Alle inzendingen over irriteren

Mijn kind, waarom liet ik ze zó passeren, de korte jaren van je kleutertijd, de lange dagen van het irriteren, in een onuitgesproken dom verwijt. Je sliep tussen de lakens van mijn spijt. 't Is schandelijk en toch durf ik beweren: misschien was ik je toen zelfs liever kwijt.…

vorm Vaak gekleurd in unisex Voldoet hij aan de laatste norm Na jaren raakt het potje aangetast Het zet wat uit Of krimpt wat in Het dekseltje past steeds minder goed Schuift door of knelt Vullen, wringen, bruut geweld Is nutteloos, heeft weinig zin Bezit zo'n potje nog wel waarde Als niet meer kan Wat eigenlijk moet Constant storen, irriteren…

handen kunnen mogelijk falen het verschil tussen leven en dood bepalen als de rijke niet wil gaan delen zullen sommigen neigen tot stelen handen kunnen iets met veel tamtam stellig beweren en met de nodige tegengestelde kalmte bezweren ze kunnen mateloos irriteren maar juist ook de maat dirigeren ze kunnen over liefde schrijven en een…

De rug kromt zich wat ronder op de fiets, Pontoni en Bramati irriteren, zo’n tikkie tegen ’t wiel, wel twintig keren, Bart denkt ‘spaghettivreters’ … of zoiets Pontoni tikt dan nog een keer en ras geeft Bart een buitensporige dot gas en scheurt dan vlammend door de Brennerpas, althans als het niet in Atlanta was ...…

Ik haat deze wereld Die geen wens nog uit doet komen Die harde maatschappij Zij vergiftigt al mijn dromen Ik gruwel van de mensen Die zichzelf zo mooi zien staan Die vrienden selecteren Op een koophuis en een baan Ik kan niets meer waarderen Zie de fouten die er zijn Irriteer mij aan een houding Ook al is die nog zo klein Verbrand…

Onweer in zijn ooghoek gebald gesloten ogen openen met scherpe tong en keiharde lip geperste lucht opeenhopen Zijn zinnen op een noot gezet waar adem gaat ontladen spettert meteen de juiste toon die zijn stemming heeft verraden Vlugge vingers zoeken een weg om een droom te ventileren volle teugen, een spraakwaterval het gaat hem nooit irriteren…

Het licht lacht irriterend en in woede ontstoken, smijt ik het geheel door mijn gesloten raam; "ik haat je!" Een regen van vonken en was sputteren tegen en doen de vloer uit wraak oplaaien, niet langer vlam maar vrouw. Terwijl haar duizend tongen nu mijn lichaam strelen stampt zij met hete hakken over mij heen.…

De irriterende stilte wordt gebroken met een klank, een blijk van vertrouwen, een gevoel van dank. Een luisterend oor waarmee ik je lieve woorden vang, ik hou ze bij, levenslang. Hou me vast, laat me leven, een gloed van je schoonheid laat me zweven.…

Irriterend glorieert de zon door de met vuurwerkrook besmeurde ramen. Ook iets waar ik morgen... of ooit daarna, wat aan zal moeten gaan doen... Waar zijn nu al die grootsprekers van vrienden als je ze nodig hebt... waarschijnlijk ook bierboerend, halfmisselijk, dunne scheten latend rondzwalkend, ergens non-bezigheden aan ’t doen.…

onvoorstelbaar genot was kroop langzaam kruipend als het einde van de dag bij een zonsondergang schim en schaduw binnen het fundament knagend met duistere onzekerheid die het einde aankondigt slaat het grondvest stuk van de onvergetelijke tijd die ook kinderen bracht wat eens de charme was van juist die unieke ander laat zich ieder nu irriteren…

ik irriteer me aan jouw tempo in dit leven Zo gejaagd als ik leef en handel zo vol rust reageer jij, werk jij, doe jij Waar ik vooruit ren, sla jij aan de wandel Ik haast me overal naar toe, het leven is maar kort zoveel dingen die ik doen wil maar veel te weinig tijd Jij die liever een half uur te laat komt dan te vroeg Wat jij relaxed noemt…

mestvaalt, zo noemt de buurt mijn tuin, de toiletpot is verstopt en riekt naar geel en bruin mijn aanrecht is één berg van resten etenswaar gekoekt aan bord en pannen en alles stapelt maar de kamer ligt vol flessen maar die zijn allemaal leeg wellicht is dat de reden dat ik vaak hoofdpijn kreeg dit zijn zo van die dingen waar ik m’ aan irriteer…

Subtitel: 5 liter 'Weet je' zei ik opnieuw 'jouw flamoes is mijn verlang jouw daad zeker die van mij gezamenlijk de onze in opgesomde tijd van nooit meer samen' Hermans' NOOIT MEER SLAPEN is er praktisch niets bij gevoerde oorlog met terroristische muggen die zoemen, steken slechts belemmeren en irriteren, opzoek naar meteoriet…

Tabak en chocola, het vest met mouwen, Daar wol nog wel eens irriteren wou; Alleen het paar pantoffels mocht ie houen, Toch jammer dat hij nooit meer lopen zou.…

je zou vertellen Was niet bang voor een “nee” Maar was er van overtuigd dat ik niet hoefde te snellen Het liep wel goed dacht ik, ik laat het gewoon uitspelen oké Je praatte altijd over hem alsof het niks was Alsof jullie maten waren die alleen in gezelschap van anderen interacteren Al gewoon vrienden sinds de eerste klas Niks om me aan te irriteren…