Alle inzendingen, jaar 2005, week 49

Ze denkt zo vaak nog aan verjaarde tijden toen ze menige man een zere nek bezorgde Haar gezicht hartvormig door ravenzwart omkranst de van nature rode lippen en wangen met een blos Behendig manoeuvreert ze haar rollator door de koffiezaal dáár is ze nog de jongste, maar toch…!…

waar cirkels zich vermeerderen in een eeuwig zoeken blijft het stil in de palm van mijn hand ik begeef me vaak naar binnen droom daar de laatste wolken niet groter dan de woorden het houden van ik sluit de vloedlijn op mijn huid loop over 't schuim van leven en dood in het daglicht dat de nacht nog meer verstoort volg…

er schuift een wolkje voor mijn ziel m'n hart verliest zich in een duistere pijn ergens achter in december schijnt nog licht te zijn…

Lampjes in de boom. Herders bij de stal. Kerstkrans op de tafel. Nu zijt wellekome aan. Bijna iedereen aanwezig. Kerstcircus op de buis. Verder: Gluhwein, de beste wensen, sneeuw in de tuin. Toch wil het maar geen Kerstmis worden dit jaar.…

jantje heeft een grote ballon en kijkt naar de blauwe hemel hij roept, ik wil gaan vliegen helemaal naar de zon fietje schreeuwt, je moet hard blazen net als de wind dat doet spring maar vast heel hoog de blaadjes weten ook hoe je vliegen moet jantje huppelt heen en weer maar gaat niet naar de lucht hij huilt, ik kan het niet nee, zei…

een vogel kijkt niet om zoals ik vaak doe jij scherende zwaluw met gevorkte staart in duikende vlucht tref jij je doel ik denk steeds na over wat mij zorgen baart jij spreidt je vleugels uit als vanzelf ik zoek met moeite de weg schoorvoetend , aarzelend weet vaak van heg noch steg jij boerenzwaluw verkent de aardse velden trekt…

de bewijzen stapelen zich op: in Gizeh een extra piramide kleurige kartonnen blokken pakketten van de wereldwinkel vrijdag voor kerst bij de haltes en in de Amsterdamse tram dergelijke dozen onder armen en op schoot, niet openen voor je thuis bent! herinnering aan koektrommels en kaarsen maar nu houd ik angstvallig mijn vinger aan de…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

Te jong in leen. Onverpakte verrassing, naïef genot. Verzadigd en onverschillig, het zicht verdween. Blijf nieuwsgierig. Wiens bezitting? Verwondering…

Rijkdom van nu een klopjacht op klatergoud vorm van doelloos streven naar het lijden van arm en oud Koud en gevoelloos versteend van hart vormloos gebroken levend met smart Wijn in de verkeerde vaten vermomd achter beschonken boeken meer dan eens gedronken weg gedept met vochtige doeken Rijkdom voor later het kijken naar het verleden bestuderen…

als schaduwen achter een wit decor verschijnen zwijgzaam ranke ambachtslieden de wayangs die ons hun geheim verrieden zij geven gul de kunde aan ons door ze volgen nederig het oude spoor en laten eeuwen door hun handen vlieden aanvaarden wat het leven heeft te bieden want niets wordt gewonnen, niets gaat teloor ze voelen vormen, scheppen…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

we bergen en dalen vertellen verhalen van vroeger en toen ineens wringt de schoen je staat en kijkt in mijn ogen weer zie ik je blik en mijn onvermogen te zeggen hoe het nu gaat zacht neem ik je hand in elkaar begeleiden gaan we zonder te strijden langs het kruispunt vandaag de toekomst lijkt vaag maar in samen de paden…

ik heb mijn vleugels weer versteld de flarden opgelapt kleuren bijgesteld en kan weer vliegen je had me weggetrapt ineens was ik oud vuil te min om naar te kijken in blinde haat ging je agressie over lijken we vlogen goud het zilver schitterde in bloemen, nectar zong van warme zoenen in een koperkleurig woud de helling op…

ik zag ze springen lachend hun verlossing tegemoet medelijden spatte op de tegels in grote druppels bloed verlammend werkt de dood als afgrijzen de benen neemt we hebben samen overleefd ik schreeuw nog steeds…

ik zag in je ogen de twinkeling van lach ontmoette je lippen hoorde zacht de muziek van ons beiden ik nam je hand we dansten charmant maar je streelden mijn snaren en oogstte mijn land ik liet me wiegen op jouw melodie jij nam me mee we golfden de zee tot de kusten ons braken nooit zal ik je verlaten jij speelt mijn…

ik kan je niet dichten je bent open opener dan ooit je lach omvat de wereld en je handen raken mij als nooit te voor samen schrijven we de teksten weten ons de gekste in de lezer op zijn mooist…

we schilderen langs een gebogen lijn jij kwast anders maar je kleuren voelen fijn je raakt daar waar je grenzen weet vergist je en herstelt met zachte warme streken ik heb het altijd al geweten je talent is jeugdig en zo gaaf penseel nu maar je eigen smaak en weet dat jij in kleur en lijn voor niemand meer gebogen staat…

ik had je aangekleed met ogen uit mijn voorraad hemeltergend blauw warmte vragend voor de kou je was anders in beweging verbaasde me compleet vroeg me of ik meeging ik was nog niet gekleed pelde laag na laag mijn eigen oordeel en gewoonten helder werd mijn blik schoonde zo mijn eigen ik ik zocht je deur na deur verruimde zo mijn…

ik hang me aan het kruis jij nagelt mijn handen met spijkers een moordenaar met banden doorsteekt mijn zij als bloed niet vloeien wil en vocht van langzaam dood zo uit mij loopt de wereld dondert in elkaar als jij mijn voeten kust lust is weer herboren in het strelen van de doornenkroon de hete striemen op mijn rug,…

mijn ogen twinkelden en iedereen keek terug ik stelde vragen niemand keerde mij de rug ineens kreeg ik geen antwoord meer werd alles wazig als in mist ik vroeg naar onbekende wegen zag nergens een vertrouwd gezicht ik was alleen en bang schreeuwde om herkenning ze liepen langs me heen ik gaf alles voor erkenning ik heb nooit…

ik heb je profiel weer gezien je haren plukten hemel de kleur kon ik door tegenlicht niet goed bekijken je stem klonk zacht ik zag het paradijs opbloeien en je ogen groeiden bloemen die ik nog niet plukken mocht nog winteren we door feesten trage dagen maar je blikken dragen al een kleur die lente opent in een nieuwe pas…

ze peuren en peuteren met vingers in mijn geest ik voel hun koude adem ze zijn al eerder langs geweest haken aan gedachten dreigen angst en geven pijn laten me geloven dat je hier niet hoeft te zijn een duik een sprong een stapje meer opzij je gaat zo naar de overkant het is heel snel voorbij ze duwen en dwingen krijsen wanhoop…

je klaarde op uit de mist je ogen stralend in vermogen weer licht te branden in benauwend zicht je warmde zacht in lage zon en uit de wind verkende je de lente ik hoorde hoe een merel je bezong ik liep je tegemoet zelfs in het tegenlicht herkende ik je groet je groende gras alsof het ochtend was heb je hand gevat en zonder…

mijn woorden waren zacht verleidden tot vertrouwen je had dat wel verwacht wilde het zo houden ik gaf je bloemen beelden erotiek die je diep raakte je nam mijn gulle hand die je ego liet ontwaken ik gaf je terug waar je niet meer in geloofde liet je zien waar je jarenlang op hoopt je wilde mij zoals ik in jou geboren was je…

Uit de diepste diepte probeer ik zachtjes omhoog te kruipen. Probeer ik onzeker mijn handen uit te steken om zo liefde te ontvangen. Kijk in mijn ogen en ontmoet de liefdevolle ziel. Je hebt beminnelijk mijn hart bewogen, toch is er iets dat niet beviel. Graag wil ik beminnen, vanuit het diepste van mijn hart. Zeg me alsjeblieft, dat ik veilig…

het gras rijmt wit in zacht oranje ochtendlicht ogen spiegelen winter…

Westland het Schieland Gantelland van ouds sling’rend door duin naar zee de kreken maar ingedijkt van lieverlee tuinen vruchtbaar klei met zand Vele eeuwen zorgden voor de fijne kweek roemrijk appetijt’lijk de kroppen sla bloemen bollen tomaten van de Inca gebed om zegen oogst liefst elke week Thans is ’n licht in ons midden opgestaan…

Toen ik nog maar pas op de wereld was wist ik niet wat liefde was Ik wist niet wat of hoe Er kwam enkel liefde naar me toe Ik hoefde niets te vragen Ik werd op handen gedragen Hoe groter de weeld open gaat Hoe kleiner je in de wereld staat Waar de mensen en dingen veranderd zijn Waar de gouden beloofde bergen zijn Donker en in diepte…

nauwelijks voelbaar is de aanraking van jouw huid met die van mij gelijk een lichte bries die mijn naakte lichaam streelt op een zoele zomeravond nog net voelbaar zacht zo zacht… jouw huid tegen die van mij…