Diffuse?
Zelf sta ik op de rand
van een innerlijke beschaving
verklaart zich het onwrikbare
van deze telg, hierin zijn de
melancholieke glitters
niet weg te denken,
verstrooiing heeft zich in
formule van de taal vastgelegd,
Het zwijgt, maakt stil,
de duisternis wordt diffuse
en is mij kwijt, ik zie de schaduw
die met zijn ego vecht en bedriegt,
ik leg de huid af
maar dan ben ik een vreemde
voor mijzelf, een onwillig
en onbeschreven blad in het uur
van de uil, die in één vleugelslag
heen en weer naar de maan vliegt,
De wind wrikt vergeefs aan zijn bakens,
hoe spreekt men de richting uit
waarin de dichters zijn gestorven
in een schijnbaar moeiteloze stijl?
We willen openbaringen
in de zuivere speeltijd,
het licht is rijp en
doorleeft het verlangen
naar een roerloze bruid
die mij heeft opgeslokt.
... Illustratie: Inschaton ...
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 3 september 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie