Netgedichten

netgedicht (nr. 56.624):

Maneschijn Blauw

Vergeef me maneschijn
voor dit felle licht.
Hoor de nacht vervalt
tot één enkel ogenblik

van passie en verlangen
uit hetzelfde vuur
dat brandde in dit donker uur
tot vervelens toe.

En de jonge aankomende dames
zich, schaars gekleed, begevend
naar het midden van de cirkel
dat zich liet hullen in het zilver
satijnen lied van de zonnewende.

Die dan weer wel, dan weer niet;
ofschoon ze het ook niet kenden

maar op een dierlijke drift
enkel manifesterend in de cirkel
van dat licht.
Op dat ene ogenblik

brak het toen met het nu.