Het was goed dat ik heenging van de plaats waar niemand mij ooit wilde. Ik spot met je woede over vermeende ondankbaarheid voor de dingen die je mij niet gunde en ook nimmer gij, maar het lot mij gaf. Ik gaf je terug alle dingen die je liefst zelf mij had ontnomen. maar toch vroeg je verbolgen me nimmer terug te komen. Met de tonen…

M'n ouderende vriend verkiest crematie familie haalt hem over tot begraven graf als monument voor 'n geliefde plek om herinneringen op te halen De stervende mens wil het graag geloven hij wordt begraven, sneeuw bedekt z'n graf de tijd schrijdt voort, niemand komt langs ik sta alleen aan je graf op je sterfdag Het graf gekozen om te laten…

wanneer men mij straks op de hielen zit en anderen rijden in mijn spoor dan heb ik altijd nog één troost... ik ging ze net iets voor…

Ik pluk de woorden van het land pas toen ik ze zag ben ik gaan lopen na zaaien volgt oogsten misschien te laat maar dit is wat ik wou dans met de maan en laat het regenen als het regent en wat dan ik zal je missen laat de deur op een kier het is tijd om te waai…

het ging zo snel trillende rails falend stoplicht een trein…

Mijn dood doet mij geen pijn goed of slecht geleefd is onbelangrijk ik weet niet dat ik ooit leefde Mijn generatie volgt mij spoedig niet belangrijk wie eerst of laatst gaat leven in dezelfde druppel van de tijd Ik ben geboren, geen broer of zus kans van één op miljard,'n wonder dus elk mens is winnaar van de hoofdprijs Kort of lang, 't leven…

Huis van steen, huis van hout tranen gekerfd in elke balk vloeken geëtst op elke bout, niets, maar dan ook niets wat mij er nu nog van weerhoud je de rug toe te keren. En misschien komt er een tijd, dat ik denken zal aan al die keren, van vóór de samenzwering van tranen en vloeken. Wellicht krimp ik dan ineen en blijf naar herinneringen…

Meegevoerd op de wind Verdwijn je langzaam Uit mijn zicht Ik klamp me vast Aan dat wat ons Met elkaar verbindt Je trekt steeds meer Mijn handen worden moe Ik moet je laten gaan Zo dichtbij was je Maar nu Zo immens ver weg…

Keihard gevochten Keiharde tijd Kinderwens weg Grijze toekomst Jij zou verliezen Maar niet toegegeven Positief gebleven In 3 jaren strijd Nooit zeuren Geen doodgaan gesprek Jij ging door Tot het laatst gevochten Moegestreden Jij wilde slapen Jij ging slapen Niet meer ontwaken Nu is er rust Geen vechten meer Geen lijden meer Geen pijn…

in deze stenen stad die zich zonder oponthoud vult met gestage stromen van anonieme gezichten heb ik je gezocht in deze lege stad met het open hart waarin de striemende wind een bres sloeg heb ik je gezocht langs de rivier van deze stad waar meeuwen krijsen over het water in deze onbereikbare verten gebouwen waar misschien mensen wonen…

dag lieve broer mag ik even met je praten even vertellen wat ik voel dat ik je nog steeds zo mis je weet wel wat ik bedoel dat je lieve gezicht nog zo voor me zie je mooie ogen en lieve lach dat ik soms gewoon moet huilen maar denk dat dat niet meer mag jou weggaan is immers al zo lang geleden en de tijd heelt elke wond maar soms…

Maar de dood is slechts de stilte nadat het laatste woord geklonken heeft dat ieder meeneemt met zichzelf en invult in zijn eigen leven. Soms is de leegte prominent vaak ook snel vergeten. Verdriet verdroogt goed om te weten bij je eigen dood.…

Ik ga vast naar de bakker is het laatste wat je zei Want al ras werd ik wakker is onze bakker niet vlakbij? Acht kadetjes, een maisbrood één stokbrood en een croissantje later met de kruimels op mijn schoot En mijn ogen vol met smarte water Zocht ik onder Echte Bakker, Haverstraat en na vier maal geen gehoor kreeg ik jou, en je zei vol…

leggen voetstappen een spoor van twijfel als leven iedere dag weer ademt om te laten geeft hartslag een nieuwe dag nooit meer zullen lijnen verbinden datgeen wat benen ooit hebben kunnen dragen zwanger, gevat in handen wijzen vingers naar die ene laatste pijnplek…

zieke merel gevangen in toversteen zilverkleurige schittering op het water zoute tranen langs je wangen zilte herinneringen aan later. bleke huid en doffe ogen boze ziekte zonder mededogen blote borsten met vele draden bange lossers aan de kade. dode merel in je vreemde bed duizend nachten met veel pret drijfzand zonder touwen duikplank…

Woorden hebben voor mij geen nut, ze schieten me niet te binnen. Aan wie zal ik ze moeten uiten Nu ik jou niet meer mag beminnen. Vragen heb ik nog genoeg. Spinsels in mijn hoofd, brandend op mijn lippen. Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen, aan jou kan niemand tippen. Troostende woorden van “het komt wel weer goed” Ze verwachten…

En dan, als elke zakdoek nat, het laatste woord gesproken is, de blikken rusten op de kist, dan kiest zij voor het middenpad. Ze heeft geen plan, het hoofd omhoog, zo zonder angst alleen verdriet Ze kent haar plek, die had ze niet. Weet niet meer wie met wie bedroog Ze heeft een afspraak met de dood, met wat het was, komt nooit meer terug. Ze…

Ik zocht naar de plek Van lang vergeten dromen Reisde de wereld rond Om tot deze plek te komen Veslonden heb ik ze Als kind en escapisme De verhalen van wezens Uit magische mythes Nu rest er niks meer En vertrok op mijn reis Zocht naar de graal Van mijn eigen verhaal Vlak voor het duister Mij in het einde omsloot Zag ik heel even…

Dag moeder, zeg ik, en daar zit je dan, ether in de hoeken van je ogen, ik wil het verwarren met tranen, maar het gevecht met de redelijkheid is allang verloren. Vroeger was ik voor je een open blad, elke nerf kon je beschrijven als een tak van een boom in een park waar de winter geen ziekte was, elke haar had je geteld, elke traan vermeld…

Er staat een oude boom in het bos zijn takken krom begroeid met mos hij steekt niet meer zo fier in de lucht soms denkt hij wel met een diepe zucht het bos is echt het bos niet meer wanneer zie ik de anderen weer.…