Alle inzendingen, jaar 2005, week 16

Ik ben je aan het vergeten. De herinnering aan ons, Vervaagt. De magie van illusie. Het geloof in sprookjes, Verdwijnt. Je neemt afscheid van mijn hart. Het houden van jou, Uitgewist. Ik ben je vergeten. De magie verdween, En de liefde gewist.…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Rond het tot romp bedachte railnet van Stadsland zullen zeeën van tijd steeds vaker worden gespild waar geen reiziger/klant dat ooit had gewild lopen overstap en verveling synoniem uit de hand men zet de schaar in doorgaande lijnen vanwege de tijd waarin comfort niet meer telt terwijl de balans meer en meer overhelt naar het moment dat de klant…

Een vlam wakkerde het vuur der hoop aan nadat je alle inspanningen had gedaan tot je besefte dat het vuur weer was gedoofd door gedachtenregen in je hoofd uit een hemel van gezond verstand. Je hart kreeg de verscheurende melding: “Brand Meester”……

Ik zomer in gedachten de lente uit je haar de liefde is wat bekoeld in een herfststorm maar dat is nu juist de leugen van de eeuw ik lenteer in je leven en zomer in je hart…

Waarom geen vleugels? Gevoel van onbehagen geworteld in een ongelukkig verleden. Waarom geen oplossing? Verklaring zoekend voor het heden; je vindt er geen als ze je erom vragen. Waarom zo diep verborgen? Het hoe en waarom van een mensenleven heeft maar één bestemming. Waarom kreeg je geen teugels? Ontstaan uit pure liefde…

Zondagmiddag, stil station Onbepaald vertraagd Al anderhalf uur aan het wachten "Supportersrellen", blijkt desgevraagd De speaker meldt het oponthoud Alsof de wereld doofstom is Geen besef heeft van realiteit En alsof het oponthoud niet erg genoeg is Een groep zwanen vliegt over Onderweg naar hun bestemming Zij komen tenminste ergens…

Als je Cupido tegenkomt wil je hem dan wat vragen: of hij schietles wil nemen en op tijd op komt dagen. Laat hem dan pijlen gebruiken met warmtesensors voor het hart, met microchips in de staart, haakjes aan de punt voor mijn part. Want hij schiet wel aardig maar hij kan beter volgens mij. En de pijlen blijven niet zitten dus daarmee…

je hoeft geen dank je wel te zeggen ik heb het met liefde gedaan je hoeft je niet opgelaten te voelen ieder mens heeft het recht te bestaan er zijn altijd tijden van verdriet dat overkomt iedereen in zijn leven en toen ik zag hoe moeilijk je zat hielp ik gewoon, ook langer dan even nee, je hoeft geen dank je wel te zeggen je ogen en je…

Je gaf hem al je liefde en hield van hem oprecht Dat alles nu ineens over is realiseer je nog niet echt Was alles dan een luchtbel al die jaren met elkaar Waren al die lieve woordjes die hij zei dan niet echt waar Van de één op de andere dag was hij niet meer verliefd Hield hij niet meer van jou en jij voelde je gegriefd Verlies nu…

opnieuw na meer dan zestig jaar verdriet en tragiek op ooghoogte in beeld gebracht een heimelijk teder gebaar verdrinkt zichtbaar in nog steeds niet voor te stellen wreed gedrag Polanski’s kijk op eeuwig menselijk tekort en toch zo tijdgebonden onverdraaglijk wee in Warschau gesymboliseerd door het leven van pianist Wladek Szpilman overlevend…

ik heb je geoogst nieuwe voren geploegd maar je land ligt nog braak heeft de lente tegoed toch schijnt de zon en groent de natuur maar jouw zwart ligt erbij alsof de winter nog duurt waarom kon je niet groeien in de herfst van de zomer je rijpte volop en kleurde zo mooi in de wind van je dromen ik heb me vergist dacht je meerjarig…

Ik raak je aan Zie sterren Oneindig veel En de maan Licht In een lucht Door duisternis omgeven Een kus op jouw gezicht En soms, heel even Zie ik jou Gewoon zoals je bent Ik wil je alles geven Zomaar Omdat jij jij bent Dáárom…

Anno 1672 Alias inter caput extulit urbes (Haar hoofd steek boven dat der andere steden uit) O, Groningen, pilaar en hoofdstad van de Friezen! Vanwaar begint men best t’ ontvouwen uwe lof? Uw bouwheer Grunus moet u tot zijn wijk verkiezen, Zo vroeg vóór Christus’ komste, en bouwde hier zijn bof; Of liever, zo men zegt, de broer van…

Rang is enkel Rang als dat erop staat Dat was tenminste nog een ware frase Heel anders dan 'methode champenoise' Of SultAHna's van de supermarktmagnaat Ook de noemer speedsonnet is opgeheven Zo snel worden deze verzen niet geschreven…

Soms heb ik geen woorden geen troostende armen maar heb ikzelf iemand nodig die mij even moet warmen. Soms weet ik niets te zeggen tegenover een ander met verdriet ik huil stilletjes even mee maar woorden vind ik niet. Op dat moment ben ikzelf belangrijk dat mag, dat is mijn goed recht dan ben ik met mezelf bezig in mijn eigen eenzaam…

De nieuwe kerkvorst Benedictus leeft van tegenstrijdigheden, want hij vecht voor vrede (tegen strijd). Er wordt gezegd, dat hij de bijnaam Contradictus heeft. Merkwaardig is, dat Zijne Heiligheid de regels wil bepalen van een spel: hoewel hijzelf niet meedoet, wil hij wel, dat slechts gevrijd wordt zonder veiligheid. Alleen 't gemengde huw'lijk…

Weet u het verschil tussen een progressieve en een conservatieve katholiek? Een conservatieve katholiek gelooft dat hij denkt, en een progressieve katholiek denkt dat hij gelooft…

(Lourmarin 23-05-2005) een sober graf voor een schrijver die wist dat de dood slechts een punt is achter het leven tussen de stenen een briefje in het duits van een bewonderaar die verslag doet van een ontdekking naar aanleiding van des schrijvers werk... hij schrijft dat hij in de winter van zijn leven de warmte heeft ontdekt…

De nieuwe paus is gekozen, er wordt gejubeld en gejuicht. Een nieuwe paus om te liefkozen, dit laat niemand onbetuigd... Er werd gehuild vanwege zijn sterven, maar dit rouwen was van korte duur.. Het was weer tijd om te gaan werven, toegeschreven aan het kerkelijk bestuur.. In het christelijke milieu geen tijd voor gestook. De verkiezing…

ik ben op weg naar dichterland het ligt daar aan de overkant en woorden reiken mij de hand ik ben op weg naar dichterland hoe ver is het naar dichterland ik stel aan water, storm en zand de vraag die op mijn lippen brandt hoe ver is het naar dichterland ik ben op weg naar dichterland want dat is mijn beloofde land met dit gedicht als onderpand…

dag kleine bink word wakker, sluimer onbevangen als die eerste dag vaar zeilend door het leven verover harten met jouw lach dag kleine aap ga lekker slapen en droom van nu af aan door ons gekend voor jou van mij een t'rusten knuf wees welkom boef fijn dat je bent…

vooropgezet in stilte der stilte plat uitgestrekt een etmaal lang genieten van niets en niemand om zich heen niet bang geen afscheidslied geen afscheidskus warm drijvend zalig zweven afgezonderd buiten alle kilte om daarna wederkeren naar het zalig leven…

Zeewind en zon weefden een warme deken stuifzand en helm zongen het requiem meeuwen schreeuwden de mis bij het getijdenorgel van de zee voor een verstilde oude man die zonder hulp gestorven door schoon en ziltig zeezand begraven is. Gekromd zijn handen in een onvertaalbaar teken.…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

ze fluiten mij en ook de nacht weer uit de merels van de prunuslaan een handvol zwart zingt sterren uit de nacht roept het komen van de dag in hoge tonen vertellen ze hun dromen het lange wachten zat ze fluiten een concert waardoor de maan verbleekt en zijn gezicht vergeet met de eerste zonnestralen die de aarde raken wordt de…

Gorter, Gorter! 'k Heb uw Meizang willen lezen Maar begon al gauw te vrezen Dat het, voor mijn dood, niet uit zou wezen. Korter! Korter! Korter! ----------------------------- Uit: 'Kritiek als credo', 1980…

het raakt ! gescoord ! klinkt uit elke windstreek samengebald tot een juichend geheel rolt de roep over oneffen en gebroken keien jij struikelt en ik ? ik kijk niet eens om wil de klanken inhalen eer zij de hoek om dansen naar het noorden daar waar geluid nog ruimte kent en woorden nog stilte vinden, vind ik onvoorwaardelijk…

ik zie het prunuslaantje van weleer herinner mij de rode lagen het speelse vlagen van de wind ik was een kind in die verleden dagen onderstammen zijn nog dik maar de enten zijn gezwicht de kale takken vroegen om een snoei zodat hun groei ook na de winterdagen het rozerood kon dragen mijn laantje is niet meer de meeste bomen zijn geveld…

We sliepen volle nachten brachten kwaad tot leven en stierven in Gods genade flessen wijn vulden gedegen strijd in uren nooit bestaan te ver van morgen, ons evenwicht bedbank open, baden in koppen seks van naakte vrouwen, de fantasie verslaan. Onbekwaam stonden we in te veel van overvloed; de liefde en het kussen dagen vergeten…