Alle inzendingen over maar

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

Al dagen is zij druk aan het werk geweest schoon gemaakt en al doende onbevreesd met vertrouwen de operatie dag ingegaan op thee en beschuit, koffie niet meegedaan op afdeling de tas uitgepakt, vanmorgen haar spullen op stapels in de kast geborgen in bed bij het raam op de gemengde kamer dat ging snel, de rest van de dag langzamer bij…

mijn kinderen je hebt ze gezien maar nooit ontmoet nooit leren kennen je was er niet meer maar wat zou je van hen hebben gehouden wat zou je ze meegenomen hebben naar alles wat jij leuk voor ze vond ze geleerd hebben wat jij belangrijk voor ze vond ze gezegd hebben dat je van ze houdt je hebt me verteld hoe erg je het vond dat ik zo…

En daar ga je dan maar weer, Geen gierende banden, geen pijnlijk afscheid dit keer. Ga dan maar. Ik kom je wel weer tegen, Dus hou ik je niet tegen. Ga dan maar. Ik zal je niet krampachtig vasthouden, We kunnen wel de mooie momenten behouden. Ga dan maar. Gun me bij het afscheid nog een blik, Zodat ik niet opnieuw schrik. Ga…

Reik mij jouw hand vecht niet langer geef je over ik neem je mee Kom maar sla me raak me voel me zie me Doelloos zweven van jouw vuisten geven mij hernieuwde kracht Ooit begrijp jij de gedachte wanneer je de liefde niet meer verwacht Kom maar sla jouw hand maar in de mijne raken kun jij mij toch niet meer gevlochten…

Geef maar, geef het mij maar die dagdagelijkse dingen welke je niet meer kunt benoemen geef maar, geef het mij maar die herinneringen welke huilend rimpels schrijven in jouw gezicht geef maar, geef het mij maar die jaren van toen waar de lach nog armen had om je aan te warmen geef maar, geef het mij maar ik zal ze verzorgen…

Nachtmaan schenkt even macht wonderbaarlijk ademkracht mijn kus tongen vast blaas mijn adem in jouw prachtig lijf -blijf verspreidt mijn gevoel zuurstof adem ons naar èèn orgasme knallend vallende bloemenvuren elkaar bespelen voelen beleven overgeven aan niets -geen reden.…

Doe maar niet, laat mij je verzinnen, zo lief en je hoeft niets te doen Ik lieg mijn eigen leven leuk, maak zachte dromen van beminnen Kijk hoe prachtig ik je kan maken Je kan kleuren hoe ik 't wou ik geef je stem, teken je lach, een hand om blozend aan te raken Je woonde al in mijn hoofd en weten Jij pakte je koffers al eerder uit en…

het kind wijst naar de bomen die traag met winter antwoorden iemand zwijgt, iedereen sneeuwt en de haren van het kind worden wit als uit de slaap gebeden staren, stil te volgen op haar huid een vrouw wijst naar de winter, in de ochtend jaren later en vraagt haar naam aan vlinderbomen iedereen zwijgt, iemand sneeuwt…

Wat ben je bijzonder maar onmiskenbaar kwetsbaar maagdelijk fragiel Jouw natuurlijke geur overtreft al dat ooit vervlogen is Ik haal je jas met intens warme gevoelens Sluit zwijgzaam de deur en dank mijzelf.…

als je uiteindelijk spreekt krijgen letters ijle vleugeltjes en vliegen zinnen door de kamer langs bed en dekbed het raam spiegelt geen barst toont toen en ja het dekbed is gevuld gevuld met dons…

Donker dat niet op komt dagen, Neerslag die zich uit de voeten maakt Op de vlucht voor zon en licht; Lichte, frisse bries die mij Wakker kust en tot leven maant, Het leven rolt zo maar binnen, Vandaag, zo maar, wat een geluk…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

Rimpelend wateroppervlak Draaiend bewegen Af en toe een luchtbel Langzaam verdwijnen In diepte en duister Laat los Laat maar gaan Het is goed zo !…

Vlinder met je perkamenten vleugels. Schoonheid van natuur. Vlieg maar vrij,zonder teugels. Jouw leven is van korte duur.…

Ik hoor de laarzen stampen ik proef het immens verdriet ik zie de holle ogen ook al was ik er niet Ik ruik de lucht van lijken ik voel de wanhoop en pijn ik lees angst in gebaren ook al kon ik er niet zijn Ik hoor de treinen rijden ik proef de onzekerheid ik zie de mensenmassa ook al was het voor mijn tijd Ik ruik de lucht van bommen…

Tranen worden tegen de muur gespijkerd, ze zijn nog aan het janken. Diepe krassen jammeren met dalende vuisten in de ruw snijdende planken. Platvloerse woorden worden gehamerd in mijn keel, vlijmscherp beschadigen ze mijn doodsbange beeld. Neergeslagen door je oogopslag houd ik mijn tranen binnen, de muren zijn al genoeg gekromd…

In mijn handen draag ik jouw erfenis van ons leven samen Zij kijkt met helderblauwe ogen in mijn verdriet Nog kan ik je horen terwijl jij mijn naam fluistert jouw glimlach kan ik bijna zien ik voel nog steeds de warmte van jouw omhelzing Nooit gedacht dat deze dag zo snel zou komen Zonder afscheid draait de wereld door mij…

kind met je betraand gezicht je begrijpt het niet hè? kom, open je knuistje laat zien wat warm als het leven glanzend gekoesterd in je handen ligt begraaf je schat het kan niet anders het mòet is beter voor làter wat je nu nog niet kunt zien snik zacht geloof en vertrouw die bolster in je handen in de open aarde doe het snel…

O lieverd...... hoe bereik ik jou..... je sluit je af..... dat voel ik..... ik durf niet te vragen waarom..... ben bang dat je boos wordt.... en je nog meer afsluit voor mij..... lieverd ik wil er voor je zijn..... wil je me vertrouwen..... echt het kan..... wees niet bang..... ik doe je geen pijn..... laat jezelf maar zien..... wees nou…

Om mijn schouder een liefdevolle arm dit is geborgenheid tranen voelen warm Zonder enige schaamte rustig kunnen schuilen mijn trots laten vallen en natte tranen huilen In échte vriendschap kun je alles vertellen niet blijven zwijgen en mijn hart kwellen…

Tien minuten lopen is het maar de straat uit en dan de verharde weg op, heerlijk langs de Vecht die door het slaapstadje stroomt flarden nevel raken net het water niet en ik glimlach om de vogels in deze vroege ochtend lijkt het wel of ze met mij mee vliegen ach had ik vleugels, nee niet denken, doorlopen het is bijna koffietijd en stel…

Laat mij maar eventjes alleen zodat ik rustig na kan denken ga maar even ergens anders heen tijd om aandacht aan jezelf te schenken. Je hoeft niet altijd thuis te blijven het benauwd me soms zo weet je maar jij hebt ook een leven en dat is iets, dat vergeet je. Laat mij maar eventjes alleen en laat mij mijn gang maar gaan ik doe…

Het werd een breekbaar valentijnsgedicht niet te poshy, eerder ontwarend De waterspiraal in mijn weekbad bevarend Je leglock en adem om mijn pompende bekken over al die extra's in mijn gezicht die de rimpels van de winter rechttrekken als ik jou zie opstaan in winters strijklicht Ik schrok van het vuur in de wending die zat in jouw wiegende…

Binnen je gedachten gevangen ontkleed ik geheel mijn ziel ontleed ik vrij en onbevangen jouw soms pijnlijke beelden Vast maar teder omhels ik jou met al mijn twee armen in een poging het vochtig zilt uit je ogen te verarmen In alle oprechtheid schenk ik je met al mijn liefde volledige geborgenheid…

Was jij maar hier, Hier bij mij, Ik mis je zo, Maar wil je toch even niet meer zien Te veel pijn, te veel tijd Diep in me hart wil ik bij je zijn, Maar iets zegt me 'Het doet té veel pijn..'…

tegen een gevel snorde een oude man zijn fiets met sleutel nog in de hand en tijdens een bekenden praatje versleepte een jongeman zijn kleinood wel heel erg rap niet meer te achterhalen was het wel even balen maar deze snelle vogel bleek herkend een horizon gloorde de sterke arm werd bericht maar ooit in zicht? neen, doe maar…

het is weer zover pijn snijdt mijn lichaam in twee helften links valt best nog mee rechts werkt verlammend letterlijk voor de buitenwereld lijk ik slechts onhandig maar soms wil die hand niet mee zijn de zenuwen moe geprikkeld staken ze even scherven andere keren struikel ik hoge hakken hebben er niets mee te maken ik voel gewoon eventjes…

u heeft er vast wel over gehoord; de echte mannen van mars groot geworden door een spel ook is u vast niet geheel wars van bekend vrouwelijk schoon broeigebrand met ogen hemels de mannekens van onze satelliet een ons beschermende magneet gapend geslagen door meteoriet in balans zweeft onze geluksplaneet door donkere en grootse materie…

ik schrijf in de ochtend, middag, avond en zelfs 's nachts en nimmer bereik ik de voorpagina, want Kerima, Julius en Driek dringen voor, zelfs Wil heeft dat streepje eigenlijk vind ik het best, zo ontdek mij maar in de marge…