Netgedichten

netgedicht (nr. 11.974):

dino-wiegelied

met een donker gebaar
plooit de nacht alweer
een vouw in het bestaan
van onafgewerkte plannen

tot rust gekomen handen
hunkeren onder hun juk
van overjaarse lagen eelt
naar hun verleden satijn

dit heden en haar duisternis
kunnen niet bekoren noch
het ochtendgloren wekken

de tijd groeft een nieuwe stempel
en draalt verder op 78 toeren
het versnellen staat voor willen
zonder mee te kunnen
moderne dinosaurus
ligt op sterven