Alle inzendingen over voering

Dat wat zij in het strafkamp maakt is af, Door haar ervaring van ultieme klasse, Per dag driehonderd voeringen voor jassen, En dat ervaart zij als een extra straf. Want niemand ziet het vakwerk van haar hand, Een voering zit steeds aan de binnenkant.…

~~~ als voering van zijn rafelgeheugen lapte ze flarden op tot een geheel ontvoerd was de kou botrakend fragmenten zonder pasvorm bevlekken nu zijn geschiedenis ~~~…

Zwijgtalen spreek ik geen stemtoon gehoord toch een lang gesprek in voering gesteld Oogkijkend naar dat wat men geeft getuigd hersenenslag aan het werk om correctie aan te brengen.…

in dit gedicht wil ik wonen nu het af is en geschreven kruip ik er opnieuw in zie hoe ik kan staan in deze woorden langs de lat gemeten van geweten trek ik ze aan als een geheime voering in een jas misschien maar zo is 't zoals het is…

Het rusteloze kleed met stekende voering, ongemerkt afgeworpen ...door jouw beroering. De zachtgeurende liefde, warm sereen vertrouwen die de vele droomdemonen ...meedogenloos neerhouwen.…

Wat herleeft is verzonken in de binnenzak van mijn jas ongrijpbaar voor de vingers pluist de voering zich in scheuren Mocht de dood van lange akkers zich in luxe baden en is het sterven getekend bij ’t geboorterecht laat mij dan gaan in die oude jas Wat blijft is verstoken van zonden en slechts de dragers zijn verhuld in stille momenten…

In de voering. Jouw geur... Ze is er niet... Weg, je bent weg. Maar ooh, ik mis je zo.…

Ik zit op een terras in de Provence En over de heuvels en de Mont Ventoux Spreidt de nacht zijn zwartfluwelen mantel Waarvan de voering met duizend sterren is bezet, Een lichtend lint van horizon tot einder. Ik nestel mij diep in een mantelplooi En zweef de Melkweg tegemoet. "Wil je nog koffie?…

ik zag haar lopen in de cape met bont van vreemde origine mijn verlangens plaveiden het pad dat zij nog had te gaan plotseling stopte ze draaide zich om zonder gezicht slechts de voering verwaaide lichtjes in excuserend gebaar toch kende ik haar had de voetstap gemeten maar het gezicht vergeten ze liep door naar de gekozen…

De naalden prikken door de voering heen. Ik word opgemeten als een partij land. Zijn vrouw stelt mij te boek. Hij dicteert haar -de spelden in zijn mond- drie rijden getallen die nooit zullen krimpen bij het wassen. --------------------------- uit: 'Landlopen', 1995.…

langzaam snijdt zich zerend los de voering van vermaning en dwaalt plotsklaps verrukte lust getergd door het bos waar eens het mos de kaalslag hoedde het lelijk naakt verhuld in woede zich schreeuwend met de angstdroom voedde en paarde met een os hoe krom de weg is heen gegaan en voorttrekt in verdwazing waar gekke bekken…

ik wil weg uit het vuur dat me aan de schenen is gelegd door een ongenode gaste die zich nestelde in mijn hart en me het dwangbevel oplegt om te lopen in de andere richting en dat in een dwangbuis met een voering van adrenaline ze drukt me kopje-onder in een bad vol hormonen en laat het verleden doodbloeden met ongekend egoisme als van…

Als in een stilleven Pakweg een fruitschaal met een kandelaar (De schaduw van de druiventros op glanslak) Zo staan we versteend zij aan zij Het raadsel wolkt op Als het zwart van jouw ruisend kleed Een sluier waait om de hals Je wil in laaiende lompen sterven Gedrild in verliezen Scheur ik de voering van de broekzak Munten, sleutels, zand…

Je hebt geoefend; beheerst de voering van de stof. De spiegel laat de mondhoek lichtelijk beven. Het voelt verward, hoe zal de zaal jouw kunsten straks beleven: het dak er af, of weer zo’n waterloze sof ? Tweeslachtigheid in onvast evenwicht. Je moest zo nodig, je werd het, goden dank!…

doorzichtige houtworm vreet het zich gestaag naar mijn binnenste niet te stuiten knagend vol genot geen verweer maar zin in morgen meer het leven laat zich zien zonderling kronkelend maar helder als glas flonkert het diep in mij handen voor de oren ogen strak gesloten maar het komt binnen anders als nooit binnenste buiten gekeerd voel ik mij de voering…

Een beul met een schuimkraag op de lippen Zijn jeukende hand is de zweep ontwend Wringt in zijn broekzak De voering door ringen gescheurd Een duifgrijze mist zwelt Omzwachteld me in wijde slierten Schuift over prikkeldraad Ik blijf, sidderend, wenend In de aardkorst geschroefd De beul toont zijn striemen Bewijzen van een oud gevecht…

haar deeg deint in het korset van satijn een hoekig en stijf kleed dat haar lijnen in een koker dwingt, een huls die splijt als zij haar speer in de berm plant want ze verkiest het lijf aan lijf gevecht toch houdt zij iets achter in de voering van haar kameelharen mantel knelt het vlindermes alsof ze broedt op een ei van glas waarin haar…

De hemel lijkt een broeierige pet, Aan gele knoop, die doorschijnt, in vervoering Om 't mooie weer jolig scheef opgezet; En smullend van de zweetdamp, loom en vet En week en wit hangen in stille ontroering De wolkenteken aan de blauwe voering.…

Hij neemt voor kort de kleur aan van een overgewaaid bevattelijk lied, zeult het knaagdier als in de voering van winterjassen mee in bluesmuziek. Verlamde neger, doordrenkte schoenen en een grof pak, vlooit zijn stem na in ritmes waarop zijn mannelijkheid is vertrapt. Een man van herhaalde malen.…

De hemel lijkt een broeierige pet, Aan gele knoop, die doorschijnt, in vervoering Om 't mooie weer jolig scheef opgezet; En smullend van de zweetdamp, loom en vet En week en wit hangen in stille ontroering De wolkenteken aan de blauwe voering.…

In een blikken koekjesdoos bewaarde je foto’s en documenten oude spaarboekjes met lang opgestreken kapitaal en renten een beursje met je brillen, paternoster en gebedenboek en twee gouden muntjes zaten onder de voering , bijna zoek.…

het was en is niet alleen maar feest ons land gaat kaal gekleed onder een hermelijnen koningsmantel er schuren uiteengevallen lorren van overzeese delen rond het lichaam ooit aanelkaargenaaid door heloten zeeën vol met zoute tranen voelbaar verdoezeld in de natte voering wat is nu nog een koning zonder grip behalve dan gekleed gaan…

Maar nee, de voering gaat naar binnen, Het deksel gaat erop, De moeren worden aangedraaid... Te laat, te laat. Maar...die bril die staat toch scheef! We brengen hem naar zijn laatste rustplaats, De kist staat netjes op het graf, Prachtige bloemen bovenop, Nog enkele woorden, een laatste groet.…

Toen de lentezon de grond Met haar zachte koestring blaakte, Toen het minnevuur ontwaakte, En de rietmus 't gaaike vond, En het kunstig nestje maakte, 't Aan een drietal halmen haakte, En dit kinderlievend paar 't Voering gaf van mos en haar, Toen klonk hier op blijder wijzen, Of zij God ook wilden prijzen, Zacht verteedrend in het riet…