Alle inzendingen over betasten

vingers betasten roerloze letters in schijngedicht vormen wolkjes stof dwarrelend in donkerzwart gezicht razend bonkt het met snelle slagen doch kil verlamd als tocht langs strijkt en stil slaakt hij een diepe zucht…

zittend in je bootje je hand betast het koele water waar serene lelies drijven licht en teer met witte blaren de kalmte overvalt je genietend van de stilte om je heen hoe je weer aan de oever komt is een zorg voor later…

ik heb haar te boek gesteld als een opgezette vogel die niet fluit of zingt niet trekken kan naar het fel gekruide zuiden of als een machine of een verlaten goddeloos dorp in het dal daar beneden ik heb haar bekeken maar niet gezien betast maar niet echt gevoeld niet met haar gereisd in de koele ochtendmist…

Het groen kijkt mij aan ook beton gegrijsd staat het hout in elkaar gewrocht een toestand met geluid de danspas van een fee narcissen als trompetten schrille tonen weerklinken kaatsend over en weer laat ons nu stilstaan bewonderen betasten alles omvattend…

van die dagen uit een grijs verleden die hem zo nu en dan nog onderhuids betasten bij vlagen strelen van die dagen die hem soms nog laten verwijlen in verloren jaren die zijn bestaan ooit met fierheid kleedden van die dagen die stiller en eenzamer worden, geen uitzicht meer baren gaandeweg zonder hem verglijden…

Met de handen betast hij het landschap van haar gelaat. Ik weet niet wie ze is toch ken ik haar van een leven dat ik niet leefde. Ik verpakte het in schuurpapier. De diepte van de stille nacht knaagt aan mijn onvoltooide leven.…

Zij keken elkaar aan betastten elkaar spraken geen woord liefde heeft zo weinig nodig een aanraking een glimlach zij vonden troost in een harde tijd ze konden een wereld en nog meer aan ze kropen in elkaars lichaam teder, zonder dwang en sloten zich voor buiten af.…

Vormen betasten, waar niemand ooit enig vorm vindt. Sterren vangen, waar duisternis behoort te zijn. Zonder enige twijfel kan niemand mij dit leren. Niemand, behalve jij.…

op m’n vraag hoe het met haar gaat zegt ze bedrukt ‘ik ben mijn leven kwijt, misschien wel verloren’ we lopen samen door de tuin, ze bukt zich, plukt een bloem in haar gelaat verschijnt ‘n lach zij heeft het leven weer betast de geur nog lonkend geroken…

prachtig, het mooiste pakje onder de boom het moet open de opwinding verleiding zo groot, zo mooi ik kleed haar uit betast haar proef haar zoek de strik die haar opening blokkeerd mijn hand rijkt naar de strik glijdt in de opening opzoek naar inhoud naar liefde naar leven een lege doos…

Mijn ogen zoeken tere bloemen die mijn ziel met licht betasten boven het Britse landschap schijnt een ster in de eeuwigheid, het licht van een idool het is geen popster, maar een zwarte ster hij zal je niet zeggen wie je bent in tientallen metaforen leeft hij voort door zilte duurzaamheid van liefde.…

de ruiten staan nog ongehavend in hun verweerde raamkozijn hoelang alweer geleden viermaal een kind van zeven en wat restantjes peutertijd sindsdien niet meer betast hebben de muren langzaam hun geheimen prijsgegeven de barsten tonen twijfels van mijn ziel - zelfs in dit huis zocht ik vergeefs asiel…

wanneer poëzie zo mooi als liefde was zou ik gedichten om je borsten hangen je met zinnen dezelfde betasten dezelfde die schoonheid vinden wanneer poëzie zo mooi als liefde was dan zou het gewennen tastbaar zijn een metamorfose in mijn gedicht jouw lichaam zachter dan anders op zoek naar de grens van het toelaatbare…

dit bestaan is onbezet, nog open van geest en kind iets dat voor de deur staat, betast door weer en wind met blindheid van ramen in de kraamkamer van gestalten die met de jas over de arm in hun krimploze adem treden tot de stilte hen zal naderen, door afwezigheid omgeven de muren zijn alleen, zij maken nog geen leven…

Als ik het lees, vraag ik me af of 't waar is Dat Lubbers echt meermalen ongepast Een bil van deze dame heeft betast En dat nog wel als hoge commissaris Eerlijk gezegd kan ik het niet begrijpen Maar zeker is, dat hij 'm nu zit te knijpen ........Een medewerkster van Ruud Lubbers heeft hem ervan beschuldigd, dat hij haar in de billen…

nog in zomerende dagen vertoevend raap ik verbaasd een kastanje uit ‘t gras nu de herfst reeds op kousenvoeten door het groene landschap dwaalt terwijl de dagen zichtbaar krimpen bomen en struiken weldra kleuren gaan ik wandel schoorvoetend de zomer uit betast de vroege herfst in mijn hand…

het was te groot voor kleine handen slechts verbazen in raken en betasten het blijven haken en verkennen met een lach het ervaren van zorgen en wat lasten later in weerbarstigheid breken en verbouwen funderen en groeien op ontluikend zelfvertrouwen heb het grote klein gekregen mijn handen geven nu het volle leven…

Het stemt me oh zo rustig maar ook een beetje wild, als je handen me betasten is dat het enigste wat ik altijd heb gewild. Ik hoef naar niets meer te verlangen behalve naar jou, we zijn door een heerlijk gevoel van liefde gevangen.…

lange dunne man grijpt naar zijn eigen billen hoorde telefoon zijn handen dansen betasten zijn hele lijf waar is dat ding toch mager lijf beweegt totaal theater op straat geluid uit zijn zak voorbijganger lacht ontvangt schouwspel als geschenk lichtpunt van de dag…

met zachte weemoed betasten we de lagen waaruit we bestaan het hart laat zich vaker raken dan het hoofd we ademen overgave het strijkend licht maakt onze jaarringen voor even zichtbaar in liefde verder leven geen tranen te verbijten in het woud van genade…

duisternis zoekend begraaft hij mijn zonden zonlicht vervloekend verbergt hij mijn wonden spiegels ontwijkend betast hij mijn hoofd beelden bekijkend met hersens verdoofd droefenis schenkend betreurt hij mijn leven maanlicht dat wenkend mij aan dreigt te geven geesten begrijpend is hij het die lacht kelen dichtknijpend … de droom in…

bij een object van Katarzyna Karbownik sensuele kunst met de mond geblazen dus het moet wel waar zijn het tedere betasten van het fragiele werk wordt niet op prijs gesteld breekbaar glas streel je namelijk alleen met de ogen wellicht uit piëteit mooi is het wel en een beetje ondeugend maar juist dat maakt het object zo begeerlijk…

de vrouwelijke rondingen zo dikwijls teder betast door mannenhanden schonken het hout de intense warmte die zo onontbeerlijk is voor wat het is geworden ik schiet nog snel even een foto voor dagen van groot verlangen…

Zij kijkt mij aan met kleine stippen zij heeft geen naam, weegt niets, geen blad voelt zich betast hoe stijf ze ook zich vastklemt straks als ik het wil. Ze is een driehoek van wit dons, haar poten haken in mijn hand. Geluk waar toch geen naam voor is dan schoonheid die je zelf niet kent.…

dat Eric Satie niet afkerig was van weemoed wist ik al langer in dit vroege klavierwerk heeft hij zijn ziel gestoken met tederheid worden toetsen betast emotie vertaald in heldere tonen vrijbaan gegeven aan mijn tranen zo er iets is op aarde dat klank geeft aan mijn gevoel dan moet het dit zijn een klankkleur rijk aan poëzie...…

De tranen van een moeder Geplengd in pijlloos verdriet De tranen van een moeder Tranen die men veel te vaak niet ziet De tranen van een moeder Die ons voor altijd zullen betasten De tranen van een moeder Die diep het hart grievend belasten De tranen van een moeder Een verstikkende colage in wrange kleuren De tranen van een moeder Het…

Aftastend het innerlijk, betastend het uiterlijk... als kijkend door een mistige waas van emotie! Je beroert mijn hart, mijn wezen, mijn zijn... het denken aan jou, maakt mij warm en 'k mis je meer dan ik zeggen kan. In gedachte zie ik je, voel ik je, ben je toch fijn bij mij! en ik kus je zacht...met Liefde.…

hoe ik met de jaren langer aan dit seizoen blijf hechten het voorbije weemoediger betast ruik hoor en zie hoe ik bij ‘t dwarrelend blad m’n eigen vergankelijkheid wat vaker overpeins wat stilaan ruisloos wordt nog raakbaar aanschouw en geniet hoe ‘t kind in mij zich nog altijd roert het verwaaide pad naar wat nooit vervloog…

iemand gooit stenen naar de leegte tussen de sterren omsingelt stille woorden verscholen onder een stolp van glas iemand blaft met schorre keel naar geesten achter koude muren botst in schommelend licht tegen het verlies van wie hij was iemand dicht met haperende pen op de mestvaalt van het tekort betast de taal met vingertoppen…

mijn handen doe ik open, mijn ogen doe ik dicht dan betast ik alle zinnen van top totaan teen alinea na alinea nergens lees ik overheen en voel ik ze ergens prikkelen tot in mijn vingertop dan weet ik dat ze vragend zijn en geef er antwoord op…