kan zomaar verdwijnen uit me een zucht is niet genoeg om het gevoel weg te laten waaien geen gedicht is goed genoeg om de grootste kracht van de liefde te beschrijven om het afscheid normaal te laten verlopen het is moeilijk…

Minuut tot minuut in al die dagen gaan ze zo hopeloos langzaam voorbij als een bijna opgebrande kaars met een lont zo zwart van al de tegenslagen wacht ik wacht ik rustig op de volgende minuut waarin jouw gezicht even zal oplichten door iedereen heen en mij al nee schuddend met je hoofd de boodschap kort overbrengt er is nog geen licht…

het is weer zoals vroeger, zie je alles valt weer terug zolang deze twee personen bestaan die op een dag elkaars gezicht zagen en zich toen niet realiseerden dat zij, toen nog zo verschillend, eens zich zo erg zouden geven aan elkaar niet eens, maar zoveel keer zolang deze wereld voor ons bestaat zullen wij zo af en toe elkaars naam nog…

op groene aanslag glijdend verdwijnt mijn goed humeur buurman's grint benijdend bereik ik dan mijn deur waarmee ik, daar hij klemt, de strijd dien aan te gaan en dus redelijk ontstemt, binnen kom te staan, alwaar mijn nageslacht, met warme rode koppen op mijn komst hebben gewacht met duizend pinda’s doppen nog voor dat ik mijn jas ophang…

iedereen klooit met elkaar leuke sfeer in de klas maar ik heb geen vrienden ik heb alleen mijn boekentas ik word uitgescholden voor stuud en uilebol ik kan het niet meer aan de maat is nu echt wel vol 'schelden doet geen pijn' nou, dacht het wel! ik ben zo niet gelukkig dit is voor mij een hel daarom wil ik zeggen dat pesten verschrikkelijk…

Ik zit in een donkere put waar ik steeds verder in val Terwijl ik mij ergens aan vast probeer te grijpen vraag ik mij af of ik het ooit overleven zal De wanden zijn glibberig en glad Het leven schiet als een flits aan mij voorbij En ik denk bij mezelf ik ben het zat. Het wordt steeds donkerder er is geen lichtpuntje meer te zien…

Hoor het gisten van de zwellende vrucht. Het bloed popelt ook in mijn buik Maar een geluk vind ik daar waar mijn oor ligt, geplet tegen een naakte navel. Jij gloeit van trots. Jouw mond halfvol kruimels Jouw malende mond verwijt me en ik drink die speelse prikwoorden, (kloothommel wordt een kriebel) terwijl het prakje de sprei bespat.…

wat zou je denken, als ik je zou zeggen, dat ik verliefd ben op een ander, zonder hem te kennen. zonder hem te spreken, noch te voelen, voel ik toch zijn aanraking. wat zou je zeggen, als ik zou gaan, gaan zonder nog een woord. zou je me proberen te stoppen? of zou je je omdraaien, en denken dat je hart is vermoord.…

Ik stuur U slechts één hartekreet, 't moet... een n vergeten, ja dat weet ik wel maar er is reden dat ik dit zo spel; ik heb slechts één hart dat hiervoor bloeden moet. Ik blijf de regels consequent negeren. U kunt ook dit sonnet dus annuleren.…

het is zo moeilijk jou te vergeten om al die mooie herinneringen daar ver in het verleden achter te laten om steeds maar weer te denken dat je niet meer bestaat het is zo moeilijk om me gelukkig te voelen zonder jou om je te haten en toch te weten dat ik dat niet kan om te doen alsof ik niet meer om je geef het is zo moeilijk…

voor het eerst op weg alleen met helemaal niemand om me heen de regen klettert tegen de ramen we zijn nu niet meer samen de stoel naast mij blijft leeg en als ik de druppels van me gezicht veeg zal ik nu alleen zijn je gezicht niet meer zien van opzij maar ik voel me niet verloren ik zal je stem nog vaak horen het was een groot…