Alle inzendingen, jaar 2004, week 24

Jouw ogen, die bollen, fonkelen in het licht, die soms van mij wegrollen in dat prachtige gezicht. Jouw armen gemaakt om mij te verwarmen, maar jij wilde mij nooit omarmen. En nu zit ik hier te schrijven over al mijn verdriet, het gebroken hart zal blijven, maar opgeven doe ik niet! Ik zal blijven vechten voor liefde en geluk, proberen…

De jaren die gaan tellen. 85 zijn het er al weer, maar als ik met hem praat verbaas ik me telkens weer. De energie in dat oude lijf, alsmaar door blijven gaan. Het roert me vaak van binnen. in mijn ooghoek weer een traan... De gebreken van de ouderdom, "wat zeg je nu tegen mij?" Hij kan niet zo goed meer horen, maar dat hoort er gewoon…

Wanneer mijn hart niet meer klopt zoals het kloppen moet, wanneer mijn adem niet meer stokt als ik je zie, wanneer dat alles verdwenen is, zeg ik GÁ, dan wordt je niet meer gemist!…

de schuimende paarden volgen de heer der stormen gedwee hun eindeloze rijen storten zich op het zand en sterven zou de wind soms vragen of de zon lang genoeg de aarde heeft verdragen omdat de maan het vroeg want de tijden lijken steeds terug te keren naar de grijze dijken die het groene land beklemmen…

uitgewaaid aan zee en stranden weggeblazen door de wind koud, normaal mijn warme handen die ik terug in jaszakken vind... raas maar storm en blaas door haren gier maar, zoals ik gieren wil laat het binnenin-mij dan bedaren maak mij warm daar waar 't is kil... maak mijn lamme benen krachtig lopen wil ik en heel ver laat de zee zijn voor…

Wijdbeens. Rokend. Een lach en een pot sterke koffie altijd in de warme aanslag - Hoogblond opgetoupeerd en leergejast De struise vormen in een glanzend trainingspak - Zelden alleen. Want steeds luidkeelse kinderen, kaartvolk of vriendinnen om zich heen - Wie staat hier opgesierd en uitgedost en neergepoot, kortom? het Hollands vrouwendom…

Wanneer de zee ’s nachts volloopt met tranen, rukt en raast de storm door de zandloper van mijn maangestalte. De wind verslindt mijn verbrijzelde wangen en draagt mijn hoofd naar het koude deken dat golvende schaduwen overdekt. Op klanken van het kerend tij huilt de regen eenzaam verder. Stilletjes ebt de grens weg en jaagt me verder…

Zie de paarden galloperen briesend gaan zij harder rennen daar, vlak langs de waterlijn het schuim spat hoog op de ruiter, bespeelt half gebogen op de rug van het paard de leidsels en viert de teugels wapperende haren volgen de snelheid van de gallop de hoeven lijken het zand noch het water te raken sneller en sneller gaat…

ik neem jouw hand en volg het spoor laat golven rollen proef het zout van het verleden tel de zandkorrels van de toekomst het kasteel gebouwd door kleine kinderhanden opent gedachten, ontsluit de poort, stroomt water naar open zee een vloed van woorden laat het zand wegebben zoute tranen stromen langs kinderwangen…

in het afstand nemen voelde ik je pijn je bloesemde in samenzijn bedwelmend was je geur je rook naar zomer in zacht tasten voelde ik een duim die streelde zomaar zonder te belasten handen drukten weer gevoel in het speelse krachten meten het huid op huid contact wilde ongezien weer onze liefde weten jij ben de blauwe regen in de zon…

De nieuwe dag een woord dat ik zal spreken en volgen zoals de tijd dat vraagt met zijn aanwezige vloek zonder de woorden die weer beginnen waar ik voorbij ga als de schim die zijn verhaal zoekt en alleen nog maar oude woorden ontmoet…

(in den beginne was het woord) hij onderkent de oorsprong in het licht uit licht geboren hier schouwt een arend hoog en diep en staat hem bij het dichten bij -------------------------------------------------------- 27 december 2001 Sint Johannes de Evangelist Zonneleen 27 Zie voor de bij dit beeldgedicht behorende afbeelding en voor commentaar…

Ik heb geen eigen huis en ook geen dikke B.M.W maar wel een lief gezin en daar ben ik tevreden mee. "K Ben niet zo heel gezond maar hang met humor in elkaar heb ook voor ieder mens altijd een praatje klaar. "K Heb ook geen vijanden en vrienden nooit genoeg drink liever thuis een spa-tje dan een pilsje in de kroeg. "K Ben ook…

Het oude COC is ingedut, zo is de mening van John Blankenstein. Die club zou eigentijdser moeten zijn. Voor dit bestuur rest nog alleen de VUT. Zo’n homo-crisis was niet te vermijden: Ze kunnen trouwen en dus nu ook scheiden.…

Ze heeft krullen, en is gek op jou Ze kijkt je aan... tranen in haar ogen Haar ogen groen blauw Ze wil met je dansen Je strelen En altijd bij je zijn Maar dat kan niet Ze is immers een zondag meisje En dat zal ze altijd zijn Ze denkt de week voorbij Verheugt zich op dat moment En het zondag meisje is weer blij Omdat je er dan weer…

Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms twee golven En de nacht is de oceaan Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms twee stenen En de nacht een woestenij Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms wortels In de nacht vastgebonden Twee lichamen tegenover elkaar Zijn soms zakmessen En de nacht een bliksemflits Twee lichamen tegenover…

Op rozenblaadjes speel ik een melodie die liefde kent zo zacht en ook zo warm misschien zoals je zelf bent Je hart kent geen genade ik speel dus geen refrein want dat is een gevaarlijk goed en misschien wel niet zo fijn Ik open slechts mijn rozenhart daar ik jou liefde wil geven die roos mag niet verdorren want nu is dat mijn ware leven…

de verwenste dichter en ik zelf wensen u een aangename nacht een plaats onder het hemelgewelf zoals je ’t zelf zou hebben bedacht wij schrijven niet langer uit volle borst eerder vanuit de hondse onderbuik of vanuit een bijna ondraaglijke dorst dit allemaal tot eenieders verbruik zo nemen wij beiden plechtig afscheid met dit laatste welgemeend…

Zo ver en toch zo dichtbij In jouw geval zo ontzettend waar Altijd en overal ben jij Ik sluit mijn ogen en je bent daar Ik hoef met jou niet per se Dezelfde maan te delen Het hele idee van afstand Kan mij helemaal niets schelen Ik hoef niet met de sterren De contouren van je gezicht te omlijnen Ik doe simpelweg mijn ogen dicht En zie…

De man met de zeis is zeker niet goed wijs, dat hij zonder denken een ieder haalt op zijn wenken. Zonder daarbij stil te staan hoe lang menig mens nog had te gaan.…

De seconden worden minuten De minuten worden uren De uren worden dagen De tijd is niet te stoppen Achteruit lopen gaat niet Stilstaan ook niet toegestaan Alleen stevig doorlopen mag nog Zolang je maar niet meer terugblikt Maar ik wil me wentelen in herinneringen Herinneringen over jou en mij van toen Maar er komen nooit meer nieuwe bij…

steeds maar weer zoeken... altijd die valse hoop. opnieuw maar weer boeken. het lot gaat met mij op de loop. elke keer ben ik weer blij. eindelijk een eigen huisje. eindelijk een plekje voor mij. op het laatste nippertje..... vallen ze gauw weer af. het was maar een slippertje. ik vindt het gemeen en laf ! ik ben niet goed genoeg.…

wat niet mag laat verlangen tot je de waarheid achterhaalt (je was gewaarschuwd)…

Vlucht van de bal gevolgd door sponsoren Counter, aanval Moment bevroren en dan gegil uit duizend kelen Hij dankt God en wie geloven wil voor het spelen…

Een kanarie zong met veel bombarie een aria van Bach in januari de winterse kou sloeg echter zijn longen blauw nu zit hij thuis in de penarie.…

Je laat me dromen dromen over mooie dingen Je laat me over wolken lopen en even geen zorgen hebben Je stelt me gerust op de juiste momenten Gewoon, door even te kijken en te laten merken dat het goed is Dat ik niet bang hoef te zijn en geen angsten hoef te hebben Dan voel ik jou warmte jou liefde om me heen Even durf ik van het leven te…

geluiden galmen angstig door hoge gangen doodsangst houdt mijn hart in stalen wurggreep gevangen eenzaam martelend verlaten in mijn cel het felle licht brandend in de hel sterk moet ik zijn als ze me weer komen halen een hoge prijs met mijn leven te betalen Mijn God, mijn God, geef me moed en kracht te doorstaan wat mij morgen wacht…

Ik voel je om me heen je bent weg, maar niet verdwenen in het kloppen van mijn hart ben je dichtbij gebleven ik ben nooit meer alleen eeuwig zit je vastgeplakt als een schaduw aan mijn zij en volg je al mijn stappen soms als ik zachtjes ween voel ik me bedonderd geen troostend lichaam alleen een dood verleden maar toch… ik voel je…

Elke trede van de trap brengt je weer een stap omhoog maar ook al blijf je klimmen je bereikt toch nooit de regenboog. Elke stap vooruit brengt je steeds wat dichterbij naar wat uiteindelijk je doel is een stukje dichter nog naar mij. Neem elke stap in het leven doelbewust en zonder haast zoals bij een trede van de trap rustig, anders…

Ik voel me als een bakvis verliefd op 'n getrouwde man de mijne hoort en ziet niets zit met z'n neus in de boeken vergeten wat verliefdheid is. We treffen elkaar in de coulissen van ons beider leven het is gecompliceerd maar ik kan het genoegen van onze tête-à-têtes niet missen. Deze liefde geeft me energie houdt m'n huwelijk in stand…