Alle inzendingen over illustratie

Schets een weg met woorden Geef je toekomst zin Neem mee ook je verhaal En vul je leven in Met vaste vrolijke lijnen, kleuren Een frisse blauwe lucht Een paadje hier nog vers en kaal Vol met nieuwe geuren Het brengt je naar je wezen en waar je wezen wil Uiteindelijk ben je uitgelezen En valt beweging stil Je leven, een illustratie…

licht noemen doorheen muren van de ochtend, naast het park en de lindebomen ik zou mijn buik op houten planken kunnen leggen en het zachtjes laten waaien in de eik en in mijn armen wanneer het snel donker wordt ik zou jou kunnen beschrijven maar wie kent zichzelf in dat moment waarin niemand fluistert je bent thuis illustratie…

( geinspireerd door Christl Vogl, spookjes en illustraties van haar hand zie illustratie van haar op mijn site)…

stilaan zwarter het lichaam voelt de geest en antwoordt met gebreken de geest laat zich tergen tot hij ontploft in desperate woede en op een dag met nieuwe hoop ontwaakt gepaard met tomeloze energie zwarte bladen scheurt hij uit het boek versnippert ze met speels gemak tekent een grote witte bloem op de laatste zwarte bladzij als illustratie…

Illustratie: Marion Ferno…

Worden de zintuigen dood geboren, licht verzonken in lege ogen, ontstaat geen beeld om het leven aan te leren, zijn de sterren uit de nacht gekropen. Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de klei om de wereld op te beuren, hoop volgt kleine stapjes haar eigen levenspad in de zwartste gaten om hun doodsstrijd te betreuren…

Schering tot overmaat, we kunnen niet aan ontkomen, inslag als levensklucht. De tel kwijtgeraakt alles van geloof ontdaan, kern nader tot de bast Zwart en wit gebloed, de kleur ligt voor het grijpen om in vast te bijten. Ongewis prikkeldraad draden kleverig van angst, geaard verlangen. Waaraan houvast kleeft detail van grote…

botten kluiven hun bekers reiken aan hun slaven het vet nog langs hun monden ze zijn als verre vrienden die we uit het oog verloren er zijn geen duiven die hun brieven brengen waarin ze lachen, tranen plengen zij kenden evenmin de dag, het uur hun was hetzelfde lot beschoren de aloude wetten van het zijnde -------------------- illustratie…

hij gaat voorop en leidt de karavaan doorkruist woestijnen, waadt door waterstromen en weet niet of het oerstom was of wijs om te verlangen naar beloofde landen de zandkorrels die langzaam door zijn handen gaan, geven duiding aan zijn diepste dromen: niet de bestemming telt, alleen de reis -------------------- illustratie: József Molnár…

Illustratie: Wil Lof…

Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken illustratie van realiteit of schijn verwijzend naar de zon met zijn gebroken ogen, een wederkerig refrein, mooier wordt het niet.…

Illustratie: "Verlossing in de alchemie", 2011 Kunstenaar: Irmlinda de Vries (irmart140)…

tafel zeg ik De mooiste film die ik ooit zag heet Paradise Lost De camera bewoog zich niet en alles was zwartwit vreemd als een paradijs nee vreemder De jongen zegt dat ik Stranger than paradise bedoel Ik concentreer me op het woord 'gereserveerd' tot de letters zwemmen en de wereld een vlek is De wereld, mijn wereld verhardt zich Ter illustratie…

Illustratie: Roger van Belleghem.…

tweelingen leven en dood siamezen Illustratie: © George Lambermont zie http://bit.ly/kouiJ8…

Sculpturen van onszelf, onderhuids gestoken illustratie van realiteit of schijn, gecamoufleerd door de zon met zijn ongebroken ogen, een wederkerend refrein, mooier wordt het niet, als het daarbij blijft is mee te leven.…

inspiratie In deze rare tijd Een mooie observatie In deze absurditeit Een beetje inspiratie Dat is alles wat ik zoek Een leuke associatie Een andere invalshoek Misschien komt het in mijn dromen Of op een helder moment Het zal vanzelf wel gaan stromen Maar wanneer is niet bekend Ik zoek naar inspiratie In deze dichte mist Die mooie illustratie…

Illustratie Claudio Dacosta ( Brl )…

Een veld met rozen zuigt de blik in beloftevolle wervelingen van parelende dauw op beide lippen. als fluweel aan de vingers, huivert het in de sprookjes en in de doornen van het brein. Blind gehandschoeid om deze herhaald te plukken, mededogen verstikt in het avondrood van nectar en ambrozijn, maar als slechts die ene bloem zijn ogen…

Zij die bij de sterrenknuffels sliep het haar van de ruimten droeg in zilveren vleugels stuifmeel over de Melkweg blies, gevlochten klaprozen op haar regenboog. langs de gekleurde zomernachten ze draagt het enig woord wat zij kent laat het beminnen door de fluisterende wind van haar dansende molentjes om tijd en ontroering te beklimmen…

Licht en ruimte zijn louter abstracte ideeën, kader van de ware ziel van de leegtes tussen de emoties door in de bemiddeling misschien zijn masker zakken laat en soms zijn verlichte gezicht laat zien. Om de omgeploegde grond van de akkers niet straffeloos te betreden dwalend achter sluiers en de tralies, deels zichtbaar door het ware…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken, verstrooiing heeft zich in formule van de taal vastgelegd, Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt, ik zie de schaduw die met zijn ego vecht en bedriegt…

Kon ik maar de mooist opgemaakte taart voor je bereiden met metershoge kaarsen, het verlicht de wereld met duizend ogen dan je ben meester over onafgemaakte dingen, de vrees om verlangen onkwetsbaar te verklaren voetstappen vullen zichzelf in het natste mos in de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden…

Gedempte stemmen die zij wilde doen weerklinken uit een gelinieerde schrift van kristal verpopte vlinder gedroomde aanzet tot een nieuw begin in een aarzelende kus in een zin de lippen stijf gesloten verdooft het denken. lichtverval verdampt de trede tot de ruimte of vult zich met mist, daarin een gebroken stem, in een tegendraads…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden van hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen vooroordeel. ben ik de groene weiden die door de wereld wordt begraasd met een brok…

Bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waaraan ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie, met een eigen dictie van de realiteit betaald maar evenzo onecht, perforatie van papier met de pen en gevonnist tot de prullenbak, een schrijvers loep stelt het detail in een scherper diafragma vast, dingt naar de gunsten…

Te vroeg donker op een avond van stilstaand water, wij voeren vooruit op een naderende bui die de emotie heeft verwoord in een landschap van het ongewisse. mistige verten, verstomde beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen van ons maar verder tot elkaar de maskerade van de maan z…

De vlier staat mij nader toe in zijn nadenkendheid, een gelijke taal ruist door ons heen, dezelfde strijd, met wortels in het verleden en ziel in het kale zwerk, onverbiddelijk torsen we het beknotte werk. de uilen vliegen uit de kale jaren van ons weg, angst wordt stilte, wordt houterig zonder enig overleg, waar de stam, vertakt…

Vingertoppen gegoten in dons traag zichtbaar een bewegende contour dat zich voorover buigt een rilling zonder koorts puntje van de tong die langs over de treden van de ruggengraat via het dal van de heupen naar de diepten van de bron odyssee van de hersenen verleiding tokkelt de snaren van een dwanggedachte verbeelding dat…

Kompas in het verstand, als de kleine ruimte ergens tussen staan en vallen hangt, vastgelopen in los zand verstilling van de muggen boven de vennen, de jacht op de zoetste smaak van bloed de lijnen van de tocht worden onzichtbaar, een snaar die in zichzelf trilt, de toon te luid verbaal, de horizon eist de beeltenis mijn lichaam…