Alle inzendingen over verder

opgaan in mijn pijn en mijn verdriet Als ik dit nu niet verwerk lukt het verder gaan zeker niet…

Verder van de wereld weg elke dag een beetje dichter naar de hemel toe Elke dag een treetje…

Misschien tast je de verte verder af dan nodig verte en verhemelte zijn op zichzelf genoeg…

licht verhalen vertellen reis van land tot land van dorp naar stad tot aan de magische zee kijk omhoog luister maar mee de zee vraag om verhalen die bestaan sprookjes land wandelen door de bladerlaan er is een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nog lang niet gekomen wij dromen tot hier en veel veel veel verder…

Help mij zodat ik verder kan.…

, Altijd verder, verder Dan ik ooit gewild heb En is er niemand hier Die mij ooit gekend heeft…

Weet ik nu eigenlijk hoe het verder moet en leid ik alles dan in goede banen? Na een lange wandeling kom ik weer thuis en strijk me neer bij de haard. M'n problemen zijn niet opgelost. Ben ik 't leven nog wel waard? Ik ga maar slapen en hoop te dromen van een geweldig leven.…

Ik moet verder, jij moet verder, gaan we samen? Want het is te mooi om op te geven. Ik vecht met je mee tegen de wereld, ik wil je niet verliezen, ik laat je niet alleen, ik houd van je... . Maar dat wil je misschien niet weten..…

dag ik moet verder... dag ik moet verder, verder dan de bergen en verder dan de zon...…

Zo kom je verder weg van wat is geweest. ------------------------- uit: Raster, nr 92, 2000.…

laten gaan maar met een hart vol pijn pijn om je te missen zeer en leeg is mijn leven ondanks allen die mij zijn gebleven wetend dat dit niet eerlijk is verzamel ik opnieuw de moed om met het leven om te gaan zoals jij altijd hebt gedaan positief stond bij jou voorop met deze gedachte ga ik door jij hebt mij zoveel meegegeven om verder…

Op de schaduw leven, voorbij de stappen die onze dromen najagen. Het lichaam verzwijgen. Tot tien tellen (in stilte) en dan tot honderd schreeuwen. Je naam schrijven in gedachten en dan voor eeuwig ronddolen. IJsberen maken hun rondjes steeds klei- ner. Hoe dicht komen we bij ons zelf?…

mijn weg loopt niet dood hij gaat door de mist de kilte het duister de bocht ik zoek een afslag een inslag geen uitslag ik kijk niet achterom in de spiegelwasem zet mijn tranenwissers aan en zoek beeld sneeuw maar sneeuw…

Wat is er aan de hand Met ons vredige bestaan Wat hebben we gelaten Is de liefde blijven staan Wat gaat er gebeuren Wat hebben we niet gedaan Valt er nog iets te veranderen Om toch verder te kunnen gaan…

zoeter nog dan het suikersap van de honingbij groter nog dan de eerste stap uit het eenden-ei rechter nog dan het levenspad van de evenaar reiner nog dan het rozenbad rond het tortelpaar warmer nog dan de zomerzon aan het hemelblauw verder nog dan het eindstation gaat mijn spoor naar jou…

Men zegt: wachten duurt lang Maar het had nog wel langer gemogen Nooit wil ik het naderend afscheid We zijn allen door eeuwigheid bedrogen Ik weet: we moeten verder de weg gaan die voor ons is gelegd Waarom lijkt de mijne zo eenzaam Sta ik alleen voor dit gevecht We zeggen: nooit zullen we vergeten maar de waarheid komt met de tijd we…

De tijd vergeten, Alleen wij tweeën hier, Verder niets dan de stilte van jouw ademhaling, mijn hartslag. Kom naast me liggen!…

Waar is het vertrouwen gebleven? Het gevoel van veiligheid? Zijn ze gestorven, sámen met het plezier wat we ooit hadden en de passie die we toen deelden? Liggen ze begraven naast het respect voor elkaar? Ik weet het niet meer ...…

zoek de horizon er schijnt licht door mistramen mijn hart kijkt verder…

De tijd verdwijnt geruisloosheid valt binnen je ogenblik het traan met de tikken verdwijnt het onverstoorbaar als de tijd is verder veel verder geruisloos voor me uit gegaan…

Een jaar voorbij, een voorzichtige stap omhoog. Geen rechte weg onzekere toekomst. Maar zo af en toe is er een venster waardoor het licht binnenkomt en dat uitzicht geeft. afbeelding: Muurtrap in kasteel Ammersoyen-Henk Helmantel…

Seconde na seconde Tikt de eindeloze tijd Druppel na druppel Stroomt de koude regen Stap na stap Loopt de eenzame loper De tijd staat stil Het water voelt hij niet Gedachten staan stil Denken doet hij niet Seconde voor seconde Kruipt de tijd voorbij Druppel voor druppel Leegt de donkere wolk Stap voor stap Is hij verder weg De…

Verder. Een ruis in het gewone. Geen adem in open lucht. Lopen maar toch stil staan. Voor realiteit op de vlucht. Wel willen, maar niet kunnen. Wie ontwaakt ons? Welke redder? Stilte… Besef… en dan Verder.…

Stilstaan dan doorgaan, als maar weer verder totdat de kim is bereikt.…

God woont niet meer in Nederland vandaag Ik dacht het al maar nu is het bewezen Daarnet heb ik het in de krant gelezen en hoe nu verder is de grote vraag Gelukkig is geloof geen wetenschap Geloof mij :t is een doordeweekse grap…

verder ik kom niet verder de tegels van ‘t trottoir vragen mij stap voor stap waarom ze vierkant zijn dan fiets ik maar zolang m’n ketting rammelt trapt mijn hart het bloed rond mijn wielen afstand brengt mij verder de ruimtelijke rijkdom ik rol er dwars doorheen bewegen is vooruit ik stuur de toekomst bochten liggen wind…

ononderbroken geraas op de weg liever en saamhorig luisterden ze naar het zachte geruis van de wind het suizelen van de bladeren zelfs de kabbelende regen kon de kudde bekoren ze wisten ook van de glinsterende beek in de verte ik dacht aan hen de koeien tijdens een eindeloze rit de koeien onder het bladerdak zoveel verder…

gefluisterd in stad, dorp en op de straat je zal het horen overal, waar je zal zijn en gaat En onze kat met drie poten likt je in't gezicht terwijl ik vanuit mijn stoel naar je kijk en dit gedicht waarvan elk woord op de Heiland is gericht laat het schijnen over duisternis door licht ach, U Die kruisen kent voor het komende gericht help ons verder…

Het heeft eventjes geduurd maar toch is het gelukt Ik kon je niet vergeten ging elke dag weer stuk Maar beetje bij beetje werd het gat gedicht Voor bij de donk're dagen zie nu weer het licht Had het niet verwacht pijn was heel erg sterk Maar ga alweer ontspannen op stap en aan het werk Ben er nu weer klaar voor me te geven als het…

ringloze vingers krabben de weggedroomde uren van mijn mager gebeente wanneer ik mezelf zie langs dode bomen en het vergezicht nog verder dan het veld dat doodstil ademhaalt of later, de regen hol door het lachen van gebroken tijd tot de avond komt en zijn tocht voltooien moet op mijn kromgebogen rug voor een nacht vol stormen…