Netgedichten

netgedicht (nr. 58.125):

Volmaakt?

Gisteren, ach wat waren we nog jong
alle horizonnen met iedereen te delen
alles schijnbaar in het gerimpelde water
wat uit het toekomstbeeld ontsprong
het oude en het nieuwe tijdloos te strelen
het kwetsbare van eindigheid te ontdoen

laat ons nog even los bestaan van alle
weelde van het onmogelijke niet alleen te zijn
zo arm en weinig zodat het ons aan niets ontbreekt
niet bedroefd te zijn in werelds zorgelijke wegen
van onvolmaaktheid te mogen leven met de pijn,
gereinigde zuiverheid uit de bron van wilde regen

voedsel voor de zintuigen niets te missen maar
niet alles te moeten begrijpen, haar schoonheid in
armoede te laten rijpen, de houdbaarheid te zien
in het goudgeel koren, de aren onscheidbaar tot
aan het kaf niets van hun eigenschap hebben verloren
elk detail een vaste adempauze heeft verkregen,

verleidt mij tot een moment van volmaakte stilte.