je ruikt honing uit je glas en walst goudslingerend tot de rand 1 2 3 tranen druipen langzaam neer en sporen uit elkaar – draaddruppelend klein tot kleiner en tot niets vloeibaar stro dat fonkelt en schittert zoals ook jij hebt gedaan – toch en je denkt ik drink m’n glas klakzuigend leeg want wat niet gedronken wordt verschaalt deze…

Lieve dokkie, lieve kater In 't asiel zat je, trots in 't midden Lieve oogjes keken ons aan... Mag ik met jullie mee vandaag? ja, bij ons zul je zijn voortaan Tot de dag kwam, dat je weer moest gaan Heel veel dank voor al je liefde Heel veel dank voor al je trouw Al die jaren dat je bij ons was Voor elke lieve miauw.... Dag lief…

Voor C. Nog draag jij de kleur van jouw moeder als de schalen van onsterfelijkheid zich ongemoeid laten Het gemis wordt zwaar gewogen sinds het blad de boom los mocht laten en de wind het heeft weggedragen Een moment van samen zijn heeft zijn deuren voorgoed gesloten en in ieder beeld dat jij van haar schept leeft zij onverstoorbaar…

Zij zegt dat ze liever alleen te veel pijntjes van binnen zij zichzelf niet meer kan zijn zodra iemand bij haar aanwezig is Achter niemand wil zij zich verschuilen moet op zoek naar waar het stil kan zijn zichzelf opnieuw ergens kan ontdekken worden kan wie zij wil ondanks alle pijn…

meer dan ooit is de waarheid alsof gouden goden in ogen kijken zo waar als ze is geland in het niet van mijn hand in de lijnen van vergeten zijn ben ik klein zonder jou als ik bid naar de sterren in het licht van de zon waar wij zijn zoals we waren toen het begon…

Met wilde gebaren Werp ik gedreven Al mijn kleding Woest van me af Achter gesloten ogen Broeien de tranen Op de bekende klanken Van het hemelse lied Ik zie de beelden Van jou in je lente Dankbaar als toen Voor altijd van mij…

Het zijn de woorden niet die troosten maar ’t hart dat erin spreekt; verbondenheid verdraagt vaak stilte want veel gepraat verbreekt wat opgebouwd werd al die jaren, wat bindt en doet tezamen staan; Zo laat ons dan het laatste stukje van heel die weg maar samen gaan. Wil ook je tranen niet verbergen, de wanhoop, pijn en eenzaamheid; ik wil…

nu is mijn einde als een gevallen engel verlaat ik dit huis het masker blijft er achter en laat de verleden tijd…

Je had nog zo graag wat aardigs gezegd, je hand even stil in die andere gelegd, een briefje gestuurd of bloemen gebracht. Wat jammer, dat je te lang hebt gewacht. Want voor alles is er een laatste keer, dan hoeft het niet meer, dan hoeft het nooit meer. Je had je zo graag nog even gebukt, op dat zorgelijk voorhoofd een kus gedrukt, waardering…

als ik onze woorden uit kon vouwen naar een lichaam hij de ene die jou was dan zag je misschien jouw huis weer met hem samen of deze vrouw buiten in de tuin voor man spelen wolken zouden je omringen maar jij blijft zee luister toch naar de wind zeg je zo huilen wij op de wereld samen ------------- Voor Marije…

wat een mooie dag voor de dood laten we gewetens toosten oogwit strikken voor aderlatende wijn net iets te euforisch zijn laag verlangen zingen in grenzeloos mineur tonen lezen uit weggedragen handen en laat ons dan nagelaten adem twijnen ineengestrengeld zwijgen de laatste gedachte een afdruk in zinderend heet zand…

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo namen wij een voorschot op het afscheid en kwam er in de schemering van oktober de berusting in het ongewenst vertrek…

Het is het hart dat het lichaam en de geest regeert Niets blijft voortbestaan te midden van de kleine dingen Een slok water en het dagelijks brood bovenal de liefde blijven wanneer de wereld gebroken zoals de maan in het uur van afscheid Wij beginnen samen de reis in dit heelal zonder grenzen, jij en ik…

onze zielen, mijne oud de jouwe jong delen dezelfde oorsprong onze harten samen gemaakt hetzelfde ritme dat slaat mijn ziel oud en kalm de jouwe jong en verward met tranen laat ik je gaan op jouw eigen pad stilte roert mij als ik jou zie ik voel een rustige bries de wind spreekt jou aan en neemt je mee naar de zon jouw geluk is mijn…

donk're wolken pakken samen witte regen lijkt voorspeld tot we op de kruising kwamen hadden 't heel anders voorgesteld dat onze wegen hier zouden scheiden had geen van beiden bedacht bleek dat laatste niet te vermijden 'kan niet zonder jou' murmelde jij zacht sedertdien is het gaan waaien in mijn hart en in mijn hoofd bij de zee zal…

De wereld draait door, vandaag is geweest, maar diep het verlangen naar de wereld van gister, waarin jij nog leeft. Bang voor morgen, wat stilletjes vreet, vrees ik de dag, dat ik je naam nog ken maar je gezicht niet meer weet. Zo sleep ik mij voort, ga ik morgen tegemoet, maar nog niet vandaag, vandaag wil ik huilen, misschien vind…

Een slakkenspoor. Meer is er niet om te vertellen dan dat ik langs gekomen ben, een woensdag. Je hoeft jezelf niet te vergeten, men vergeet voor jou. En toch: zo donker als het in mijn varens was, zo wit als ik ooit de zee heb gezien, zo laf als ik stierf en zo vaak kan er niet een geweest zijn. Zag je mij dan niet? Wie hoest? Het is mijn…

is er nog zee, nog meer trekt nog stroming onder het veer? zie de troostende hand en de ontroostbare hand daarin, in haar schoot, beide de hare. sloot ze haar vingers te stevig om de knop van de rozenhouten deur naar de eetzaal? zie het haar, zie haar van welke plant had ze bloem, blad of blazen niet mogen eten? heeft ze een leegte gebezigd…

Toen hij zei dat hij niets meer wilde En het avondland dichterbij kwam Het geroezemoes om hem heen verstomde Door bijna niets omringd De verstilling, het zwakke licht Nader tot hem kwam Ging de herinnering met hem op stap Een reis langs Memory Lane Het ontluiken van de liefde, de schoonheid en de troost Verschrikkingen, ontluistering, uiteindelijk…

Ongeschreven wetten zetten een streep door onze diepe vriendschap die langzaam wegsijpelt uit mijn hart groen gekleurde jaloezie van opgedrongen kant steekt maakt stinkende wonden die zullen helen met de tijd de littekens blijven zichtbaar…