Alle inzendingen, jaar 2007, week 1

Wazig en verdoofd lees ik de woorden die als geregen koorden zwiepen in mijn hoofd. De letters zijn als druppels die één voor één doordringen tot mijn werkelijkheid. Ze schudden me door elkaar met een wild gebaar van frustratie. Emotie zonder tolerantie voor mijn fragiele ziel. Ik weet opeens niet meer waarom ik voor je viel……

Hoe lang moet ik zoeken naar de waarheid? Een kwestie van tijd of eerlijkheid… Innerlijk vloeken wilde beesten, draken doen mijn binnenste ontwaken… Neigingen tot braken omdat jij nooit zal zeggen wie je werkelijk bent… En jij zegt dat je me kent? Kans vergooid.…

De slopen bollen alsof de kussens zijn geschud de spijkerbroeken gaan op rij wijdbeens boven het gras Wasdag…

En dan plots kom ik jou hier tegen Op de bodem van mijn bestaan Iemand die mijn woorden koestert Een vriendschap om voor te gaan jij verteld over haar en ik over hem Dat schept een grote verbondenheid Liefde die ons heeft gebroken,gekraakt Het mooiste gevoel ooit zijn we kwijt We delen samen onze trieste tranen Praten tot in het diepst…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven deze keer gekregen blekend noch blakend onbeweeglijk als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

de poëzie van de straat is jou een gruwel mij ook. dus kies ik de graskant en trap kleine bloemen stuk af en toe passeert een auto die ik in mijn jongensjaren grif thuis had kunnen brengen op merk, jaartal en benzineverbruik vreemd dat-ie leeg is of beter? poëzie is toch maar kwetsbaar en de dood loert op de weg. --------------…

een vrouw met nymfomanie zocht snel een andere baan kocht wat paarse lingerie veranderde haar naam haar minnaar werd het te veel hij kon het niet meer aan dus werk in een bordeel leek haar wel aangenaam nu flirt ze hier met mannen verwent hen ´s avonds laat ze oogt echt heel ontspannen geniet steeds van de daad laatst trof ze op een…

rietkragen wuiven meerkoeten vangen zwart-wit snippertjes van licht…

Een kijker ging flink zitten gapen, stond op en zei: ‘Vrouw, we gaan slapen!’ Met oorlog op ’t ijs gebruikt hij, heel wijs, de afstandsbediening als wapen.…

De maan staat op de Yo Mei-berg, een boordevolle schaal; Zijn glans vloeit in de oeverdamp en wordt daar droef en vaal. Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen. Soms heeft een mens volmaakt geluk, maar kan het nooit bewaren.…

Op de laatste zondag van september loop ik langs de scheldekaai. Zonlicht ligt heel dun op 't water, twijfelend... Ik zie kinderen op het strand - blote voeten, kleren aan - één keer nog in deze zomer naar 't water van de Schelde gaan…

de tijd tikt wat moet ze meer ik verlang slechts naar de lente, een zomer die me doet vergeten wat ik niet wil weten het afgebroken blad een gestorven regel ongeboren vreemde woorden dat, wat niet meer is noch weer kan komen dan in een ongelezen verhaal ik kijk wel naar zij die voetganger willen zijn op deze snelweg vol leven zit…

Ik heb vannacht een kleine vriend verloren: onze lieve Pietie is zomaar doodgegaan Het zal bij vogeltjes wel niet horen maar toch viel er vanmorgen eventjes een traan Zij was geen Pavarotti oh nee! ze was geen ster Ze zong haar eigen aria je hoorde haar van ver Ook aan een schoonheidswedstrijd hoefde ze niet mee te doen maar we wilden haar…

De klinkers van het binnenplein blinken zilver bij volle maan, uit de sponningen van de abdij staren lege ogen op me neer. Zwart-wit flitsen flarden van films door mijn hoofd: Nosferatu, lijkbleke maagden, een mosbedekte tombe. Rood golft de angst, schril roept de uil, ijzig wappert mijn mantel. Terug in de pub drink ik een pint en…

De wolken maken jacht op de maan vannacht en de wind versplintert de sterren. Ik aarzel, alvorens de trappen naar de grimmige ruïnes te betreden. De stenen onder mijn voeten lijken zwart, ik sleep me hoestend omhoog, de smaak van bloed doet het hart in mijn borstkast stoppen.…

ze schrok vloog op zag de hagels van het schot haar verenkleed roodbruin verteren vleugels scheerden kort de vlucht het suizen klonk vertraagd als ruisen van een schaduw door te zware lucht ze vloog haar weg schreef cirkels pijn fladderde en duikelde struikelde het gras voorbij ontvlamde zacht gespreid in doodse stilte…

na haar keuze werd het anders nooit meer dezelfde woorden want verdriet zou haar verteren haar verstoten en dan vermoorden het bloed door haar weggeschonken zoals een plechtig levensoffer zou haar wellicht weten te vinden met de ontkenning van haar slachtoffer vandaag in het hier en nu boet zij dag aan dag genoeg in haar la het mes altijd…

Het vuur van de open haard Brengt de warmte hier in huis Mijn eigen hout en eigen bank Maar voel me hier niet thuis Het lege bed als oude foto Van een kind met brede lach Met in zijn hand een waterijsje Op een warme zomerdag Maar zoals foto’s doen beseffen Gaat de tijd steeds veel te vlug Kon ik haar hart maar treffen Dan kwam ze, misschien…

Het Rode Plein in Moskou is nog groen. De bruine beer probeert de slaap te vatten, terwijl de mensen zich en masse bezatten. De winter is in Rusland met pensioen. Maar wetenschappers sussen ons in slaap en zetten hun collega’s zo voor aap.…

Lelieblank is haar huid Verfijnd en o zo zacht Zacht roze haar lippen Ietwat vochtig als ze lacht Blond haar lang gelokt Glanzend als zonnelicht Benen eindeloos benen Prachtig lijf mooi gezicht Zij ademt geurige rozen Is lief sensueel en slank Ze fluistert mooie zinnen Vervuld van zwoele klank Ogen die verleiding spreken Stralen licht…

ik voel hoe zachte handen warm knopen in mijn nek ontwarren spieren zich ontspannen, mijn hoofd loom op een kussen rust behendig kneedt hij teder mijn blanke, witte huid de geur van olie plooit een deken in het schijnsel van de maan waar muziek danst in golven op het ritme van de nacht zijn adem stokt als ik me plotseling omdraai, mijn naakte…

Ik bouwde een muurtje om me heen maar wist dat dat geen optie was 'k heb het steen voor steen weer afgebroken en keek weer door het helderste glas daar waar ik weet dat de wereld leeft en waar wij allen nog op mogen wonen toch een wereld soms vol valse schijn waar mensen maskers dragen en ze tonen en of het nu een muur is of een masker…

Zware gedachten van eindejaarsnachten liggen broeierig aan mijn voeten, in het dal van koks en kopers. De stad slaapt als een hond met kiespijn, ligt te bibberen in haar eigen zweet, mist hult haar in vochtige duisternis. Wolken zinken als uitgetelde wolven, klotsen krachteloos de bebouwde krater binnen. De stofzuiger is voorbij, de kosmos…

(Louvre) Hier: zo’n veertig liter water, ‘n flinke kwak vet, paar pijpen kalk, onduidelijk vezels, eiwitten, nergens wit nergens ei, verspreid in slordige bundels, onzichtbaar een paar galvanische stroompjes erdoorheen,-oja zo’n 6 gram goud in mijn vullingen, schat ik. Daar: koolstoffen in Plakje van verdroogde plantenvezels…

De stilte dreunt. Ik hoest. Een kille zon druipt langs het doek van de namiddag. Ik wrijf de zoute korsten uit mijn ogen en herinner me een vage droom, een val. Het bed waarop ik lig is hard, ik richt me op en staar de leegte in. Ik kleed me aan, ik huiver, buiten wacht de duisternis.…

de zilveren weg glijdt beheerst door grijze heidevelden met vage bossen aan verre randen onder de zwartdreigende nederbuigende silhouetten van de eenzame bomen ze worden geteisterd door een grauwrazende stormhemel die woedend het water in schuine flarden over mijn kleine wereld striemt…

Anoniem waaien ze over, roddels gaan de wereld door, wie ze allemaal geloven, geef ik graag de wind van voor Leugen, laster zonder weerga en vaak ook nog anoniem, smeuren vuil over je leven, blij, dat jij hen niet kan zien Veilig zitten ze verscholen, op dat anonieme internet, lachen loerend onverholen, werpen op jouw naam een smet…

Ik heb je laatste adem gezien mijn schat misschien heb je besloten jouw adem in de wind te blazen mij straks in mijn verdriet als een koele bries zal doen verbazen dat jij het bent misschien om zaden te wijzen waar te groeien hun bloemen prachtige kleuren bloeien heerlijk geuren zoals jij misschien stoeien vlinders straks zacht strelend…

donkere vlekken op de witgekalkte muur winterfantasie…

ze lijken zo zacht uitnodigend zacht maar prikken levenslang ze herbergen ontluistering van talloze gedempte kreten gesmoord in de beschutting van een geïsoleerde ruimte schijnbaar droog zijn ze inwendig voor altijd klam onzichtbaar maar onvergetelijk als bepleisterd littekenweefsel toch lijken ze zacht zo bedrieglijk zacht…