Alle inzendingen over gespreid

voorjaarsspiegeling haar gespreide kracht ontvouwt gans op het water…

Gespreide Vleugels Half begraven in het zand Monument van eer…

een hand in de golven de arm gebogen vingers gespreid een wenk zonder lichaam en ogen schuim tart het zicht diffuus is het licht onvoorspelbaar er zijn geen passanten die mijn angst kunnen delen ik spring wil die hand vingers gespreid duik tot mijn longen gaan barsten adem zee maar haar ben ik kwijt…

gespreide vleugels zonnen vredig in het gras snorharen trillen [haiku]…

gespreide vleugels zonnen vredig in het gras snorharen trillen [haiku]…

Opengevouwen rozenbladeren lokken de weg zonder doorns voor een gespreid fluwelen sensuele lentegeur.…

Je komt terecht in een gespreid bedje op een affuit en paardenhoeven ploffen op het asfalt dof en dof.…

ik heb mijn vleugels gespreid kijkend langs de randen zie ik hoe jij laverend langs mij glijdt jij profiterend van de lucht die door mijn vleugelslag een stuwend en liftend vermogen krijgt in thermisch samengaan in het parenspel lijken de musische tonen door congruente bewegingen in de glijvlucht hen closeharmonisch…

kijkt even niet om ongeschoeid beschrijf je aarde jouw liefde zwaait naar het heldere blauw in atmosferische kou een energetisch fantoom met een hemelse droom in paradijselijke schoonheid als eeuwig symptoom nog is het je lach die de toeschouwer pakt of ogen als je lichaam in warme uitnodiging is gebogen handen in vrede gespreid…

valse schaduwen tekenen deze tijd waarin sociale cohesie verandert in haat en nijd wij hebben hun bedjes gespreid maar zij dromen zich al sultan in het nieuw ottomaanse rijk er komen weer kristalnachten aan want vrijheid en naastenliefde mogen en kunnen niet bestaan staan wij nog voor onze normen en waarden of laten wij deze gesels…

het bloemblad krult onthult de donkere kleuren uit het diepe hart meeldraden wiegen uitdagend gespreid lokken bijen en vliegen met een honingontbijt de stamper staat koning te zijn doet audiënties in de geurenfontein ieder komt zijn eigen hart luchten bloemen bevruchten op het lentefestijn…

zij hebben luchten met lange vluchten kleur gegeven wolkten soms met groepen in een fladderend ontmoeten pas toen de zon hun kleuren bleekte en de warmte was vergeten kozen zij voor lange pozen rust vleugels nog gespreid wachtend op de wind die in meevoerend waaien voor hen een laatste rustplaats vindt…

de armen wijd winterweer en zomerwarmte in extremiteit gespreid jij hebt het in de hand voelt en proeft heel lijfelijk causaal verband want lente kruist en herfst huist diep in je hart nog dragen benen de seizoenen in hun gaan van jaar naar jaar maar als de cirkel ooit zal sluiten komen de gespreide armen in balans weer bij…

jij was de vlinder ik het net wist je kleuren later pas de geuren waar jij op viel in het zomers bloemenbed heb je niet gevangen jij streek neer rustte en bleef hangen vleugels nog gespreid de warmte van de zon kon je toen langzaam kwijt jouw toekomst vraagt geen net en grote mazen jouw vrijheid kan en mag gewoon op liefde azen…

hoog in de lucht zie ik je glanzen vleugels gespreid een horizon rijker je ogen waren leger dan de put waaruit je klom vanaf de bodem handen raakten muren voeten klommen geleden weg, ontvelden in het pijn verdrijven wanhoop was je touw de strop zou adem blijken verstijfd van kou wilde je het leven grijpen je bent herboren…

met liefde het bed al gespreid veilig en warm welkom altijd wijdopen armen heffen het glas: waar zou ik zijn als jij er niet was?…

Leer ons de rug te rechten, Met opgeheven hoofd in Dit leven te staan - De voeten gespreid Op het oppervlak Van deze aarde die ons Tot woonplaats gegeven is…

Meeuw, met je vleugels allebei zo wijd gespreid. Je vliegt, over de rimpels van de grote zilveren zee. Gedragen, door de wind op weg naar de horizon.…

De kannibaal, een pot aan ‘t warmen voor ‘t avondmaal, riep met gespreide armen: "M’n lief, kom in m’n darmen!"…

ben ik door mij en hem bemind op meer dan duizend duizendschonen na het kruisen van de degens en het vallen van de avond en het klaren van de regen heb ik mijzelf tot - ons - verleid mijn lief heeft mij een bed gespreid…

Gewillig gespreid het wellustig rood.…

Hoe ik geheel, haar takken speels gespreid, de pot benijd die haar omarmen mag. De hele nacht, de hele dag.…

De golven maken je lichaam zeewaardig Mijn liefde, de deken over jouw schoonheid gespreid. Je lippen, bereid al mijn kussen te grijpen en je haren Wild als je onbevredigende Lust…

groenblauwe vensters bespeuren deinende golven spiedend naar kalme zee doen ze hun beklag raamwerken lagen tentoon gespreid nu onder puin bedolven tot op heden vandaag de dag…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

Losgezongen van de bodem van de lucht, van alles van iedereen die bindt zweeft zij omhoog vleugels wijd gespreid naar een ster, Betelgeuze die ongeduldig op haar wacht om samen te vallen onbevreesd nieuwe avonturen tegemoet…

Je ligt daar maar gestaald te wezen gespreide armen in het stadse nat vleugellam met de zijdeuren open blik je mij nu zo troosteloos aan terwijl je mijn natte koffer behoud en ook mijn geliefde voorleesboek Niels Holgerson's ganzenvlucht…

Zo broos en breekbaar je vleugels gespreid, met de allermooiste kleuren. Vlinder, jij zo dansend in je korte levensdagen, brengt tederheid in mij naar boven.…