Alle inzendingen over seven

Na Amerika met nine-eleven spreekt men hier nu al van seven-seven.…

Maar nu is Amy Winehouse toch nog overleden en tot de club van twenty-seven toegetreden.…

Verwikkeld in ontsnapping in extremis Was jij, geheim agent licenced to kill, Toch meer als William van Baskerville, Die oud inquisiteur der Middle Ages Je had een hekel aan Double O Seven Never say never, Sean, you're now in heaven 31 oktober 2020…

misschien doet het antwoord sterven en zijn de vele verloren woorden het alibi; de rivier naar zee die onder de zeven bruggen van waarheid gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen en waar het zout de horizon verschroeit tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin en schuld aan beide kanten van gisteren; het halfdonker…

Wil ik gedenken, vergeten, vergeven, of -- vergeven worden?…

Nu sluit hij zich af van haar thuis voelt zich dit weekend een dakloze zwerver Ziel zonder huis onder zijn arm redeloos radeloos twenty four seven Kan een bohemien zijn hart verlichten beter, dan schuilen in zijn gedichten  Ziel zonder soulmate lichaam en geest waren te lang van haar weg geweest Is hij een schim een donkre…

het hart kent hartstocht meestal klopt het in ritme een pompende beat waar het van volloopt in gouden hart en nieren het biedt ruimte aan vier gulle kamers gevuld met warmbloedigheid gevoed door stroming in lichtvoetigheid dan weer in zwartgalligheid twenty four seven kloppend aan het werk haalt het pakken van het hart voert het…

Ben het allemaal zat Door alles wat er langs kwam Maar hou me nog eens vast Zoals jij alleen dat kan De goden gooiden goed Lucky Seven wordt het nooit Weet jij dan hoe het moet Als Amor zich vergooit Dus laat me straks toch gaan en zwaai maar want ik kijk niet mijn hart is steeds bij jou vergeten in verdriet ben het allemaal zat…

je luistert en je hoort 'once I was seven years old' een liedje al 84 miljoen keer beluisterd op you tube en zeker het is waar dat we ooit zeven jaar oud waren en dat je daar niet helemaal meer bij kunt en naar terug dat je dan graag dat liedje hoort die je melancholie uitspreekt terwijl we al met zeven miljard zijn alles meegerekend…

toch weer met de geur van gisteren het neusje weemoed in de maak het vleugje deemoed voor de spraak een rondje tranen van de zaak... het flesje heimwee naar weleer destijds hooguit nog voor een knaak…

Ik, zijn Tito, geniet en mijn fiere borst zwelt, eens wordt mijn kleine seven, een grote NBA ster.…

Ick sal segghen openbaer, ’t Sou wel dueren seven jaer. Meijsken, ick wilder niet meer af praten, Wilt ghy my niet, ghy meught* my haten: Hay, die Werelt is so wijt, Misselijck* wie my noch verblijt.…