Alle inzendingen over lang

Puttend uit herinneringen, uit een lang bewogen leven, bezit ze zonder het te weten... een schatkamer vol goud.…

ZE KOMEN ... DE VOETBALVROUWEN Ze komen pas maar op het zijn geen dames(tjes) meer in de dop. Met wapperende haren, handen en zo meer, op en over het groene (Ten Cate?) gras, zonder ene jonge-heer. Geen twijfel mogelijk let op; voetbalvrouwen go to the WERELDTOP! Mailt (Opa) Louis naar onze Guus, blijf jij die voetballers maar verblijde…

de klok slaat tien uur de vensters worden donker de laatste stemmen het sneeuwnevelen een deur slaat en een hond blaft de witte aarde allerlei leven begint zich ‘s nachts te roeren steenuilen huilen uit wilgenbosjes rijst een donkere schaduw een ree rekt haar hals strekt haar oren nog vier zwarte schaduwen betreden het veld…

Alleen is maar alleen Al heb je vrienden om je heen. Want de nachtzoen ontbreekt En dat iemand met je spreekt, Als je op de rand van je bed De wekker hebt gezet. De ochtend is even grauw Al is de lucht nog zo blauw. Niemand die met je praat Of jouw woord verstaat. Het geluk van samen delen Is er niet voor velen. De uren kruipen door de…

Als in de zeventiende eeuw De schepen naar de Oost vertrokken Werden de zeelui geitenbokken Die paren wilden en hun schreeuw Werd half gesmoord tegen de borst Van haar, de 'Dame de Voyage' Een stoffen pop, zij was een rage Die heel wat lieden heeft getorst Pygmalion had één van hout Parijs had rubberexemplaren Daarmee was het geweldig…

De handen van de zanger verstomden voorgoed nadat de militaire macht was toegezongen in dissonante akkoorden tijdens de zwarte nacht kritisch klinkende woorden worden met bloed beschreven in het volle stadion als dank aan ‘t vrije leven onder de Chileense zon de stemmen vermoordt leeft desondanks als melodie de gedachte voort…

Dat wat ik mij herinner blijkt een leugen, Wat op mijn netvlies staat is zelden waar, De - logische - conclusie valt mij zwaar, Vertrouwen kan ik niet op mijn geheugen. Wat na verloop van tijd gewoon gebeurt, Herinneringen worden vaak gekleurd.…

Vergeef me maneschijn voor dit felle licht. Hoor de nacht vervalt tot één enkel ogenblik van passie en verlangen uit hetzelfde vuur dat brandde in dit donker uur tot vervelens toe. En de jonge aankomende dames zich, schaars gekleed, begevend naar het midden van de cirkel dat zich liet hullen in het zilver satijnen lied van de zonnewende…

Macron de CoronaKoning van Frankrijk Laat zien en voelen wat ook al lang in Nederland gebeurd "De burger het leven zuur maken" Burgertje pesten, treiteren, zieken Door met name onze Belastingdienst Die er nog een slogan aan vastplakte ‘Leuker kunnen we het niet maken!…

Alles voor dat liefje , ofte hartediefje, ik wrong me in kronkels, karbonkels, pijn of niet Wilde behagen en om liefde vragen al deden enkels en voeten het later niet meer of noch amper Je bleef alles eisen van mijn mooi voetwerk en zo fraaie enkels, maf wel naief en zo vol vuur en vlam; Gedwee werd ik gedreven net als die toch zo diepe fraaie…

Hoewel er prachtige panden staan, wordt niet door stijl de sfeer bepaald, maar Hazes die zich steeds herhaalt. Men spreekt van Nijmeegse Jordaan. Rolstoelman met radio aan. Terrassen waar men druk verhaalt, bier op rekening wordt betaald. Tattoo op Harley neemt ruim baan. Vanaf de eerste kijk ik toe: geranium achter het raam tot de laatste…

Nu koos men dapper voor de Lange Wapper. De rest van het wegennet wacht wel weer.…

Tante Martha lag gewond in bloedgespartel op de grond waar zij - zo Harrie dat kon zien al minstens drie keer was gebeten door de hond die in gegrom haar Barteljorisstraat verslond die hij - diezelfde avond nog met vier hotels had uitgescheten Vader die er prompt in stond danste de tafel in het rond op Lange Poten met een blik die ik er…

Tot eenieder die er kwam van Noordzeestrand verdwenen was verliefdenlaantjes had gelopen warme zee vergeten was totdat de bedelman zich pakte met de wolken van het strand gestilde Noordzee zag verdrinken met een zon die opgebrand haar laatste maantjes van geluk voorbij de einder had geschoten had genoten van het water witte billen had verschoten…

Vaak verwijt je mij Dat we niet meer Met elkaar praten, dat het Hoog tijd wordt voor een Goed gesprek - dan begrijp Ik echt niet wat je bedoelt - Ik vraag je immers vaak genoeg Om je advies, niet dat ik daar Wat mee doe, maar toch, Ik laat je altijd uitpraten, Niet dat ik luister, maar toch, En als jij je eigen mening Ventileert…

llse heeft de verpletterendste glimlach de fijnste snik in haar hoge tonen De appelste koontjes de Twentste oogopslag de minste sterallures en kan het hardste juichen Ilse komt uit een country hooiberg met een naturel dat heel Europa zaterdag in smeltjus verandert Maar een paar bordjes boerenkool met Hema worst en spekjes zouden er wel ingaan…

Oostenrijk getuigt van lef: geen eenheidswurst op 't ESF. Het verschil zit tussen de benen, de Common Linnets moeten Wenen. Ge(b)aardheid was de issue, geef Ilse nog maar gauw een tissue...…

Toen we nog gewoon vissen waren en zweefden door het water of voor ons uit lagen te staren toen dachten we niet aan later als we geen vis meer zouden zijn, maar wezens met twee benen om te vallen, twee wangen om te blozen, twee ogen om te wenen, toen moeten we gelukkig zijn geweest in het water, ons vlug voortbewegen zonder vallen en zachtjes…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch, daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier en daar een wei, een stukje bos…

Haar kennende opent zij als het niveau zakt een extra blik van Slomer en Lomer. Hem kennende glijdt hij als het niveau zakt met zijn klikken en klakken erin. Hem kennende zegt ze: ‘Zie je de vogel van verf en zie je hoe verlegen de afgrond wel zwijgt?’ Terwijl het geluid wordt geregeld, blijven…

Weet je nog hoe je daar zat, daar op die bank in een klein park, in een saai, bijna uitgedoofd dorp, genaamd Voorthuizen. Hoe je zwaar vereenzaamd jezelf staande probeerde te houden met de schaarse momenten van liefdevol en troostrijk contact, zoals van die ene vrouw, waar je smoorverliefd op was, maar die met de organist getrouwd was.…

Naylita, espera, espera een lange weg komt er dra. Naylita, je bewondert je naakte lichaam voor de spiegel, weg verdwijnt je schaam. Naylita, je hoort woorden van genegenheid, maar je zwijgt in puberale verlegenheid. Naylita, wacht, wacht nu toch, een lange weg komt er aan, ja doch?…

hoe lang is lang hoe ver is ver om dit te weten moet er worden gemeten hoe lang en ver heb ik te gaan hoe ver is dat hier eigenlijk vandaan dit alles kun je globaal met Maps en Stappenteller weten ik wil een afstand snelheid en aantal stappen bepalen om m’n zelfbeeld omhoog te halen?…

Bericht van Bush aan alle frontsoldaten: De oorlog gaat nu echt ontzettend vlug De Irakezen trekken zich terug Dus weg met al die bommen en granaten Vandaag begint de vrede, en wie wil Die mag naar huis vertrekken. Eén april!…

Er was geen adem om mee te leven. Ik stikte bijna. Iemand leek mijn keel dicht te knijpen, mij aan mijn nek omhoog te tillen... "Een volgende keer zou zich niet meer aankondigen; nooit meer, zó ik besloot tijdens die secondes, de stille tijd die wegtikte..." Er was geen plek om in te leven, zodat ik mezelf leerde in de beleving van mijn…

klere end snelweg naar ns toch parkeerplek kaartje wachtkamer werkvolk intercity interstaatie halfuurtje utrecht zee es zes uur negenentwintig (ongeveer) gouda zeven uur dertien deo volente regen blaadjes gladde rails bevroren wissels laatste hobbel naar guurste ns-station (= perron) van ons land rotterdam-noord lange…

Elke week kijk uit naar de vrijdag Dat ik jou in Utrecht weer ophalen mag. Mijn oren suizen en mijn hart bonst Dit wordt weer een weekend met pret voor ons. Samen rijden wij naar de waterkant Liggend in het gras hand in hand. Ons geluk kan echt niet op En onze gesprekken kennen geen stop. Hoe fijn dat wij elkaar hebben gevonden Een…

Mijn dagen tobben in hun laat seizoen, de tijd wijkt steeds meer van mijn zijde, we zijn aan 't scheiden en ik verzoen me met zijn drang om voort te schrijden tot de grenzen van mijn klein domein, naar het einde van mijn eindig zijn. Mijn geest raakt van zijn licht verstoken, Het is wachten op tijd's laatste wil. Mijn stem, te zwak, is uitgesproken…

Vijf weken lang ben ik hier invalkracht, Maakt u zich over Hendrik maar geen zorgen. Al heeft die nu een welverdiende break, Te Paske laat u nimmer in de steek.…

Dus, gewoon: Lang ze ze leven! Dus waarom zanik ik want degeen die jarig wordt.. U raadt het al.. Ben ik...…