Alle inzendingen over frederik

Het zijn in dagen als deze Waar regen en storm De dag overheersen Dat ik Bij jou kan komen En je me omarmt Zonder ook maar Eén woord Maar ook Wanneer de zon Mijn hart verwarmt Kan ik thuis komen Bij jou Waar en wanneer ook Dag of nacht Verweg of dichtbij Altijd Ben je er voor mij Bedankt voor Het ver-TROUW-en…

Het leven Werd jou ontnomen Heel bruusk Onverwacht Maar bij ons Laat je achter Een heel verhaal Vol herinneringen Nooit Zullen we je Vergeten Je bent In ons hart.…

Op weg Doorheen ons leven Komen we elkaar tegen Nietsvermoedend Op modderige wegen Door diepe plassen Kleine meren Houden we elkaar tegen Even Kopje onder gaan Langs zonnige weiden Genieten we Van de stralende zon En van elkaar Samen op weg Hand in hand Doorheen ons leven Genietend van elk moment Elkaar…

Wij zaten neer in 't heidekruid; daar vloog Een wolk voor 't zonlicht en een zwarte stip Streek langs het bos, als waar 't een floers van krip,* De schaduw van een ziel, die henentoog;* Verschrikt schoot ginds een vogel wild omhoog Van uit de lage kant, een schuwe snip, Terwijl de donkre schim, als met een tip Het heiveld scherend, snel zich…

De onderaards zwarte verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

Net buiten m'n zicht kronkelt ongeziene essentie de riolen in en sprint met 'n knipoog mijn verstand uit 't wiel Intussen knikkebolt de versufte tijd achter de dubbelbeglaasde mensheid en blijft het langzaam middag worden Terwijl 'k oversteek kijk ik verbluft toe hoe de zon aan mijn kant van de straat blijft schijnen en me schunnig…

Mensen kwam hij zelden tegen maar zag er meedogenloos veel slaaf op de galei van de tijd spelen Gauw iets uit het vuistje knauwen was voor hem de utopie van genietend leven en leed langzaam maar gelukkig honger Gniffelend bazelde hij tegen 'n gezette, starre vrouw kijk dan toch m'n liefste zelfs gebrek aan eten is in deze wereld…

'n Slaapdronken lelie volgt moederloos haar onredelijkheid met onbeholpen pasjes dobbert ze langs de blanke melkweg Vol moedeloze rebellie schreeuwt ze luidkeels in gedachte haar ontregelde lot uit Toen spiegelde bevroren paniek als een lijkgele aureool haar de toekomst van gevallen ster voor en droop ze afwezig de kosmos uit…

Elk moment steeds weer valt faalt herhaalt de aarde meer en meer Bevroren netvlies vlak onder de atmosfeer wordt witheet en transparant ik vlam damp verdamp in de wolken tot boven de wolken rol door lijzige lucht als helikopter zonder wakgewakkerde wieken klap nu wel aan elke voet vijf veren en een duim uit Dit verklaart voldoende…

En maar dicteren componeren orchestreren dirigeren alles was er al land lucht water vuur als vier seizoenen modder sneeuw rivier en brand ook knechterige wolken onder haar absoluut uitgestrekte troon Zelfs de zon dook weg achter de horizon Zwijgen kijken en kwaad staren tot alles stopt met vallen en de dag eindelijk eindigt in zonneschijn…

Ik droog je af met een zweem gewoonte als lichtlilablauwe lavendelbloesems met slapverwaterde haarwortels bengel je voor mij aan de zinkende horizon Want ’s avonds of daarna bubbelen jouw kooipoten en je episch epicentrische kopje mee als granieten pelgrims op zoek naar de bodem van dit heelal Kan ik rustig de bloemen op de grenzen van…

Trektochten achter blad stengel lege tak en ijs sterven kris kras door elkaar geweven uit als ze wapperwindsgewijs verdrongen worden door sarcastisch vrolijke merels en een laagopgeschoten hemellamp Ja dan kraakt een voetzool of vier over rillend loomgereanimeerde woudhuiden en kijkt men weer over de toppen van de duisternis maar vooral…

Aardverwarmende orkestleider houdt zijn adem even in laat twee altijd maar versterkende luchtaanvallen de vallei van de niet voor niets nietsvermoedende stilte in gang zwengelen imponeert de natuur met een strengbedirigeerde triomfmars Snaren klapperen van de smeltende kou door een fletse of te gespannen nevel wrijft hen de slaap uit de haren…

Zon de duiker dirigeert de aardkorst nacht beluistert heimelijk Engelse radio’s Jammer Morgen zonneschijn nu zelfs al sterrenschijn En de nacht weet niet waar kruipen…

Het is juni en de prairie krijgt een uitgeschoten baard Schapen schoppen in zijn rimpels scheppen hier en daar een plukje kaal zoals een herder zonder vee Schept en onderschept een stille mars naar en tot op de bodem van het slinksslingerende meanderriet als een kruisvaarder naar een leeggeroofd Jeruzalem Hij wacht en verwacht wolkenlang…

Jij fluistert zoals een robuuste pianopalm wat afgevlakt en afgezwakt door gipswit omzwachtelde liefdes die woorden die Jij fluistert zijn slechts hevig korte snikken bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond van de horizon aan elk regeleinde stotteren ze vloeiend en in uitgestreken vlagen de laatste druppels rijpe symfonie uit…

In mijn kristallen kopje schitter je ontembaar lichtjes als de ogen van een kleine spruit Het bootje waarin je roeit spreekt je tegen duister en zonder metaforen vol en bol van stroef gesleur sleep je het naar de oever wipt er fonkelend en gracieus uit Stroomversnelling Je omgeslagen sloep slurpt zich gretig vast aan de nacht en stijgt…

De wereld. Een kerstbal met een kuikenklein haakje aan waarlangs water en lucht kunnen kolken tot uitgebloeide wolken. De wielen waarin de wereld als oerinstinctief ratje probeert terug te sprinten naar moeders tepel waar alles zogezegd begint En elk etmaal draait hij rond hopelijk terug de tijd in maar was het nu links of rechts Wie weet…

Boerenweide zonder psalm. Wandelstok drukt up-to-date als een joystick in op de inzoomtoets van stoffig grind. Voet voor voet voor andere voet rupst de mens naar zijn walhalla van het geheugen. Wei en werk zijn jeugd. Onherkenbaar dezelfde gebleven en moet zich enkel haasten om tijdig het draaien van de aarde aan zijn laars te lappen. Is…

Welke onverlaat waagde deze doos te openen? Nu is het toch te laat de weg terug te laten drogen tot klein modderig tapijt. Zet u daarentegen. Bent u al bekomen van de schok slechts één ding te zien achter dit met vlammen en bombastische muziek versierde doek? Daarmee is alles uitgelegd, zelfs de vloek dat u, mijn bevrijder, zich in dit spinnenweb…

Met mate slurpend van m'n dampende kop dichterlijke vrijheid struinde 'k richting uitkijkpost en rolde m'n blik naar die feeërieke monding Compleet ontdaan van elk tijdsbesef trilde 'n slepend timbre de oever op en schraapte de helling af zoekend naar 'n smekend oor Vermoeid en uitgegolfd tastte die Lorelei in de bouwdoos van…

Ergens te midden het beklemmende woud van z'n geest verdampte de euforie z'n passie Trompetgeschal kondigde voorheen 'n overhaast vertrek tegenstrijdig aan 'n schaduw is het tastbaarst van zo'n weggeblazen herinnering 'n Klaterende golf van gestolde chemie barst middendoor op z'n slippende verstomming en al lachend beschreit…

Woestijnen van wuivende winden betokkelen z'n slaap en verdwaasd klautert hij aan wal Op marmerwitte galerijen van gekauwde steen 'n verlaten interesse deint een machinaal aloha doelloos op en neer In 'n schicht van hebzucht lanceerde hij fortuinlijk 'n ontspoorde industrie en was weer een illusie rijker toen hij jammerlijk werd…

Vanuit de eenzaamheid veroorzaakt door gemis en pech ontspringen tranen reeds onderweg in verschillende banen naar die grauwe plas Ragfijne gedachten krachtig maar onzichtbaar rijgen onze zielen teder aan elkaar Vier weken wachten op je onmisbare gezicht slapeloze nachten hunkeren naar dat rustgevende licht nu ik plots in het donker…

Metronomisch kabbelde je interesse maar wat voort 't klotste, schuimde en betastte m'n lippen spoelde tevergeefs tegen m'n kade aan tot eb opkwam en ik begon te missen wat zo'n ritme verdoven kan Schor smeekte m'n verstand maar die golven bleven botsen en woorden ongehoord zo ging ik wat verpozen na dit akkefietje en schudde…

Solitaire generaal vuurt in poging tot rust z'n horden aan belopen hun triomf Verbleken bij verwelkoming verdediging schijnt zich op te boeien gaat weer openbloeien lansen worden langzaam opgericht geen ontkomen aan verstrengelen de ijle eigenwaan Zelfs ik word ervan bericht maar leg met stomend wolkenpakket beiden 't zwijgen op…

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

Op die amberkleurige rots zonder enig respijt beschreef ik er met krijt mijn pasverworven trots Verwacht maar 't kwam toch plots ik die nu m'n eigen leven leid heb me nu bevrijd van haar zogenaamde gave Gods Nu slapen w'in aparte bedden omwille van die relatie maar je kan er om wedden Dat ik zelfs zonder je gratie mezelf wel weet…

Terwijl hij nog even rochelt en zich warm klopt knerpt en kermt de uitgedroogde sneeuw onder de zool van zijn ontnuchtering Snuivend klaagt hij 'mijn liefde voor haar was enkel mogelijk dankzij haar gebrek eraan maar waarom' Op 't einde van de rit verzuipt hij zichzelf tot een zwart gat in de allesbevattende kou…