Alle inzendingen over schoonheid

“Esprit caché des lois / qui d’ ici loin mais fort lié / dans les choses est exprimé” (onbestaande versregels gedroomd op 13/2/2017 tussen 6:30 en 9:00) sluipgeest der wet die ver van hier in strak verband der dingen zin verzet; bloeigedaante, warende doorheen verwelkte bloemen; spookgedachte, vluchtend uit gestalten die vergaan; aggregaat…

voor in vergelijking met de warmte uitgestraald door jouw aantrekkelijk lichaam De helderste ster aan de hemel is slechts een kleine bron van licht in vergelijking met die fonkeling in jouw mooie ogen Eén enkele vlinder, fladderend in de lucht is eenzaam en alleen in vergelijking met de vele vlinders in mijn verliefde buik De schoonheid…

Woorden schieten te kort bij de schoonheid van het leven, verdriet en pijn zijn die stoffen die smerige vlekken geven, op mijn jonge verliefde gezicht.…

In de verte schijnt een licht hoog boven waar het blauw de hemel sticht Vol diamanten en valt in plasjes neer de grond bedrenkt aarde vult en nog veel meer Stroomt overvloedig als zoete wijn en gulzig drinken bloemen schitteren als teer satijn En dansen wiegend in de wind en glanzen in brekend licht door schoonheid…

samen met zijn broertjes en zusjes naar beneden het onbekende tegemoet En nu hangend alleen zijn familie in plassen bij elkaar dromen uiteengespat Strijkt een windvlaag langs laatste zetje naar beneden eindigend in een kelk van een prachtige roos Opgenomen in de kern de zon schijnt een regenboog weerkaatst volmaakte schoonheid…

ik heb te vaak met lucht geschreven in de kleuren van het leven woorden wilden wel botten en al snel kwamen de mooiste knoppen zij ruizelden in zachte wind bloemen die je nooit ergens vindt ik mocht ze aan je geven om te weten hoe kleine boeketjes schoonheid beleefden jij verfriste het groen vernevelde intimiteit om zo…

De keren die ik op je leunde lijken mijn oog voorbij te snellen terwijl ik kalm tracht vast te stellen hoe dikwijls je me ondersteunde Ik voel de groeven; ingesleten de jaren zijn je aan te zien bekruipt me ’t gevoel.., misschien heb ik dat wel op mijn geweten ik kijk naar je en zie ’n rafel van de schoonheid die je vroeger was wat me…

jouw passen waren zo licht dat zelfs in sneeuw geen enkel spoor zichtbaar bleef steken ongerept bloeide je glimlach zon op smetteloos wit dat schoonheid weerkaatste uit zover het kon fonkelende kristallen kleurden halveringstijd door intense straling in kraakhelder blauw smolt warmte uit kou toen de laatste sneeuw verdwenen…

van schoonheid hing de wereld samen de koeien leken echt te kloppen slechts hun koppen waren groter of zat het in de ogen?…

bloemen gevaasd die ik haar heb geschonken er een schitterend kunstwerk van gemaakt waar genen met nieuwe kleurdeeltjes verschenen balanste harmonie in bloeiwijze de schepping volmaakt het naturel groen van jouw vingers deden de finishing touch aan het sprankelend ontstaan van een nieuw gat in de markt dat adembenemende schoonheid…

als het jou bevangt zomaar niet bedacht of gehoopt één moment zo’n blik verzint het geweest zijn nooit ach wij passen ons aan vrijen openlijk enkel jij en ik in het hoofd lief de herfst gevallen in kleuren waarvan jij vergeten was zo werkt chemie tekent de schoonheid tekent het jou welk oog billijkt verliefdheid één passie één vertedering…

ik was blij met mijn gezicht het was een warm en blij licht als ik in de spiegel keek ogen die sprankelden en een lach die schoonheid in samengaan verankerde toch ging het dramatisch mis in een niet van tevoren aangekondigd ogenblik mijn draaiboek miste wat luttele seconden voordat ik mij had hervonden na een kleine…

iets van dit leven maken uit kristallen groeiden zijn vleugels schoksgewijs in het adembenemend koude verblijf door een opgaande zon kleurde ijs in het brekende licht tot een feeëriek gezicht ik heb hem niet zien vliegen wel langzaam zijn ziel zien verliezen door opwarmende wind mijn tranen kwamen samenvloeiend in de stervende schoonheid…

we liepen juichend het verborgen paadje in naar onze geheime bloemenplek waar alles altijd bloeit ook nu een half zonnetje en samen even vrij los van de wereld in samenspraak alles begroeten de stand van zaken opmaken wat zijn schoonheid heeft gegeven wacht nu overleven alles heeft vrucht gegeven voor weer een nieuw leven…

ik kom dicht bij jouw innerlijke schoonheid, ze vloeit uit je ogen over mijn open lijf, ontvangend wat je ziel mij zo naakt laat zien je komt uit een landschap van meer dan wind en wolken waar het wonder van herkennen zich strekt, vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel je rust blijft helder woorden schrijven, laat vogels…

kent de angst voor wat dieper gaat angst om onder het vernis te komen en een eenpersoonsbed zij weet dat er niet één waarheid is dat ze niet anders is dan ze gisteren was de blauweregen bloeit niet altijd één waarheid soms schrijft zij haar met de moed van de maat zonder hoofdletter zwaluwen scheren door de lucht licht en schoonheid…

ik wil een gids in het steeds groter wordend grijze gebied van mijn leven waar vroeger kleuren duidelijk spraken raakten aan schoonheid vergrauwt de wereld snel desinteresse reflecteert matheid in het vitale licht de sprankelende helderheid is langzaamaan verdwenen nu schuifelen mensen langs het koel beton zien niet op of om uit…

Zij is boven de hemel verheven, uit schoonheid geboren. Ik keer terug en denk nog even, Aan toen, toen ik en zij, Samen gelukkig waren. Maar nu knaagt het aan mij, Want droomvrouw met vlammende haren, Ben ik kwijt eeuwig en voorgoed.…

ik donker de dagen in afnemend licht wis langs mijn ogen voel teruglopend zicht door een onbekend schaduwen verloor alles langzaam contrast verdween schoonheid die was heb al jaren het glanzen van kleuren gemist vernisjes verworden tot craquele in wat grijzig wit ik weet het helderen nog uit mijn jeugd een sprankelende zon in…

Helmgras wuift onder een wolkenvlucht van oogverblindende kleuren Boven, op het zonverwarmde duin tintelingen door heel mijn lijf sta ik compleet verwonderd Ik zie de geestverruimende zee het ruige tussenland een magisch veldmozaïek Ik ruik heerlijk bedwelmd alle geuren tegelijk Het zout op mijn lippen de zachte streling van de wind Zoveel schoonheid…

Anna sensuele godin van de grachten de wereld draaide er om drank en lijven een nacht de liefde met haar bedrijven gaf niet die band die mannen verwachten Ze vermaakte zich met hun smachten en met de manlijke trots uitdrijven Ze dacht dat het altijd zo zou bijven flirt en danst doorheen de nachten Deze schoonheid zal maar kort bestaan ze…

Ik zag je lach en de schoonheid in je ogen ze lieten me van je houden mijn hart openvouwen en al mijn ellende wegzuigen Ik kijk voor me uit voel het riet tussen mijn vingers sluit mijn ogen, laat me meenemen door de wind Twee vlinders dansen in de lucht de wind slaakt een laatste zucht Twee vlinders dansen onder de zon daar op het veld…

schetsen op dichterlijk vlak ook wat beelden voeg ik daartussen afwachtend of ze elkaar bereiken of ze de woorden kunnen verrijken en de zichtbaarheid kunnen plussen het schilderen laat ik aan jou jij mag ze laten samenvloeien door je suggestieve zinsopbouw laat de verf maar lekker stoeien uit jouw kwast gedoopt in dauw kan alleen maar schoonheid…

Voor mijn schoonheid moest zij dood. Uit haar schreeuwden tegenstrijdige bevelen. Vuistgroot trilde ik boven haar uit. Vallen was genade. ---------------------------------------- uit: 'Otto. De juwelen het geweld. Het geweld De juwelen', 1989.…

Mijn smart regent tranen golven die breken op het verlaten strand van mateloze droefheid verloren dromen Vannacht dwaal ik op onzichtbare vleugels stromen van kristal door de bittere kou van glanzend zwart Op zoek langs sterrenzilver het ijs van de blauwe maan naar de schaduw van je gelaat de schoonheid van je licht de verten van je…

zij dacht en voelde dat er iets ontbrak groeide altijd volop lente maar niemand die haar zag zij wilden allemaal in schoonheid bloeien als mooiste van de bloemenwei alleen zij paste daar niet bij altijd net een ietsje minder of een maatje meer het voelde als gemis deed haar steeds weer zeer toch wist zij diep van binnen dat ook…

eigenlijk gebeurd hoe kom ik hier en waarom vooral waarom kijk ik terug ben ik al zo oud, flitst het door mijn hoofd gisteren nog luisterde ik gespannen naar frequentie-wegfietsend radio Luxemburg "Bits and pieces" genoot dit menschke van The Herd, "From the underworld" waar is die tijd gebleven klaarblijkelijk gestorven in schoonheid…

verwelkt, verwaaid een schemering van droefenis zucht in mij geen enkele rozenknop kan ik meer zoenen heel eenzaam en alleen sta jij nu in volle glorie te bloeien nog eenmaal schijn jij met je rode gloed je kleurenlicht weerkaatst in mijn hart wanneer ook jij bent vervlogen, verwaaid draag ik je met de zoetste zegeningen in schoonheid…

ik heb jou jezelf zien ontmoeten in de tal van vreemde snoeten die jij voor de spiegel trekt het visueel verkennen van posities en proporties in een hilarisch lijnenspel ontlokt je wel een lach onverwacht snel vallen nooit geziene stukjes samen die jou in vergeten namen completeren tot wie je bent ik heb je klassieke schoonheid al…

ik herkende de kleuren van stenen die jij legde op mijn pad vaak bijzondere vormen waarvan sommige verborgen in het hoge gras voelde hoe wind jouw woorden langs mij waaide lieflijk als een spelend kind je zinnen bloeiden diep van binnen schoonheid in hun kwetsbaar zijn je lach ontdekte ik pas toen ik voor het eerst jouw kleine…