Alle inzendingen over illustratie

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in een lichtstraal van het schoonste vuur dat met de liefdesmantel is gedeeld. het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen hecht zich aan…

Verliefdheid, als de heetste lava is gestold op de flanken van de horizon in ochtendsporen weggerold in het wikken en het wegen. Onder de krakende karrenwielen van dromen, moest veel worden overwogen, Gedachten als voorbeeld dat geluk mild en duurzaam is en zichzelf moet verdienen maar wegvloeit in de wind van een klimaat wat omslaat…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de loop van mijn fossiele natuur herschikken de scherven in het spiegelbeeld in mozaïek van…

Strooi de as van sneeuwvlokken uit mijn winterhart als ik naar onbekende tijden reis, bedek de sporen van de golven van een gekortwiekte oceaan die mij ontwaken laat voordat zij op de kust van het heengaan slaan, en mijzelf voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat…

Beneden lijkt alles onbewogen in de nog onbewerkte grond, evenwicht in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond de zonneogen, die aan het licht willen ontsnappen, met deze aanhouder wint de grond aan eigen dankbaarheid, dat kind met haar oneindige dromen zijn onze tolk waarop de tijd zich opricht, waarvoor het prikkeldraad…

Leen me toch je lippen om de woorden te horen die gehoord willen worden voor de zon de maan verlost Leen me nu je lippen om die glimlach te zien die niet vergeten wil worden voor de traan de lach verdrijft Ach, leen me je lippen om die ene kus te vangen die wacht op een antwoord ook al is het dan de laatste…

Zij koos een rode roos uit alle andere bloemen omklemt hem met haar hand tot rode druppels langzaam lopen langs haar koele bleke hand ze denkt zo sterk aan hen dat ze de pijn niet voelt de echte pijn zit dieper achter een tranenwaas van vele lagen dik waar ben je nu mijn hart is leeg slechts gevuld met weemoed en verdriet…

In een late schemering, in een voorwereldlijke vorm, waar de dag en nacht elkaar omhelzen vieren zij hun daad naakt en schuldloos in een innerlijke omstrengeling van vele herinneringen. Niemand beloofde hen de appel uit de boom van kennis, geen angst en geen macht maar wel het wegtikken in de schors van een vruchtbaar hart die aan elkaar…

De avonden keren terug naar oude waarden, kikkers paren in hun glorieuze uur, te vroeg voor nachtegalen waarin de hazen ruimer ademhalen, in dit schemeruur verzamelen uilen spitste geluiden in de zachtste en zoetste treden van de nacht, de wind verlegt de schreden in zijn de fluwelen mantel bezielt door zijn omfloerste macht.…

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…

Het laatste licht voedt met verschrompelde nerven van een eikenblad, wat ze eerst aanbad, synergie laaft zich uit de kern van het hart, tonen vergaan in de alles omvattende synergie van stilte. van niets te leven dan van de synthese uit de winterwarmte van de grond om in de gerijpte nevels over te gaan, waaruit de verborgen…

Gisteren, ach wat waren we nog jong alle horizonnen met iedereen te delen alles schijnbaar in het gerimpelde water wat uit het toekomstbeeld ontsprong het oude en het nieuwe tijdloos te strelen het kwetsbare van eindigheid te ontdoen laat ons nog even los bestaan van alle weelde van het onmogelijke niet alleen te zijn zo arm en weinig zodat…

Marmeren zerken gelardeerd met geaderd bloed dat moest stromen, om te kiemen zoektocht naar vloeibaar goud uit de schoot van het ongedeelde, gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling…

Ooit zullen we samen zijn, al drong een wervelwind het leven binnen, weelde gesplitst in de verbindingslijn sloot zich op in een woord van spijt de wereld ligt een strobreed van het spoor wat ons dolend verder leidt. Eerder draaide de klok terug en het bloed geblust tot ijskristallen, later zou een oude zon zich uit de krimpende hemel…

Wolken kunstsneeuw drijven behoedzaam binnen, het zijn de souvenirs van onze openbaringen, de wereld lijkt onvruchtbaar in mijn glazen aardbol tussen beide polen wordt hij gevuld met winterlicht, in omwentelingen van de mooiste wensen ontkiemt in het Noorder – en het Zuiderlicht gebloesemde herinneringen van een laatste rustplaats…

Bezinning, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, soms een lege windbuil op de rug, om overzichtelijk te blijven in mijn blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, het bit te strak tot de laatste hindernis, te streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat…

Door de schaduw in mijn rugzak besta ik niet, al was het maar voor even de dorst gelest uit de tijd van gisteren voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, zwanger van een aanstormende golf eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet wil winnen, heeft al verloren, kom aan mijn borst spat in mijn…

De mist vertekent het zicht in de schaapskooi van de verwachtingen, het priemend licht is in aspiraties opgegaan, uit de sikkel van de maan welt een overtollige traan. daaronder grazen prooidieren van door de wol geverfde taal, gedreven door herders met een eigen symboliek ten prooi gevallen aan de melancholie van deemoed…

Donkere chocolade consumeer ik niet meer als ik niets over haar oorsprong heb geleerd, maar als ik overstap naar dezelfde zaligheid van het alfabet met noten ingebed of een andere afwijkende kleur ben ik dan gered? hangt aan mij dan niet de gelijke geur, van afwijzing zonder enige moraal? en wanneer men klopt op de deur van mijn…

Ten laatste raakte ik verzeild in afgesloten ruimten en buiten zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot, de geest te nauw, ritmisch in taal en goederen vergrijsd in een roman, de plaats verkrampt in het scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als constante druk van zwaartekracht…

Denkend aan Holland zie ik trage stromen mensen op hun zoektocht over te magere grenzen gaan, gevlucht in schimmige dromen wat rest aan trots in beide handen en wat aan waardigheid overbleef steeds verder van hun horizon vandaan de luchten hangen er laag de zonnestralen worden langzaam in krijgswolken verwoord en belast, om in ander…

Wie de beloofde glans van z'n toekomst doorstaat, draagt een bloeiende woestijn in de ogen, vermomd in de schaduwen tot aan de dageraad in waar hij tot bedaren komt en hij de jaarringen van z'n leven kent die echo's gevormd in de medeklinkers en geschreven in de stemmen van de wind tot aan de ouderdom door de jeugd verstomd de…

Voor toegang tot het tijdelijke paradijs is wat het heden ons steeds zal leren overhandig een geldig plaatsbewijs opmaat tussen de ziel en lichaam onderzoek de klankkleur, geef het een naam dan blijft het niet bij mooie woorden maar geschreven door de volprezen pennen van het hart stilte wordt niet veranderlijker dan het besproken weer hoe…

Geschreven stilte op de huid leidt tot het lot van ongebondenheid zonder dat de ganzenveren breken geslepen in hun vrije vlucht van toegankelijkheid op de grens van de werkelijkheid en het lijdzaam schrijven genas verbonden in gehechte levensplooien sluimerde een onechtheid van het denken met de gesluierde waarheid voor ogen die…

Liefde heeft geen schrifttekens maar leeft in zoveel smaken heerst op de meest begeerde plekken het zalft het traagste mechaniek door nooit verstopt te raken, het heeft zijn eigen waarheidszin geslagen tot de dood ons de handen raakt in schoonheid door de vingers glijdt, geef het zelf maar een bijzondere naam het loopt uit het kristal…

Het schoonste woord wat ik mij wens dat me licht maakt en tevens zwaar een vluchtige mens tussen de planeten je bent de schepper van een wereld ik ben slechts de buit, vertrouw me toe aan de toegevoegde aarde, beleef de tijdloze zin in dat ene woord, het neemt bezit van alles met een ziel, de vaste kern van eigenwaarde op een vroege…

Als in de avond de zonnen ondergaan verbleken schaduwen op de voorbestemde weg in mijn tijd en ervaring zijn ze langer rekken zich uit in het voortbestaan het lichaam verliest aan kracht, de lichten wordt milder, transparant in de rimpeling van water door de warmte van de huid ingebed , de tijd houdt me in z’n greep en wijst mij…

Winden in de beken zingen mee het zijn de wateren die wegen het murmelen van rietkragen, het broeit in alle vragen, waarin de bronnen heimelijk zijn verzwegen met luide stem de rust vertragen, in het stroomgebied waarin we dreven, hun oorsprong we niet kennen uit een onbekende bron te drinken, ook bij nacht of ontij, elke minneteug…

Dagen met dekens grijs geschilderd, het pallet met bakkebaarden in gebroken wit gestemd de zon hangtin de touwen van het balkon, te vroeg uitgerold te reiken tot over de horizon een wolkje adem verwoordt een levende aanwezigheid maakt het vormloze zichtbaar in een eigen tint, stil verbonden raakt in de compleetheid van een kind wat oogcontact…

Als ik ooit uit een overvolle beker drink uit een glas het vloeibaarste deel beleef van kop tot aan de verdraaide voet druppels de lippen doen verbleken in het prisma van kristal zijn opsmuk kiest weerloos in elk detail zonder inhoud weggesneden waarin ik naast schijnbare schoonheid een dreiging vermoed vervalt de levenszin tot splinters…