Alle inzendingen over dadelijk

Hartstochtelijk lief als het zaad zich een weg baant door je schoot het lichaam nog na praat van ijver schaduw je van je naaktheid beroofd gerieflijk bloot de dadelijkheid verpakt wat de gelegenheid bood mij ter aarde smakt als m'n zaad zich een weg baant door je schoot cellen als verborgen goden aan je lippen het fluwelen zand van warme…

in je ogen zie ik spel je voeten dansen en bewegen snel als jij de bal krijgt toegespeeld je ziet de kring gezichten geniet de macht het is jouw keuze wie er dadelijk verder mag in gedachten weeg je af geeft de bal aan haar van wie je nog iets kan verwachten zij is nu je vriendin zij staat al midden in de kring gezichten…

wind lispelt vage woorden door het schaarse blad zij zijn nog uitverkoren om de boodschapper te horen als dadelijk ook op de schoongeveegde grond de mededeling komt jij lacht en ziet takken driftig zwiepen in hun schrijverij net als het blad horen zij er in samenspraak ook helemaal bij ik zie jou de stammen met liefde omarmen…

de dag heeft een aanvang genomen de zon schijnt zo dadelijk ga ik in anonimiteit een eindje sloffen op mijn pantoffels. dag.…

nog laait poëtisch vuur en tatoeëert succes in helder rood je ziel jij geeft jezelf kwetsbaar bloot in vlammend samenzijn maar wie voelt dadelijk weer de pijn als stilte smeekt om rust en even eenzaam zijn omdat jij je sporen weer moet vinden in het wad weg van hectiek en bulderend gelach niets is vergaan want onder grijze as…

Op mijn akker zal ik lopen in winter en drassige grond zal er korrels en zaadjes strooien voor een vruchtbaar bestaan Met de zeis snoei ik de blaadjes de bloemen en de tijd ik leef al uren tussen kuil en koren waar ik mij zo dadelijk uit bevrijd Ik hoor de paarden zwoegen zie het land opstaan een weelderige bloemenzee vormen tegen…

De blauwe stralenkrans met witte stippen Op de vleugels droeg het licht Van hoop en wensen Hij was een vlinder in de geest Een eenling onder mensen Hij zag de ruimte en de zon Zag geen beperking Als hij weer eens aan iets nieuws Had lopen denken en er dadelijk aan begon Het had voor hem de diepte van de onrust En de korte lengte van…

Was je maar thuis gebleven, Ik hoop dat je dadelijk weer voor me staat We moeten allebei niet bang zijn voor gevaar We moeten iets maken van ons bestaan, Hoe ver we ook van elkaar weg zullen gaan, Ik blijf altijd bij je en sta altijd voor je klaar.…

Mijzelf treft alle blaam Dadelijk eenzaam te verkniezen Het heeft geen naam…

Zijn jas hing als een schreeuw tegen de hemel op die dag en die minuut voorbij aan ons begrip en telbaar vóór zijn dood Ik dacht het te horen ik dacht zo dadelijk doe ik mij handen voor mijn oren ik sluit mijn schelp voor zijn vreselijke woorden tot mijn bloed alleen nog maar de zee hoort ruisen.…

ik heb de stukjes lente gekoesterd die wij samen hebben ontdekt op onze geheime plek wat luwte en een paar straaltjes zon een enkele nachtvorst op de rulle snel drogende ondergrond heerlijk om jou dadelijk weer te zien met een handvol duin en glinsterend zee-natuur wind schrijnend koud en venijnig guur maar in je gezicht…

in haar vakanntie deed ze Sellingerbeetse aan niets te beleven waar ze om kon geven maar ze zag wel zonnedauw zeldzaam plantje vond in arme heidegrond weinig te eten verricht mirakels met kleverige tentakels insecten plakken die ze kan pakken en verteren zonnedauw verraderlijk kom maar gauw verleidelijk die mooie naam dadelijk…

De weg ga je dadelijk achter je laten maar de mist lijkt niet te verdwijnen, want de mist kun je namelijk niet verlaten, behalve als de zon weer gaat schijnen.…

Aarzelt hij dadelijk vreemd bij het los in hengsels hangend hek op inklinkend pad van rivierklei? Wat opent het wuivende bos? Beklimt hij stroomopwaarts bodem verliezende stuwwal? Aan mijn hand in zijn groeiende mantel stamelt hij traag mij een weg vraagt wat ritselt zo geel aan de wandel.…

En dadelijk, als zijn einde komt, Want hij is al lang niet meer zo Jong, dan zal hij niet alleen zijn Met de dood. Ja, soms ben ik wel een beetje Blij met haar...…

Dadelijk hield ik je vast tot je, precies, gedegen, dood tot vertrek zou bewegen. Ik veeg mijn natte vel droog, kijk langs de spiegels omhoog tot waar zij de zoldering raken, sta op en verlaat de zaak. --------------------------------------- uit: 'De kracht van verlamming', 1988.…

schoenen stoepten tegels je kleedde je met zien trok het zachte groen van bomen aan een waas van blauwe lucht en dadelijk de zon misschien ineens was er het huis het raam met een gezicht dat wegdook in ontmoeten alsof het niet van mensen wist nog ging je arm omhoog in een vertwijfeld groeten je voelt ogen in de rug en zucht…

waren al een leven lang zo close als ik in de spiegel keek wist ik precies hoe jouw oordeel was wat jij vond en hoe wij dan samen handelden met elkaar leven was on losmakend voor ons organisch vergroeid in jeugd en tijd en ouder worden nu komen er al stukjes los die in komend gemis de pijn gaan genereren van er mogelijk dadelijk…

ik stap voorzichtig van steen naar steen kijk rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest…

Een glibbervis ben ik geworden, die in deze netversperde wateren, de fuiken wil ontwijken, maar dadelijk weer druipend nat naar jouw droge woede wordt gevist: geen vrije vis, maar rondjes zwemmend in een zwaarvervuilde kom met matglas ruiten. waar is het verse water toch, hoe kom ik buiten?…

Ik weet een kind dat van ze houdt, het streelt hun dadelijk verstijvende stofjassen, draagt ze tussen twee handen de kamer door. O! zachte pootjes hebben ze, mag ik ze niet houden in een kistje met onderaan glas?…

liggen je brieven in de haard Mijn tranen zijn nu opgedroogd ik schrapte je naam uit mijn hart Verdriet dat zich had opgehoogd kleurde mijn dagen louter zwart In al je brieven leek je de schat die voor mij ‘t einde moest zijn Een mooi en onbeschreven blad bleek nadien een bron van pijn Om jou huil ik allang niet meer liefst wil ik je dadelijk…

het kleine afscheid dromen iedereen is weer gekomen om te zeggen wat er speelt de zon het strand de zee ik neem hun woorden mee als dadelijk de golven brullen dan kijk ik terug zal me met bruin omhullen ja, ja mijn brede mooie rug weeg woorden die gesproken zijn in het kabbelen van de vloed hun warmte deed me goed in koude onderstromen…

Meisje lief, ik droom van jou dus neem ik jou dadelijk mee Toen ik je zag dacht ik wauw jij bent voor mij een toverfee Meisje mooi, zo stralend lief weet je dat jij het liefste bent Jij verrukkelijkste hartendief die door velen werd miskend Meisje teer met je lange haar waar ik vaak teder door glijd Je bent nu al vijfenzestig jaar maar…

ik weef met zonnestralen lente in patroon niets is nog gewoon kleuren zijn als nieuw en voegen zich al beeldend naar mijn droom hoogpolig wordt het grastapijt waarin de madelief en paardenbloem gedijen de els dropt katjes als haar kleine bruine schatjes met pluisjes wol komt dadelijk de kastanje vol als zij haar kaarsen toont in…

ik zie je in het lichten van de morgen het eerste wolkje adem van de dag bloemen staan bevroren op de ruiten je glimlach in de spiegel verrast me dadelijk pas je lichaam is nog zacht van warme dromen gedachten wat verward het licht is gefluister stoeit met het duister van de nacht onverwacht zie ik je ontwaken uit het diepe slapen…

Ik zit aan tafel, misschien wel te slapen, denk ik even bij het gillen van een sirene die uit mijn neus de geur van gepofte kastanjes weg- neemt naar een spoedgeval In de keuken zie ik de poes afwachtend kijken en de wolken trekken snel langs de dommelende zon Dadelijk gaan we spelen eerst koffie zetten Hoog en laag ruisen het kookwater…

Zo dadelijk ga je weer terug naar haar terwijl ik hier in de leegte staar. Je hebt me nooit iets voorgelogen waarom voel ik me dan zo bedrogen....…

tot mijn grote schrik gaat mijn kosmische eendagsvlucht dadelijk toch nog honderd aardse jaren duren wij waren aan het sparen maar door de deflatie van arbeid en voeding bleek het onmogelijk een goed rendement te halen we hebben het voor elkaar de aardse maatstaf is wat soepeler gebleken en in het geheel van universele tekens slechts…

Toon ik mijn belangstelling voor leed ziet men mij als een echte ramptoerist Als ik echter een hoge functie bekleed, acht men ’t lomp als ik dat heb gemist Help ik, met er te zijn, een zielig mens dan ben ik warempel een ramptoerist Maar de hoge oom met zijn volle pens is al dadelijk als hij komt, een idealist Geef ik interesse aan de lijdende…