150 resultaten.
het ontelbare
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 263 we tellen de daden
de dagen de doden
de sporen de wonden
in het landschap tot
mouches volantes zich
als zwarte dansende
sneeuwvlokken ontvouwen
en het uitzicht verblinden
we tellen tot tien en terug
werpen een kleurrijke lap
over het land zwijgend
bedekken we het ontelbare…
nieuwe start in het leven
netgedicht
3.0 met 24 stemmen 1.914 in de hemelse gordijnenpoort
waar de jaren zo mooi vervlogen
moest de tijd toch komen
om het belichte pad te verlaten
zoals de natuur het bespeelt,
want het is de hoogste tijd
om mijn vleugels open te slaan
waarin ik fladderend in de natuur
mijn eigen wegen ontvouw met een
verfrissende uitdaging in het leven…
verbonden
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 121 in de ijskelder verzaagt hij
gruwelijk, grote ijsblokken
tot wonderlijke leguanen
en zeeschildpadden
het ijs, verhard verzet,
te trots om neer te gaan,
geeft zich verbeten over
aan de verbeelding
verstilde fauna van spookachtige,
melancholieke schoonheid
ontvouwing van het verhaal
buiten stroomt het overweldigende,
onophoudelijke…
De stilte
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 71 De kracht van de ruimte,
Het stille vertrouwen,
Waar prachtige dromen,
Zich roerloos ontvouwen.…
U bent nog net op tijd
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 349 Steeds verder
vouwt het lichaam zich
tot foetus
totdat het leven
stervend haar verlaat
ontvouwen wordt ze
weggedragen
en met gevouwen handen
nagestaard
die ooit mijn liefste
in zich droeg,
ze is voorbij
maar niet voorgoed
want ze ging vol vertrouwen;
genade bleek genoeg.…
Bloemen in wit
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 188 jij hebt
ondanks de kou
je vleugels ontvouwen
in een wind
die jou zonder thermiek
nauwelijks kan dragen
de laagstaande zon
warmt nog
je donkere kleuren
jouw laatste kans
op een dans
langs de bloemen in wit
van kleurige fladder
naar stip in de verte
voorbij de zon zal je sterven…
Levensvragen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 172 Is er liefde,
wederzijds vertrouwen,
dagen zij elkaar uit
om de eindbestemming te ontvouwen?
Ligt er hoop
op onbestemde plaatsen
of is er slechts het zijn?
Hoe krullen nerven zich,
krommen vingers
naar een ongekende levenslijn?…
Lente is in zicht
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 218 De lente is in zicht
de krokussen vertellen het
met haar bloempjes
hemelwaarts gericht
in diep paars
zacht lila
wit en geel
knus bij elkaar in het gras
vormen ze een kleurrijk geheel
ook het voorzichtig ontvouwen
van de narcissen
met hun kopjes op ranke steel
wordt het weer genieten
van dit wonderlijk
lente tafereel…
Real-life decor
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 158 door een waaier van spinrag
ontvouwen zich ragfijne draden
in het gouden zonlicht
zilverachtige dauwdruppels
spiegelen als diamantjes
daar midden tussenin
uit de verte komen mooie vogelklanken
ze fluiten blijde melodieën
op hun eigen wijsjes
schetst over al het aardse leven
pure poëzie in beeld en klank
op verschillende tijden…
gan eden
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 104 ze proeft zijn stem
klanken liggen
ongeopend op haar hart
luidkeels smaakt het
naar bittere pijn
dat geschel besluipt haar
zonder argwaan
slangerig vindt hij zijn weg
draait zijn smekend lijf
om haar heen
tastende vingers ontvouwen
woord na woord
het groene monster
bijtend in haar enkels
het gif tot aan haar lippen…
gebroken norm
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 749 Lichter dan licht
dichter dan dit gedicht
je zal naderen
wens ik mijzelf
Sta me niet toe weg te komen
met schuilen in zinnen
Zij zijn slechts de zomen;
een onwennig beginnen
van voelen
Help me en ik zal je me ontvouwen
en loslaten mijn gebroken norm
Want wat angst heeft uitgehouwen
en gewillig leidde tot mijn vorm
mag niet meer…
Acceptatie
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 107 Eindelijk is er een accepteren
dat ik alleen
maar toch ook saam
in gedachten,
door het raam
ben bij elkaar,
met iedereen
hoewel niet echt,
maar wat is echt
fysiek contact,
of in het zaad,
nog ongezien en ongelaten
veel méér contact daar,
alles is ineen daar
uiterst fijn
structuur aanwezig,
is er bezig, op te bouwen
te ontvouwen…
De mens is een vouwfiets
hartenkreet
2.0 met 4 stemmen 575 Om zich te beschermen
als hij zich bedreigd voelt
als hij alleen wil zijn
vouwt de mens zich ineen
Als de mens zich prettig voelt
klapt hij open
haalt zichzelf van de standaard
en rijdt volle kracht vooruit
Als men te hard rijdt
kan de rem gebruikt worden
De bel als communicatie
een gevoel dat men wil delen
De bel kan mensen ontvouwen…
Verwelkende schoonheid
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 559 Ach schone bloem
Ontvouw je nog eenmaal
Opdat wij
Voor de allerlaatste keer
Jouw kleurschakering
Mogen aanbidden
Sluit het licht
Voor eeuwig op
In je groenende blaadjes
Voordat het duister
Zijn intrede doet
Dag schone bloem
Genoten hebben wij
Van je schoonheid
Die nu verwelkt
Maar in onze ziel
Eeuwig groeiende is…
Ontwaken
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 282 zachtjes rekken violen zich uit
strekken narcissen hun lange nek
wiens kelken gekust worden
door 't morgendauw
doch houdt de vrijdagochtend
wolken steevast gesloten
waar vroege vogels onverstoorbaar
met luid gekrakeel onderdoor vliegen
ontvouwen madeliefjes hun
schoonheid treuzelend daar
kinderhanden in aantocht zijn
wachten lenteboeketten…
preambule
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 93 in wat iemand ‘het bestaan’ noemt,
herken ik alleen het voorbijgaan
en het toekomen, het heden is van
provisorische aard, slechts kenbaar
als onbetreden smeltwater, achter-
gelaten tijdens een reis naar het
ruimteloze wormgat waar mijn lijf
zich doorheen wurmt, ik moet mijn
weefsel nog met een aanwezigheid
verweven en mijn tijd ontvouwen…
De wilde ganzen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 132 hoor je de wilde ganzen
aandoenlijk
avondlied
hun onbeschaamde
schreien
geeft een stem aan
mijn verdriet
ontvouw die veren vaandels
vlieg weg
uit de schemerlucht
mijn bange hart
wordt stil nu
dit is het eind
van mijn vlucht
in dit dierbare grijze nest
slaapt zacht
alles wat was
dus breng me naar
verre velden
leg me neer
in het…
nooit meer duister
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 771 waar de dans van het licht
jou omringt met leven
het tastbare verdwijnt
een hart zich sluit
nachtelijk dwalen
verglijdt in dansen
duister en licht
versmelten als één
zullen handen gesloten
langzaam ontvouwen
ontvangt zij het leven
dit liefdesduet
en het eind van dromen
wordt zacht gefluister
tranen een lach
nooit meer duister…
Een Wonder, een Vlinder
hartenkreet
5.0 met 5 stemmen 1.390 Door de wet van de
zwaartekracht
opent hij zijn strakke jas
en dan als de metamorfose
een feit is, eerst nog verbaasd
over ’t feit dat de jas te ruim
is, komt het besef dat
zijn vleugels gelijk aan
die van engelen, zich
ontvouwen.
De bekoorlijke pracht van
de vlinder ontvouwt zich,
een wonder, een engel,
een vlinder?…
Sterven
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 2.447 om te leven moet ik sterven
want de dood wekt mij tot leven
dat ik heb doorgebracht
in een hulsel, zijdezacht
maar in mijn sterven zal het scheuren
en barsten bovendien
zal ik mijn ziel ontvouwen
en stijgen naar de bron
waar mijn ego wordt verdronken
uit verlies verlossing wordt gewonnen
en in de dood verwachting wordt…
Bloempje
hartenkreet
2.0 met 5 stemmen 1.036 Ik ben een bloem
nog in de knop
Is er dan geen ander,
bloempje, plantje
of een boompje als het moet,
dat mijn blaadjes kan ontvouwen?
Dus, bijtjes, doe je werk
en vertel de bloem tussen de distels
Dat hij beter
aan mijn zijde groeien zou…
Soms kan het even duren,
hartenkreet
2.0 met 5 stemmen 928 het duurt mij een levenlang,
voor ik kan zeggen;
het is goed
verzoenen met wat er gebeurde
wanneer aanvaardt mijn leven
dagen van weleer,
nachten waarin ik schaduw zag
ontvouwen mij telkens weer
rusten in de nacht
zonder de schaduw die het leven gaf
soms dan lijkt het te komen,
verzoenen met het verleden,
maar het zijn heldere…
het eind van dromen
hartenkreet
3.0 met 5 stemmen 1.098 waar de dans van het licht
jou omringt met leven
het ongrijpbare verdwijnt
een hart zich sluit
en nachtelijk dwalen
verglijdt in dansen
duister en licht
versmelten als één
zullen handen gesloten
langzaam ontvouwen
ontvangt zij het leven
dit liefdesduet
en het eind van dromen
wordt zacht gefluisterd
tranen een lach
nooit meer duister…
Wilde roos in gesprek met de wind
hartenkreet
3.0 met 11 stemmen 1.787 Streel mij teder in de morgen
wieg mij zachtjes op jouw kracht
ik zal mij hunkerend ontvouwen
na een maanheldere nacht
in de morgendauw ontwaak ik
fier mijn hoofdje naar de zon
dronken van de nieuw kansen
zou ik bloeien zolang ik kon
mijn hart staat open naar de wereld
schoonheid is zo klein en puur
wie het ziet mag het beminnen
hou…
VLINDERVISITE
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 328 Woorden smoren
als vlinders hun roltong ontvouwen
en van je zweet gaan houden.
Ze pimpelen en likken
tot ze schrikken
en opstijgen in een spookvlucht.…
Mijn wit spinseldier
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 148 kom
mijn wit spinseldier
laat mij nu snel
je vleugels ontvouwen
heb maar
vertrouwen
in ons warm
vluchtig luchtplezier
hoppen
van kelk naar kom
drinken ons vol
met zomerse honing
rusten
in wiegen op
wind die ons draagt
vlaagt met licht van de zon
kom
mijn wit spinseldier
ontsnap uit mijn dromen
laat het bloed maar rood stromen…
toekomst
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 785 Toekomst ligt breekbaar
In mijn gedachten
Mijn handen vouwen zich
In gebed om zekerheid
Ik doop mijn pen
In meren van verlangens
En laat een waterval
Het onbevlekte wit bevangen
Mijn verlangens schrijvend
Ontdoe ik mij van het blad
Voor mijn mond en laat gedachten
de einder zoeken
Mijn handen ontvouwen zich
Berustend in eigen kracht…
Hemelse zaken
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 153 ik kan het niet laten
nog droom ik alles dicht in
mijn chaotisch leven vol gaten
dwaal in de realiteit
zoek naar hemelse zaken op
een aarde waar onkruid gedijt
kan de vleugels van
engelen raken maar het
klapperen is geen paradijs
als zij ontvouwen kijk ik
vol vertrouwen naar hun
gracieuze vlucht zonder lucht
ja ik wil mee maar…
Het lichtjesfeest
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 131 ik vier
het lichtjesfeest
met een reis naar boven
dans vlammetjes
wieg op warmte
vloeiend omhoog
in ontvouwen
voel ik vertrouwen
hun handen in groet
het is heerlijk
ze bij me te houden
spiritueel samen doet goed
familie en vrienden
weer daar bij elkaar
dat ervaren is bijna volmaakt
ben zachtjes geland
toen de lichtjes waren…
Uit zilveren schalen geschonken
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 219 Zou je mij willen bewaren
in het licht
van ontluikende ogen
in herinneringen aan
verstilde schoonheid
van een verlate schemer
als het avondrood
overgaat in nachtelijk blauw
en ik je mijn lang vergeten
brieven ongelezen laat
onder het bladerdak waar ik je
mijn hartenklop ontvouw
zullen we dan onze zielen
verstrengeld laten opgaan…