Alle inzendingen over schoonheid

waar snelheid wolken vlakten hoorde ik handen klappen in applaus voor vorm en compositie toeschouwers vingen licht in wisseling van beweging en kleur op hun gezicht zij beoordeelden op grond van visuele en gevoelsmatige factoren een choreografische impressie waarbij sterk subjectieve indicaties mee deelden in een positieve…

jouw sieraden hadden een speciale élégance zij leken te dansen als je liep waren een in kleur en vorm met je huid en toch sprongen zij er steeds uit voegde toe wat naturel al zo geweldig was de verbazing in je lach jij werd niet meer als jij ze droeg toch zochten zij de juiste plaats voor een lief behaag in een uitgekiende…

Ge aanzaagt.... ge aanbadt - u trok, wat is verheven: U daagde een schoonheids-ideaal in haar. Toen zaagt ge weer, naar wat ge aanbadt, gedreven: Zij bleef zichzelve, gij werd kunstenaar; 't Verheevne, dat verhief, leeft in uw leven!"…

maken het geheel compleet Door velen wordt dit als mysterieus ervaren Een reis waarvan men het einde nooit weet Uitdagend gaat ze het avontuur tegemoet Niet bang voor dat wat komen gaat In haar ogen die ondoordringbare gloed Je weet bij haar nooit wat je te wachten staat Mooi, dat is wat men meestal van haar vindt Een niet te doorgronden schoonheid…

schaduw opent geen deuren als lichtval de toegang verblindt jij had dat als kind al want in een stralend arriveren schudde niemand eigen veren zij pikten allemaal hun graantje mee op het feest van gezien te worden op te vallen tussen alle toch had ook jij zo af en toe een dipje in het glanzend aureool als een valse toon…

statig bewoog het zware verduistergordijn op de lichte tocht van de wind licht speelde met contrasten van de veel kleuren lokjes in jeugdig grijs vitaal vlot zei de kapster passend bij de zwart blauwe ogen en het lichte bruin van je huid naast je stralende lach met haar plezierige intonatie een aandachtfixer in schoonheid…

Volmaakte beelden, vastgelegd, heel even maar -- Meteen weer voorbij.…

Ze staan er al veel veel te lang Met knikkende knieën in ’n plas Gister wuifden ze nog gedag Alsof schoonheid van kleur nooit was staren ze nu suf naar ’t behang Jouw kattebel die ik niet zag ‘Dag schat, ze staan al veel te lang zoals je ziet.…

ik zag het bewegen zelfs de wind was niet tegen in een zacht warm wiegen de vlaagjes accentueerden het rond vrouwelijk schoon dat als droom zomaar passeerde haar aura trok veel bekijks kleurde in lach en vrolijke ogen een zonnetje open in weerbarstig grijs dit gebeuren gaf de magie van lentegeuren al prijs in een flow…

Sprakeloos staar ik naar de plek waar jij zonet stond aangedaan door jouw schoonheid en je gracieuze manier van bewegen m'n verstand wordt beneveld wanneer ik denk aan de momenten die we samen zouden kunnen beleven…

Ik ben betoverd door de diamanten; ze creëren hun eigen dans op serene golvenmuziek zingend in cadans met schoonheid… daar zijn geen woorden voor.…

licht wolkte speels tegen een donkere hemel vonkte af en toe in het versterken van elkaars intensiteit in serene stilte volgden kleuren het tijdloze pad van komen en gaan zonder een ons bekend patroon bleef de balans zuiver en schoon ergens lichtte volmaaktheid op maar gods hand wuifde gewoon…

jij sluierde macht langs slankranke vingers transparante voiles dwarrelden sierlijke pracht je lach sprak zacht de meest verleidelijke kleuren subliem waren hun universele flitsen in je ogen te bespeuren tegen de donkere sterrennacht lichtte blond zacht op een volmaakte wij ging in vereniging de schepping voorbij…

Laat mij één keer verspillend zijn aan blauwe neveldraadjes uit je mond het grensgebied overschrijden trots en troost nergens laten Laat mij één keer onverhinderd zijn van overdenken en heroverdenken schaamteloos alle intieme nederlagen verdragen zonder ontkennen Laat mij één keer verkwistend zijn met je lichaam je alles lichaam liefde en schoonheid…

Europa kent veel schitterende steden, Maar mooier nog dan Rome of Berlijn Schijnt sedert jaar en dag Parijs te zijn: Van deze wereldstad is er geen tweede. En om de aanblik nog meer te verfraaien Zet men de Lichtstad steeds in lichterlaaie.…

zien komen zachte lieve lijnen zonder elkaar te raken op weg naar verdromen klaar zijn de scherpe hoekigheden in splijtend uitstralen nu rest kwetsbaarheid in zacht ontvangen op het pad van verlangen naar nog meer lijnen die geborgen zijn verfijnen wij naderen geen cirkel zijn niet op zoek naar gesloten kracht maar openen voor schoonheid…

ik zag je komen de schoonheid van je dromen gaf zelfs het stof op de zomerse trein wat zonnebloemgeel in een blauw festijn je trippelde danste bravoure van je jeugd in een sprankelend verschijnen door het bijna volmaakt uitlijnen van je lijf jij gaf met je lach wereld aan alles wat je zag en had wij zijn gegaan de rest van…

wij hebben de wereld weer geboren zien worden in maagdelijk ontvangen bleven sneeuwbuien urenlang hangen gebiologeerd speelden kristallen het magisch spel op wie zal jij vallen gaan wij inhaken of elkaar met een lach in smelten vermaken bijna sacraal hebben wij het buiten betreden in sporen van heden een schietgebed…

D'r schoonheid vertoonde geen foutje. De man was kapot van het vrouwtje. Hij wilde niks minders. Z'n buik zat vol vlinders. Hij liep er slechts één. 't Was een blauwtje. 'Ik moet je niet,' liet ze hem weten. Dit heeft 'm bijzonder gespeten. Hij voelde zich naar door het missen van haar, want de man was zo kaal als de neten.…

in haar wezen staat geschreven dat zij de ware brengster is van het enig echte leven voor wie weet hoe te vragen naar de sleutel van haar hart verblind door haar schoonheid niet aan de verweerde buitenkant maar uit een beproefd innerlijk aanbidt hij dat lieftallig schepsel met heel zijn ontroerde ziel vingers volgen de sporen van haar…

De witte schermen van de vlier, in geur en kleur naar 't licht geheven vertellen mij 't geheim van 't leven: 't is enkel nu, 't is enkel hier! Maar dwars doorheen die kleine bloemen in duizendvoud ontloken, klinkt een roep, een zucht, een stem die zingt en zoveel dat ik niet kan noemen. Er trilt een snaar die 'k lang al stil en niet bespeeld…

in wit verheft zich statigheid vleugelwijd spreidt hij bescherming samen zorg begeleidt het groepje grijs zij glijden geluidloos door donker water snappen groen uit hetzelfde kroos van toen een stukje paradijs als hedendaags plaatje…

ik zie in jou de volmaaktheid van de schepping eindeloos glad en rond niet het vierkant harde masculiene de grove hoekigheid van korte rechte lijn maar ruimte voor speelse harmonie met warme emoties zonder confronteren een eeuwige boog die vloeibaar wordt als liefde niet door tijd zal worden gestoord…

jij haalde als zovelen bedachtzaam je smalle vingers door het lang blonde haar een schijnbaar achteloos gebaar de afleider als ogen op zoek gaan naar meer klaar zijn met uiterlijk vertoon want schoonheid wordt saai in een droom zonder ziel juist het unieke straalt onderscheid niet zoals bij anderen maar met jouw kwaliteit…

al in het subtielste begin van contact keken haar kijkers universeel apart nog fletsten de eerste kleuren maar de intensiteit verbaasde al snel het oogopslaggebeuren zij legden een fotografische plaat op een onbewerkte plaats van het grote herinneringsbloc uniek door onvergelijkbaarheid oogde die blik in een charmant volwassen…

vaak is symmetrie de echte schoonheid niet pakt snel de blik maar stilt in saaiheid bij nader zicht het zijn details kleine oneffenheden die de natuur per ongeluk vergeten is om netjes af te kleden zij naderen het volmaakte laten in kwetsbaar zijn de nog ontbrekende schakels duidelijk zien het intrigeert omdat de hemel wenkt…

Een schoonheid is 't. Hij wenst contact en als versiertoerist benadert hij de stoot met stoute schoenen. Vol zelfvertrouwen voelt de man zich vrij. Hij zet zich op de naast 'r staande kruk en haar profiel ziend denkt-ie: 'Wat een stuk!' Hij zegt: 'Dag schat' en streelt terloops d'r dij. Hij voelt triomf. Z'n blauwe ogen blinken.…

ik zag de polsslag van het leven in je lach het sierlijk speels bewegen liep daarmee gracieus in de pas waar zon het haar blondeert streept wind de donkere kleuren op een huid die in haar naturel het mooiste bruint geen lijnen die wijzen naar verborgen plekjes waar schaduw woont hooguit wat hints naar vage dromen die…

Bang voor haar eigen schoonheid want wat moet ze daar toch mee. Bang te verdrinken, tenonder te gaan of een donderwolk te worden. Zo bang is de maan! Maar eens zal ze kijken, heel lang kijken, want ze moet. Ze moet verdrinken in de zee, dan pas wordt ze eb en vloed.…

te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven en hun couleur locale meegeven nog staan zij te pronken met geheiligde mysterieuze kracht de tijd heeft schoonheid…