Netgedichten

netgedicht (nr. 82.031):

loslaten voor houvast

onvoorwaardelijk de liefde
die hen eens samenbracht
scheen door zonovergoten
in hun zo gelukkige jaren
naast ook ruzie en venijn
die weer verdieping bracht

waar eens het samenzijn
onvoorstelbaar genot was
kroop langzaam kruipend
als het einde van de dag
bij een zonsondergang
schim en schaduw binnen

het fundament knagend
met duistere onzekerheid
die het einde aankondigt
slaat het grondvest stuk
van de onvergetelijke tijd
die ook kinderen bracht

wat eens de charme was
van juist die unieke ander
laat zich ieder nu irriteren
aan de ringen van trouw
van het bondgenootschap
dat hen nu knellend klemt

in het losgewoeld venijn
vertelt rede het verstand
het bij elkaar zo alleen zijn
moet je samen nu loslaten
om bevrijding zo te vinden
in het nieuwe perspectief

door elkaar vrij te geven
met ieder een eigen weg
om apart en toch samen
de enten van jullie liefde
met dat nieuwe houvast
veilige haven te blijven