Netgedichten

netgedicht (nr. 11.521):

Zongedroogd lied

Boerenweide zonder psalm. Wandelstok
drukt up-to-date als een joystick in
op de inzoomtoets van stoffig grind.

Voet voor voet voor andere voet rupst de
mens naar zijn walhalla van het geheugen.
Wei en werk zijn jeugd. Onherkenbaar dezelfde

gebleven en moet zich enkel haasten om tijdig
het draaien van de aarde aan zijn laars te lappen. Is ook de
zoutgescherfde spiegel van het veld ziet een gekrakkeleerde

boer. Wil spontaan weer op play nijpen. Heeft jammer genoeg
de afstandsbediening nog niet uitgevonden
schraapt snedige s’en van het dorre zand. Ooit is hier groen verdampt.

De heen- en weergalopperende zon doet klaar de
klaagzang over droogte herrijzen. Tijd heeft hier
nog een eeuwigheid om zijn roest te laten rijpen.