Alle inzendingen over scepter

Scepter van goud, gewaad van zij, je weet toch: dat is niets voor mij. Liever dan koning in mijn land ben ik een vogel in jouw hand.…

herfstige brandhaard zijn kroon draagt vlugge vlammen opgewaaid in goud als de vorst zijn scepter draagt komt koning winter zwaaien…

Wat nu de Saul van Rembrandt betreft, mij ontbreekt het wel eens aan een tulband en iemand die harp of harpsichord voor mij speelt, aan een scepter en een bescheiden gordijn waarmee ik tranen kan drogen. ----------------------------------------- uit: 'Gedichten en aforismen', dl.I, 1980.…

urenlang tapte schonk liep opende praatte waste zwaaide zij haar scepter niet te verleiden tot het vertrekken van ook maar één spier leidend tot een lach oh mooie barjuffrouw ik wacht en smacht…

Wie er al kroon of scepter draag En louter gouden kleren, Al springt hij hoog, al springt hij laag De centen, die regeren. Voor 't leger staat de generaal, En leert de mensen moorden, De dappere helden allemaal, Ze vliegen op zijn woorden.…

wellicht komt je hem elders tegen of is het eerst even afwachten tot zijn scepter zich transformeert in de bekende boven gekrulde staf en zijn uiterst fameuze witte baard?…

blanke handen strelend de finesse bedreven zwaar en lichte klus ondoorzichtig als acterende maîtresse scepter zwaait met zachte kus spinnen aangemeten als souplesse al dansend stralend harten breekt nerven slijpen scherp de interesse daarna geraffineerd de kop afsteekt…

De mond verbiedt het spreken kostbaar licht het niet verdraagt de pijnboom waakt over de stam ontkiemen wordt geweigerd emoties strelen het gevaar dwaling zoekt de warme corpus hoogtepunten dag en nacht stroomt de hars het wilde kleven zaad verspilt op droge grond waar Onan’s scepter heerst.…

afgelegen Rockall rots in de Atlantische Oceaan solitaire granieten top van een gedoofde vulkaan rots van stavast rots in de branding als opgezweepte golven in de storm haar overspoelen de hebzucht zwemt krioelend onder haar het laat haar koud ze blijft wat ze altijd was: Rockall rots niemandsland waar zij alleen de scepter…

Haar scepter wijst naar mij. Altijd naar mij. Zij corrigeerde, schaafde me bij. Altijd liefdevol voor mij. Ik hoor steeds haar stem. Terwijl ik aandachtig luister. Altijd maakte ze me blij. Haar stem zo vol liefde, Nooit een reden voor pijn. Ze leerde mij, om net zo te willen zijn. Ik luister gewillig.…

zij zwaaide haar scepter over onze jeugd soms was er vreugde maar die sloeg zij even hard weer neer als dat zij opgekomen was wij waren kinderen zonder keus geloofden niet in sprookjes wel in een boze moeder die prinsesjes angst aanjoeg en zich gedroeg als de heks onze appels waren zuur en de prijs was veel te duur wij lossen…

Mocht ik hier de scepter maar zwaaien, dan ging er een andere wind waaien! (pffff....dat lucht op) (het moest er even uit)…

de koude buitenwacht weeft harde vingers rond een dunne hals, het vriest en alle bomen buigen ons zachte bed geeft warmte binnen streelhanden vol lust, je kust waar al mijn toppen dansen minnespel verjaagt de gram van duizend dode mussen het kussen draagt de kroon, de scepter en een bedelstaf de liefde die zichzelf vergaf en honderd lauwerkransen…

Slagveld van spetters op de ruiten. 4 Scepter van goud, gewaad van zij, je weet toch: dat is niets voor mij. Liever dan koning in mijn land ben ik een vogel in jouw hand.…

De prins wil en eist, alles moet perfect zijn, hij zal de koning worden, met de scepter van goud, de zijne is van zilver besmeurd met bloed van de oplossingen die hij bedenkt voor weer een omgekeerd probleem Sterk is zijn arm, zuiver het zilver de wereld een smidse en hamerend zijn hand De prins speelt de nar, hij lacht om de ernst van…

van de wegen wanneer het geglazuurde dons onder gestrooid zout krimpend tergend traagzaam er vergrijst mistig wollige nevelen nu luchten over verkeer dat treuzelig rijdend bruingrijs met pekelregen sproeit naar de schuifelende wandelaars op het spiegelgladde wandelpad waar koning winter net nog heerste zwaait nu vrouwtje dooi het scepter…

Zachtheid is de kracht der zwakken, Is haar scepter en haar zwaard, ’t Bloempje, dat een zucht zou knakken, Beeft en buigt – en blijft gespaard! Zachtheid zal de dwingland leiden: In het heiligdom der trouw Heerst onmerkbaar en bescheiden De almacht van de stille vrouw.…

Zijn lach verschijnt als wier in een zee van gezichten Zij dragen hun hart op de tong, schier in een spel om de scepter in een draai om de as Zijn ogen verraden het licht en hij is verrast door het kind dat in hem mee feest als de vlinder zich de bloem gunt in het open aura van de ziel en waar het beeld knielt voor zijn maker…

De oprijlaan is dicht beplant met beuken En twee lakeien staan bij de entree Een hovenier besproeit de bloemenzee Zijn Maître zwaait de scepter in de keuken De dienstmaagd dekt de tafel vrij van kreuken Zijn butler regisseert strak het diner Een strijkje speelt sonates van Fauré Om ’t copieus geheel nog op te leuken Doch als des morgens…

Explosie na zo vele uren trainen, de stooteruptie bleef gedistingeerd, dat straatvechten heeft hij nooit geprobeerd, de gentleman die zat hem in de genen Qua streven wilde Arnold all the way, als zwaargewicht zou hij de scepter zwaaien, dus na het eten van vijfhonderd vlaaien toen stond hij op De Spelen in L.A.…

vecht thans verwoed en meedogenloos veel bezongen Israël en landstreek Gaza u strijdt vernielzuchtig tegen elkaar houdt onschuldigen gevangen met eindeloze vragen bidt men tot de Heer van al het leven misschien schuilt vrede in het verre verschiet mogelijk zwaaien de beproevingen der woelige Eindtijd hun tijdelijke scepter…

morgenstond voor later Als er geen jurk meer is die ‘winters waait Geen moslim is die opbiecht bij een pater Geen drup die overloopt in luid geklater Geen lange vinger in de pap die graait Als er geen boer meer is die kiespijn zaait Geen engel is die bang is voor de sater Geen huilbui die vervalt in warm geschater Geen fabeldier dat met de scepter…

Nu laat mij leunen aan uw borst, mijn lief, En leg uw streelhand op mijn lokken zacht En zeg of 't u wel heugt, die eerste brief, Die eerste kus en o die winternacht, Toen liefde mij in 't hart sloop als een dief, Nu scepter-zwaaiende in vorstinnenpracht.…

Als zo’n instituut waar men de scepter zwaait, waar je vertrekt met gouden handdrukken niemand zich afvraagt waar die gele plakken dan vandaan komen is er ineens niet moeilijk in te komen, dat er fout wordt omgesprongen, met die zwaar verdiende en gespaarde centjes van jou en mij. Toch de sok maar weer instellen dan?…

pyrrusgewin zonder lauwerkrans en veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, geplukte druiven van een verre droom, verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter…

moest stromen, om te kiemen zoektocht naar vloeibaar goud uit de schoot van het ongedeelde, gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter…

Quattuor de scepter zwaait... _______________________________ JEUGDZORGEN Het kind voelt zich vermalen en verlaten De poort naar Welzijn wijkt verder dan ooit, Door ambtelijke molens dichtgegooid Zal hem dat lange wachten nog wel baten? Municipaal verdeeld raakte de plicht Tot zorgverlening steeds verder ontwricht…

leven Is waar Chinezen als vanouds naar streven Maar zeventig is jong voor Xi Jinping 't Is nog z'n derde jeugd maar in Beijing Zijn ambtstermijn verloopt toch niet zo gauw Hij is benoemd voor 't leven in Hangzhou Suzhou Wenzhou Fuzhou Taizhou Yangzhou Nog geen Hemelse vrede voor Jinping Die zwaait als goddelijke keizer Ying De scepter…

zo 'n enkele slang of hagedis zweefde eens tussen twee boomkruinen dieren schiepen in landen als India China en Japan schone vertellingen waarin gestreden werd met geduchte wezens die alle verschrikkingen en gevaren in zich hielden deze sprookjes sagen en heldendichten mochten de scepter zwaaien over heel de aardbol in het rijk…

gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, resten gerijpte druiven in een eindeloze droom, verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter van geweld, levert zich niet uit aan de moraal, maar een springtijd is niet te stoppen…