Alle inzendingen over schep

nooit eerder was er zoveel naaktheid je wast mijn lijf met enkel water schept twee handen uit een overvolle emmer vraagt of alles schoner voelt wel leger zeg ik en zicht op een bodem waar blote voeten raken…

Maar soms, al ben ik bitter en gehard Door 't leven, overstroomt een niet te stuiten Vloed van verlangens mijn onwillig hart Als in de nacht de verre schepen fluiten.…

Schepen bevaren me varen de stroom op en neer beladen en onbeladen Schepen bevaren me kennen mijn nukken onvoorspelbaar toch mijn daden Schepen bevaren me wind en ontij mijn handlangers mijn trawanten Schepen bevaren me ik doe ze schutten en sluizen van ondiep naar dieper en omgekeerd kennen mijn ruwe oevers botte kanten…

Alle schepen achter je Verbranden Is geen ramp Zolang je De schepen voor je Maar niet meeneemt In het vuur van je herinnering…

alles verdwijnt als overbodige luxe een versleten laken veertjes kussen schep na schep hoop op hoop…

Schepen liggen er; waarom zo... het lieve water leed het zo. Vele zeilen zijn uitgehangen brede, slepende. Huizengangen stonden; zacht gestreden nu schromelijk, want het was alles luw vervuld; in de heldere streken van de witte hemel geleden wensen te wezen, mijn zinnen dreven er in, in een zachte trek opgeheven.…

schepen glijden op het water voorbij het lijkt net of ze wachten op mij tot ze aan de horizon verdwijnen toch blijven de lichtjes in mijn ogen schijnen ze leiden mij naar een ander land tot ik bij jou ben gestrand…

Door de boog van de schepping aan te spannen sluist het beeld van gisteren door het innerlijke oog. Raakt z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van het geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen uit het heden. Publiek, de dichters…

Veel schepen die de Wadden rondden hebben hier hun graf gevonden wanneer de Noordwester raast en de Noordzee tot een kolkende massa blaast. Als dan de wind weer is geluwd is er de jutter die zijn kar het strand op duwt want wat de zee ooit heeft genomen kan de jutter vaak op het strand bekomen.…

Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze woedend maakt en de golven breekt en ze schuimend maakt en ze woedend maakt en aan de touwen van de schepen trekt Hoor hoe de wind de zeilen slaat en de golven slaat en ze schuimend maakt en de matrozen op de kade slaat Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze…

Twee schepen in de nacht, ze weten van elkaars bestaan en varen zij aan zij. Zij raken elkaar bijna, maar zwijgen over God, de leegte van het zwijgen, de liefde en hun vracht. Twee kleine schepen in de donkerblauwe nacht.…

Schepen gaan voorbij aan je voorbij in de stroom Als in een droom nooit bewaarheid in de te korte tijd van leven Soms zijn de schepen geladen met klein geluk en blaast wind het lint op in je haar ik zie het ben gelukkig.…

Hij werkt waar het water laag staat Een dagelijkse inloop van honger en dorst In zijn boot, staat het water hoog Al zijn paarden heb ik bereden: De vurige, de snelle, de krachtige Er staat water in de boot En terwijl híj zorgt voor water en brood Stap ik in de jol met overtollig nat Schep schep voor schep Een bodem in het vaartuig Het…

Schep nu de kleuren schep nu de kracht geef door de wijsheid aan ieder die het horen wil draag uit de kennis aanvaard de rede versterk de groep leg verband in gedachten doe goed straal liefde je naaste wacht!!…

Onvrije relaties verknellen ons, tussen kaden en schepen. Wie angstige kinderen blijven, bereiken kant noch wal. Vertrouwen verbindt ons mensen, zoals bruggen en schepen doen. Wanneer verlangen liefde wordt, gaan we weer op avontuur, door tegenwind en storm. Willen we met trouwe schepen, sterke waterbruggen bouwen.…

De mensen baden in de golven van schepen -- die zij leegkopen.…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

Als passerende schepen in de nacht, zwaaide ik je bij daglicht voorgoed uit.…

Wiegende schepen, Rinkelende kettingen. Kade van muziek.…

nee, ik schep niets ook geen afstand schik mijn veren slechts wat warmer onafhankelijk van toevallig beschikbare schouders onder plooigezichten van meelevend marmer deze zomer is te verbleekt om de ondergaande zon nog onder zijn vleugels te nemen nee, ik schep geen afstand maar een volle wintertooi om weer aaibaar te zijn…

De haven: kades een vlakke zee, de schepen -- ijzeren muren.…

Scheepsrol Athene - Menestheus met vijftig Galeien Salamis - Ajax met twaalf van hun Schepen Tiryns - het geweldig ommuurde - zendt ons Diomedes, Sthenelus en Euryalos met hen: tachtig donkere Schepen En van Konosso, Gortyns en Phaìstos van ‘t honderdstedige Kreta, komt Idomeneos. Met hem: tachtig donkere Schepen.…

een bak vol schepen verlangend naar hoogwater ligt stil te wachten…

De wereld verkennen we met schepen. Veel hebben we te danken aan de VOC. Zo werden scheepsratten eilandratten. Nog steeds houden we van schepen. Van zeevogels en van de zee.…

Org: "Sailing ships van Whitesnake" Weet je nog Vroeger op het strand Je hoofd in de wolken Ideeën in je hand De zee een spiegel Een bries zuchtend zacht Maar de zee was dieper Veel dieper dan je dacht De lucht werd donker Je boot maakte slagzij En zeilende schepen Kwamen voorbij…

Exact wilde jij weten hoeveel liter water er in de Noordzee ging Jij toonde je niet erg verrast, toen ik daarop het goede antwoord gaf in kubieke meters blokkendozen van melk in draagkarton met een fouten marge van jawel slechts tien procent Gelukkig vroeg je niet hoeveel en hoelang ik van je hield…

De momenten van simpel geluk te tellen op één vingerloze hand Slaaploze droom levende nachtmerrie ondermijnt het gezonde verstand Opnieuw begonnen het grijze verleden De schepen nog altijd in brand...…

Gewapend met een vol doosje lucifers kijk ik naar mijn schepen in de volle haven, aanmaakhout in de rugzak, een oude krant tot lont gedraaid. Na enig dralen steek ik eensklaps vastbesloten de lont aan, het hout bemiddelt achter mijn rug, doet de vloot ontbranden.…

opnieuw onder zand bedolven het hoofd vrij, een mens moet lucht, horen en zien de oudste maant de jongste tot voorzichtigheid als hij zichzelf onderschept vader troost en zegt dat hijzelf ook onhandig is en aan de welwillendheid der goden is toevertrouwd waarop de oudste lacht de vader hulpeloos achterlaat…

Geen wonder dat 'k van schepen hou die mij passeren in de nacht, want hij die aan de kade wacht vindt ooit wat hij eens vinden wou: de schoonheid van herinnering aan een schip dat op de oceaan voor altijd in hem bleef bestaan en nooit in storm ten onder ging.…