bits en bars is het lot dat ons ter bescherming vraagt elkaar te isoleren van het doodgewoonste in het alledaags verkeer dat meer dan gedacht ons zo lief en bijzonder is de ruimte tussen ons die nu de liefde vraagt zal er niet eeuwig zijn luister dus naar je hart opdat je hoort en ziet hoe je elkaar op afstand heel dichtbij kunt halen…

De verhalen, die we elkaar vertellen zijn niet de werkelijkheid, die we als geluk ervaren kunnen. De klacht, dat gebeurtenissen niet gebeuren mogen, dat virussen ons niet mogen bedreigen, is de werkelijke bron van ons verdriet. Het nieuws, dat nieuws angstige verhalen zijn, bereikt ons bijna niet. We lezen wat we lezen willen. We zien…

Al staan hun landen op de kop Verliest men industrie en alle banen Een waarachtig mens heeft nooit Compassie met Fransen En Italianen…

Daar ligt oma achter glas ik wou dat er geen Corona was we schrijven woorden op het glas door Corona sterkte lieve oma.…

Weg... Alles ligt plat De dag is als de nacht Steden liggen vrijwel stil Des temeer, blijft het mensenhart kil God heeft het voorzegd: "De wereld zal worden berecht!" Het komt door des mensen goddeloze daden, dat de wereld lijdt onder vele plagen Dit is slechts het begin Nu reeds profiteren slechts weinigen van enig gewin Of…

dat er ooit nog eens tijden zouden komen waarin verpleegsters, schoonmaaksters en caissières belangrijker zijn dan allerlei soorten managers, aandeelhouders en grootverdieners…

hij loopt alleen over straat met een geleend hondje zijn reden de oude buurman is moeilijk ter been en dus alle drie blij de gezagsdrager gebukt onder z’n te dragen last kan hem niks maken een hond mag z’n baas immers nog uitlaten ook hij is blij hij houdt niet van stampij in een stille levenloze straat en vraagt zich af hoe…

Als Als dit Voorbij zal zijn Is er een voor en een na En een tussentijd Van dagen Opgelijst In kader met zwarte rand Zal er nog zomer zijn Ontsteken we het vreugdevuur Dansen we blootvoets op de uitgedoofde sintels tot in het vroegste uur. Als Als dit voorbij zal zijn.…

ik mis ogen en een warme lach je hand die ik altijd lezen mag er is nu stilte maar te weinig vaart weerwoorden zijn snibbig en schaars in de rolverdeling kennen we de paden en gewoontes tot ze ons weer gaan vervelen wereld zit op slot de nieuwe spelers lopen nog met oude borden voor de kop de regisseur trekt zich de haren uit…

O wee, als de minister-president Ons landgenoten weer eens toe gaat spreken, En ongevraagd bij mij weer in komt breken, Al raak ik aan zijn praatjes wel gewend Want elke keer zegt Mark met droge ogen Dat we - althans voorlopig - nog niks mogen.…

'k Ben in mijn kot gebleven 'k luister naar de stemmen die er niet meer zijn het duurt nu al even en ik vind het eigenlijk wel fijn ach, wees niet bang het grote misbaar keert terug en dan wordt leven aan een slakkengang weer snel herinnering, denk maar millenniumbug maar jou zal ik dan wel weer horen ondanks het geloop en ondanks het gedoe…

als je weg wilt rennen wacht dan even als je denkt alles kwijt te zijn dat er niets meer over is wacht dan even als je jezelf kwijtraakt of al jouw dromen wacht dan even als je het gevoel hebt dat je alles achterlaat wacht dan even als je het gevoel hebt dat de zon niet opkomt wacht dan even als je iemand nodig hebt om je tranen…

Deze tijd van quarantaine En de geur van madeleine De zondag met contemplatie Krijgt een andere connotatie Deze tijd van quarantaine Met de geur van hygiëne Levend als een kluizenaar De leerling als een spijbelaar Deze tijd van quarantaine Lijkt een grote mise-en-scène De paden zijn hiervoor te smal In dit onmetelijke heelal…

je hoeft niet naar school zelfs niet als je toch graag wil na je huiswerk mag je gamen 1 april buiten is lekker weer op straat is het stil terrassen zijn leeg 1 april er zit een mondkap op je gezicht en een doorzichtige bril een sciencefiction film 1 april we zijn creatief en lief er is minder geschil we geven geen handen 1 april…

echt gespiegeld hebben wij nooit we kaatsten naar elkaar zagen vorm en kleur alleen een vage lach kon er vanaf pas later ontdekten wij dat ons schrijfgerei voor lichaamstaal in formaat verschillend was dus een eigen perceptie had wij zijn gegroeid in elkaar lezen het uittekenen had niet altijd een innemende kracht die kwam…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van deze tijd, leegloop uit de oerzee, stroomt het ongenoegen uit de emmer, waaruit de bodem is geslagen en de stop nog niet gevonden is, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der tegenstellingen mee, verkoos mijzelf te overschatten…

Als een sterke wachter, een meisje voorop en een kleiner kind achter Peddelt ze, staand door nu lege grachten…

ik heb de lente meegebracht de tulpen aan je deur gehangen achter je winterse raam heb je ze in een vaas gedaan “kijk eens hoe mooi” dat zag ik aan je lippen ik heb de liefde meegebracht als we zwaaien huil je zacht was het maar zomer…

we dachten de mozaïek van het leven te hebben gelegd jij met magie en een stralende lach ik creatief in kracht wij moduleerden heerlijke kleuren repeterende liefde was hot op vloeren en muren onze kunst kende alleen adembenemende uren oefenden geen puzzels maar verbonden wat zichtbaar node werd gemist plakken en voegen deden…

het was eerlijk spel dat klein en kind ik zo graag speelde tot later ik ontdekte dat meer dan droom het mijn roeping was als anderen al sliepen tot in laatste uurtjes studeerde ik het vak in mijn hoofd en hart omdat ik zorgen wilde voor de mens die lijdt de tragedies die ik zie zijn van klein tot groot als er iemand wegglipt stemt…