Alle inzendingen over kogel

Want wie de kogel krijgt die is een Zwijger. En dus is Theo ook een Sterke Stijger.…

bom, kogel granaat met kennis gemaakt buitenkant glanzend staal binnen satansgeest speelbal van de groten aan de ronde tafel werd besloten in welk land er wordt gespeeld scherven wat overblijft…

jij leert mij nu al om te kijken naar de andere kant te kijken naar de waarheid noord scoort zuid samen vooruit jij geeft mij nu de hoop de kogel in de loop lach naar mij overtuigd dan schrijf ik in vuur vooruit…

Zijn waanzin doodt de mensen van dat land eenieder gruwt van zijn moorddadig werk De kogel joeg hij daarmee door de kerk: de wereldgraanschuur wordt een Euromand De tsaar van Rusland is een laffe fielt die ook zichzelf uiteindelijk vernielt…

Een generaal pardon zal er niet komen: Aan Herben zijn twee kogels opgestuurd. Straks wordt er - schreef men hem - op jou gevuurd! Toen heeft hij maar een nieuw besluit genomen. Dát is pas illegaal; dat door bedreigen de loden lobby zo zijn zin kan krijgen.…

De woorden vallen als blokken ijs als houten kegels als loden kogels uit zijn mond Of hechten zich als vishaken aan zijn lippen geen mens verstaat zijn oergeluiden Doch in zijn geest zijn ze gedrenkt in honing en mirre als hij in haar ogen zich weerspiegeld ziet…

Begrijp me goed, ik ben geen liberaal, En loop niet warm voor kogels en kanonnen, Maar door die foto geef ik me gewonnen, En gun Jeanine beslist de zegepraal. Naast háár te strijden, ergens op de hei, Dat is vanaf vandaag een droom van mij.…

zonder het zwijgen te verbreken was er verzet dat oplaaide toen de duisternis inviel geestenhemden zouden de kogels weren oude dromen werden in bloed gesmoord de dood trok voorbij het was luid geweest tussen twee stilten…

Er is een oorlog gaande verderop, En alles wat we doen is die verlengen, Door wapens, kogels, tanks daarheen te brengen, Waarom hoor ik haast niemand zeggen: ‘Stop!’? De afloop is op voorhand al bekend: Wéér een herdenking bij een monument.…

Dof zwaar en snel luider wordend tering herrie maar erger nog zijn de zacht fluitende kogels om mijn oren. Is dit geluk? schiet het door mijn hoofd Is dit nu geluk?…

Zo kan hij zonder kogels te gebruiken de vijand toch een poepje laten ruiken.…

Maar nieuwe kogels ? Nee, da’s uitgesloten, die zijn er ditmaal weer bij ingeschoten.…

Je hoeft geen kogels naar Saddam te vuren, beschaafder is het, ze per post te sturen.…

ondergedompeld in een rode vuurzee is de verslagenheid daar waar logica ver te zoeken lijkt onschuldige zielen die aan het begin stonden om de wereld te verkennen hun horizon te verruimen zich te laven aan het leven werd nors verstoord door meedogenloze kogels…

De Russen staan al bijna op de stoep, De kogels vliegen ons al om de oren, Gelukkig treedt ons leger fier naar voren, Ja, militair zijn is een mooi beroep. Dan roepen alle commandanten: “Hé! Dit is een nieuw bevel: bel 112!”…

Wachtende ogen zien de gedeelde dood met ogen die het geluk wilden begraven waar de grens elke herinnering armoedig maakt en wachtende ogen met staaldraad zwijgen en alleen met naamloze kogels hun gebeden zeggen…

deze dag verscholen tussen de kaften van de morgen en de nacht bedwelmd door de kogels van de dood zonder besef beweerd in snedige opmerkingen van vergaan u merkt het al intriges van onze wereld maar met mijn koffie sputter ik tegen morgen is er weer een nieuwe dag…

je schoot in beeld mijn kogels hadden nog de oude glans van roodgekoperd jij was het wild waar ik op jaagde vertraagde want je was me veel te lief in aanslag kijk je om met ogen nooit bedrogen jij gaat naar vrijheid ik keer weer spoorslags om…

Al was het oorlog, toch at men gezond Er waren destijds weinig etenswaren En honger knaagde in de zwaarste jaren Uitsluitend kogels waren kogelrond Nu heerst hier vrede. Ondanks zat diëten Zijn wij ons ronduit ziek en dood aan ’t eten –…

willen we zijn als 'n vogel in 't blauwste blauw van lucht niet op de vlucht voor geweer met kogel Vrij... willen we zijn niet aan ketting noch aan schakel als aan aarde verbonden met hen die ons liefhebben onze vrienden zijn.…

Wees blij dat je geen kogel hebt gekregen!…

Ik weet van toeten en ik weet van blazen, van de kogel door de kerk en het gegooi met de glazen. Ik weet van alles, van alles niets. Wat ik heel graag wil weten is: Wat ze zoal eten op andere planeten en laten ze daar ook scheten?…

Zwevend als een vogel Hoog, ver boven iedereen Met de snelheid van een kogel Vlieg ik over alles heen Dwars door het vuur Maar nog steeds levend Omringd door engelen, liefdegevend Hier geen problemen, geen pijn Hier voelt alles fijn Hier kent men geen verdriet Maar deze plek, bestaat voor mij nog niet!…

De kogel kwam uit onvermoede hoek En heeft op slag zijn Prinsenhart gebroken Waardoor De Zwijger toch niet heeft gesproken Zo blijkt uit vier jaar cold case-onderzoek Heb meelij met het arme volk van heden: Een heel journaal lang nieuws uit het verleden…

Ze vliegen altijd rond in Callantsoog Een ieder vreest hier hun brutale bek Op bakjes friet, het kind zijn zoete spek Ze schieten graag met scherp, wie houdt het droog Voortdurend op onze hoede voor hun kogels Birdshit! wat moeten we toch met al die vogels?…

Als wij als kind soldaatje gingen spelen, Dan hadden wij geen kogels en geen kruit. Wij waren blijkbaar onze tijd vooruit, Toen klonk al ‘pief paf poef’ uit kinderkelen. Ook kon men weten hoe het nu zou gaan, Want jong geleerd, is immers oud gedaan.…

te roepen En hoofddeksels zijn schaars voor Jan Soldaat Al fluiten straks de kogels om mijn oren Ik ben gelukkig met de helm geboren.…

Dacht je te kennen en jij mij wij samen waren ondubbelzinnig gezegd we doen het weer bij elkaar de sleur onzinnig gezeur apart op een kamer verbaasd turend naar éénzelfde sterrenhemel verwijtende gedachten snel hard als kogels kennen…… we doen het weer!…

zinloos geweld slaat diepe wonden maakt dagen donkerder nachten ondragelijk zijn landen in rouw om wat kogels aanrichten schuldeloos zij die daar waren geraakt tot in hun ziel daar iemand zich God waande keken zij de dood in de ogen niets rest dan blauwe bonen als stille getuigen…

mijn woorden zwerven langs blinde muren ze mompelen tegen kasseien mijn woorden zijn gevallen losgeraakte stenen op een steile bergweg mijn woorden zijn de loden kogels voor een koud en niet ontbrandend hart met vuursteen kras ik stalen woorden in kristallen die onzichtbaar zijn voor het ongewapend oog…