Alle inzendingen over eelt

Het gebarsten eelt van hun te droge voeten leek op de diepe scheuren in de verdroogde grond de planten gingen dood bomen vielen al meer uit ze dansten in het stof voor een beetje regen dansend op hoop van zegen onder een blakerende zon dronken hun laatste druppels offerden hun vloeibare geest onder een genadeloze zon o El Niño waarom…

Ik kijk naar je handen En raak ze aan Die handen vertelen van ons bestaan Hoe ze streelde en troosten Werkten hard voor ons gezin Handen die nooit rusten Tegen beter weten in Je handen zijn nu oud en verweerd Vol rimpels en eelt Vertelen verhalen van liefde Van een leven geleefd Het zijn de mooiste handen Want het zijn die van jou…

Ik pel het vel van mijn gedachten omwikkel mijn woorden met een zacht stukje huid blaas mijn adem in jouw handen schraap het eelt van mijn ziel keten het gewicht van zinnen vast in mijn gevoel waar het verstand elke letter telt dicht mijn ogen in de jouwe waar verborgen taal teder ontluikt en omhelst wordt door regels nooit…

Jij kwam gruisloos bij mij binnen kroop heel even onder mijn huid haalde het opperste onderuit scheurde het vel in tweeen sprak de sterke taal van eelt wiste plaatjes in zak formaat toonde positief het negatief van sombere dagen lachte de storm naar gisteren en zon naar morgen, je had mij niet lief nee, je klikte gewoon even…

Wees voorzichig met mijn hart want het heeft nog geen eelt Wees voorzichtig met mijn hart het duurt anders zo lang voor het is geheeld Wees lief voor mijn ziel ze is nog zo teer Wees lief voor mijn ziel ze verlangt nog naar zoveel meer Geef me je dromen daar alleen kan ik je beminnen Geef me je dromen daar kan de passie beginnen Geef…

Jij mag mij met tedere handen aandachtig uitkleden en liefkozen, dikke kussen geven, hitte en kou deren mij niet, ik geur vruchtbaar in jouw armen open je met mijn huid ontdoe je van eelt en stijfheid, ja ik wil zonder verleiding van jou zwanger zijn elke dag begeerd worden door jou, ik wil alles van jou, kinderen en kleinkinderen…

laat maar zien ogen die geen hoop meer kennen neergeslagen zonder licht schouders die te krom zijn om de lasten van de dag te kunnen dragen toon het schrale van je handen die met eelt vervormd nog steeds om arbeid vragen maar in je lach ben jij nog steeds het bloeiend land dat de hand van de schepper heeft gekend tussen…

de grote man die de buitenwereld kent bij wie je veilig bent, en blij wanneer hij trots op je is die je meeneemt en wegwijs maakt in zijn domein, en stap voor stap ga je zien dat het anders is In het begin telt dat niet maar ineens is het over Dan luister je niet meer naar je koosnaam, vecht je krassen in je ziel barsten in het eelt…

met een donker gebaar plooit de nacht alweer een vouw in het bestaan van onafgewerkte plannen tot rust gekomen handen hunkeren onder hun juk van overjaarse lagen eelt naar hun verleden satijn dit heden en haar duisternis kunnen niet bekoren noch het ochtendgloren wekken de tijd groeft een nieuwe stempel en draalt verder op 78 toeren…

mijn voeten optimaal bescherm en mijn schoenen goed behandel Altijd heb ik sokken aan zodat ik tijdens nachtelijk waken mijn tenen niet verstrik in het losgewoelde laken In zand zou ik graag mijn tenen hullen koel in de schemer, geen korrel gelijk zou vloeiend gruis mijn wezen vullen Op steen zou ik graag mijn zolen schuren om eelt…

Ach de liefde, opwindend dichtbij en wat onbereikbaar, zoals de sterren staan, vaak niet met het blote oog te zien, als levend stof van licht voorzien, waar uit ik dagelijks ademhaal, verkleeft met de schemer van de wintertijd, getekend in het eelt van beide handen wat zienderogen vergeeld, wordt het weinig van de zon in zijn lankmoedigheid…

zijn vertrouwen verwerpt in kleuren pimpelpaars naast erwten in een vaas het geld dat hij nooit kreeg, de vrouw die hem verliet door liederen van de nacht, en innerlijk verdriet een kunstenaar in rouw, de kwasten niet meer trouw aan het verlegen heimweelied, het ego in de kou een zolder vol met werk, het zingen zonder kerk de handen moe door eelt…

Het leven gaf ze eelt van het werken. Het leven staalde ze met vlijt. Ineens waren ze niet meer nodig in het maatschappelijk verkeer. Zij hebben nu voor hun vrijheid gekozen. Zij gingen voor een hobby in de leer. Zij konden vanaf nu rustig verpozen. Plukten de bloemen en sneden de rozen.…

Er leeft een onbewegelijke droom in de omringende natuur tijdens het beminnen ratio fluistert gevoel innerlijke stilte toe vogels moe door tegenwind dalen neer op het zandeiland ik beslis vandaag over een laatste brief die zal verhalen over jouw olifantenhuid jouw antwoord is een gedicht en dient terplekke als eelt op mijn ziel…

doch velen zien echter doornestruiken in het sombere landschap van onze schrijver hij teert thans op het oud eelt van d'ijver dat was eerst toch anders; het nachtelijk zwoegen. dan te sluipen in het heden van 't eeuwig geestelijk fnuiken…

Het landschap neemt de vrije hand van de schilder mee in haar zonnebad verfstreken kenmerken specialiteiten die in het groen zo vruchtbaar zijn oker zijn de dromen van de oude man zonneschijn op het eelt van zijn hart een zandpad kronkelt zich in vergezicht zijn blote voeten voelen warm nu wordt het tijd voor een groots gebaar een kleur…

Jouw hand zoekt mijn hand, streelt zacht mijn grove huid, Verkent het eelt op de kussentjes, omvat dan mijn warme hand. Mijn hand vind jouw zoekende hand streelt teder jouw zachte huid, Voelt jouw kleine kussentjes, omvat dan jouw warme hand.…

Hoe kook je slakken zonder schelp absorbeer de overvloed aan water met het zoutvaatje verstopt ik loop afgesleten treden blootsvoets, de blaren kapot het zachte eelt moegestreden wie legt mij uit hoe blijft het schrift schoon de handtekening standvastig in trillende vingers ik raap de peuken en verstrooi as, in bloeiende weides madelieven…

IJzeren tranen plengen over mijn wangen Pijn uit lang vervlogen dagen Maar ook de nieuwe pijn niet kunnen verdragen Eelt houdt niet langer mijn hart gevangen Als een stalker haalt uiteindelijk de monsterlijke angst De geverfde glimlach van mijn gezicht Het koude afscheid doet haar plicht Verdriet verjaart niet, doch duurt het langst Voor…

ik heb mijn huid verschilferd in aanraking met de maatschappij soms is eelt een passende remedie tegen drukkende cohesie vooral op je ziel wordt vaak een beroep gedaan ik moet dat soms laten gaan nu ik met tweede huid herboren ben de gevoeligheden van mezelf eindelijk ken vraagt het geen bewapening wel een anders omgaan met emotionele…

ik heb de lucht met koude wind omlaag gehaald donkere wolken regen gegeven om zich uit te leven waar transparant ooit uitzicht bood is alles dik beslagen zweet eigendunk in ongewenste smaken door vele lagen eelt uit de achterkamertijd waar haat en nijd elkaar constant fileren passie en tranen in onderbuiks chanteren gerechtigheid…

Mijn huis heeft grote bedden waarin naakte mensen kreunen en meisjes verkracht worden door andermans eenzaamheid De gasten betalen voor het wassen van de gordijnen die ze na de nacht strelen met hun zachte handen Ze verwachten geen eelt van de dag, ze herschikken en ruiken, plukken de bloemen niet zelf, leven binnen waar ze zonder…

Vecht, beuk erop los, krijg eelt op je handen Maar bovenal, krijg eelt op je ziel. Ik smeek het je, Want vandaag,…

De golven branden grauwend groen vergeten leven aan mijn schoen Tegen het waaiend zilten zand bescherm ik ogen met mijn hand Wolken scheuren op tot flarden ik voel mijn huid tot eelt verharden De zon breekt zacht in kleine stukken die lachend aan mijn kleding rukken De horizon verdwijnt in water water van eens, water van later dat nu onder…

er waren bergen met witte dorpen en altijd een weg die kronkelde naar zee hoog proefden wij de hanen in stilte een stoofpot aubergine eelt op de handen er waren stranden met rotsen en stenen het hete zand wij dronken wijn uit gekoelde glazen en altijd rook het naar afscheid op rechte stoelen aan een tafel ergens een plein in een hart…

Hoe dikwijls dans jij rond kwetsbare schoonheid van innemende natuur door schetsen van verbazing geen eelt door te relativeren alleen lente die zingt in het hart in stromend taalgebied vraag je mijn woorden ter stille overweging slechts aangetast door vermoeden en tijd door wind bewogen tussen weifelende planeten het zonlicht reeds…

ik had geen geld er doemden demonen op uit allerlei gedachten ik begon met het lezen van geschiedenisboeken er kwamen grimassen op de herinneringen ik deed wat ik niet laten kon ik verlangde naar genegenheid het zat diep in mijn genen maar bij iedere gelegenheid begon mijn hart droef te wenen ik vond mezelf terug in intieme trots eelt…

tochten waar eens de vlammen schroeiden het blauw en geel afwisselend gloeiden daalt nu de hamer van de smid vormt het zachte ijzer tot een hoef het slaan der gaten voor het koelen moet om wat extra te houden op de nieuw beslagen voet diep in mijn herinnering ruik ik het branden van het nog hete ijzer in geschoond eelt…

de hebzucht danst op horentjes kijkt met een dikke laag eelt op de ellebogen honend op mij neer ziek en hulpeloos voel ik hoe veel het is geweest dat mijn klein mensenhart heb moeten verdragen en wacht op mijn behoeder de duivenvoeder in hemelvogels komt hij mij nabij om mijn ziel niet murw te laten worden de Here is mijn…

Met de laatste rollende golf slaat het bootje op het zand alle kracht kan niet voorkomen dat een weg terug verzopen is eelt op beide handen toont het knokken tegen de stroom in haar huid, inmiddels licht getint, verbergt bont geslagen blauw lippen gebarsten door verbijten en pijnlijk bijtend zout trekken een harde streep in het eens zo…