Maandag is een boom geveld en het regende. De lokkende takken vroegen uitstel Het was een heldere dag een donkere wereld En toch verlichtte zon het schaduwrijke. Zag ik de laatste knoppen van haar takken Het Tiroolse kostuum kinderen haar hondje Nog voor het voorjaar is geworden Ook vandaag krokussen en sneeuwklokjes. Vanuit een slechtzittende…

Waarom doe je dit Zijn wij verkeerd Waarom ga je dan Waarom is het beter bij hem dan bij ons Waarom kom je niet terug Waarom blijf je niet Waarom is het verkeerd gegaan Waarom laat je ons in de steek Waarom luister je niet Waarom ben je er niet eerder mee gekomen Waarom loopt het zo Waarom ging het zo Waarom moet het zo Waarom ben…

Dag Ben je er weer? Hoe lang is het nu geleden? Dat ik je weer heb gezien? Dag, ik ben er weer Ik ben hier iedere dag Te kijken en te wachten Tot ik je weer zie Dag, Ben je er weer? Ik vraag me af hoe het met je is Waar je zoal bent geweest En waar je nog van droomt Dag, ik ben er weer Ik wil wel met je praten Maar ik weet niet…

Er ligt een sloot van nat en vies waardoor ik op mijn knieen ben gekropen. Een zurig dek van bladeren, dat bijtend tegen armen rust en met slijm en schimmel mijn wangen streelt tot ieders ongenoegen. Kreukels in mijn dekens. Zweetplekken precies daar waar ooit een vrouwenlichaam heeft gelegen.…

iemand die weet dat ik je nooit vergeet ziet mijn diepe verdriet dat ik niet weet waarom ik je niet vergeet en vol verdriet verliet vertel ik niemand…

Adieu, gedichten punt en el! Elf weken lang, als ik goed tel, stond ik bij jullie op de stoep, te vaak onthaald op boegeroep, te vaak onwelkom, onbegrepen. Daar stond ik met mijn lettergrepen. Schrap mij! Ik wil mij niet veranderen en maak ruim baan voor duizend anderen!…

drieënvijftig lentes waren je gegeven in het leven hier op aard klaverjassen in de Baskuul met vette blow deden we zo groot de lol bulderend lachen kon je goed gaf men moed in bange dagen met jongeren werken daar lag je hart morgen 'n nieuwe start maar zonder jou je bent begonnen aan jouw reis op jouw manier eigenwijs…

De laatste woorden zijn gezegd. De laatste foto is verscheurd. De laatste tranen onderdrukt. De laatste kans voorgoed mislukt. De laatste sprankel hoop verbeurd. De laatste bladzij omgelegd. Een mooie droom uiteen gespat, de mooiste droom die hij ooit had. Nooit is hij zo bedroefd geweest. Nooit eerder voelde hij zo'n pijn. Nooit heeft…

wat hier dartelt wentelt en wemelt in zelfbeklag en zie mij eens gaan muziekman is gestopt dat doet mij verdriet…

Ik wacht op de dag, Dat ik weet dat dit het was, De merel zou het mij toezingen. Dan pak ik mijn fiets, En met een lach, Zwaai ik naar familie en vrienden, Die dag is de dag. De uiterwaarden aan mijn rechterzij, De wind suist langs mijn oren, Gedachten vliegen met haar mee. Ik stop aan het begin van de berg, Neem de trap omhoog. Het…

dat was het dan het was mooi dat moet gezegd maar het gaat zo over het is al voorbij en de dood heeft niets te betekenen. het is niet veel wat ik achterlaat wat geknipte haren en afgescheurde nagels die ik zorgvuldig heb bewaard in een boek van zakformaat.…

In het oude, vertrouwde huis op de hoek zal de verandering aanmerkelijk zijn - een andere man, een andere vrouw, een ander kind - geluk aan de nieuwe bewoners, maar in mijn hart huilt de wind. Onder het schuine dak met grijze shingles wordt zo meteen alles nieuw geschikt - modern, retro, of misschien wel klassiek - naar een jonger en eigener…

Zonder woorden alleen een blik tussen jou en mij we weten allebei het is voorbij.…

Vandaag was ontwaken meer dan opstaan uit de schoot van vergane dromen. Vandaag was ontwaken meer een opgaan, als ijle rook, aan vuur ontkomen. Vandaag was meer een zwemmen naar het licht, omhoog, om te verdwijnen uit het zicht. Vandaag ontstond leven, een nieuw lied uit de nagalm van een oud verdriet.…

Zijn oude handen zoeken Rusteloos pakt hij het laken vast Zijn lichaam is hem nu een last. Hij ademt zwaar Wat duurt het lang, zegt hij Waarom moet het zo lang duren Deze laatste uren We blijven bij hem Deze laatste nacht Soms zegt hij nog wat woorden Het klinkt zacht In zijn hoofd is nog geen rust Zorg goed voor Marie En of we nog…

Langzaamaan, héél voorzichtig, steeds een stapje verder waag ik mij op dit nieuwe levenspad. Vertwijfeld en aftastend, langzaam loslatend het andere leven dat ik eerder had. Alleen dán zal ik groeien en weer stralen, schouders fier. Als ik besef tot in elke vezel, mijn thuishaven is voortaan híer.…

Nu op deze verloren dag in weer een ander jaar, vloedlicht zwaait over het ontvroren land, het is niet waar dat zij daar in ruste ligt en dat zij de tocht is aangegaan in een omfloerst gebaar, het is toch waar, dat wij haar profiel polijsten in ruwe steen, beschrijving van haar taal tegen beter weten in. Ik smeek haar de stilte…

We verleggen klinkers van de ene hof naar de andere, misschien passen ze wel helemaal niet, maar da’s van latere zorg. Ieder van ons kiest een richting bij de nu naderende aftocht. Er blijft contact, zoals afgesproken, voeling zal er blijven, als altijd. Ook jij zult van voren af aan moeten herbeginnen: ik ben al eerder gestart dan…

zwarte vogels met hoge hoeden knikken na de onderste steen eindelijk boven maar te laat…

Grote mooie ogen in een hol gezicht je blik is al een beetje naar binnen gericht zie je die vreemde verte is daar al die andere tijd waar je, en dat is zeker, langzaam naar toe glijdt ik zeg tot ziens en kijk je aan en geloof dat je mij hebt verstaan in die vreemde verte in die een andere tijd…