De hebzucht van de mens kent geen limiet. Privatiserend wil hij zich verrijken. Ten eigen bate moeten bossen wijken. Bedreigde vegetatie spaart hij niet. Het draait slechts om die roteconomie. Agressie van de mens lijkt niet te stoppen. Zo helpt hij heel de wereld naar de knoppen. Kan oorlog leiden tot een utopie? Gelukkig is er tóch een…

Iedereen op deze site schrijft gedichtjes hartenkreten Enz. van putjeschepper tot vliegenier. Alles komt hier samen, geschreven op hun eigen manier. Allemaal met een betekenis, met achterliggende gedachten. Om de volgende te gaan lezen kan ik al haast niet meer wachten!…

Onopvallend komt een vlinder te sterven op een leuning van een tuinstoel nu het september is en hij gewoon doodop…

Had je willen blijven in de stad van veel te veel? Had je willen dromen? Over mij of een verwarrende nacht? Dacht je echt dat stilte en eenvoud zo verveelt? Dat de wind of een vriendin mensen naar een nieuwe minnaar bracht? Als je stil bent hoor je een piano zachtjes spelen Alsof vingers de donkere wolken aaien, vangen, bestormen, strelen…

De aarzeling rijdt spoorslags voorlangs mijn gemoed, zoals de bezwangerde nevel het omhoogreikende gras strelen wil. De herkenning is als de blauwe zwaan, geurloos drijft ze op de nostalgische onderstroom en zuigt haar stuwend naar hogere vluchten. Onze monden roeren traag en bedreven de zuurstof doorheen de gesmolten lava, om sterk en bindend…

bezwaard versnij ik tot op 't bot verkluifd slijp ik mijn verhaal geslepen als een rat…

hier sta ik pal met twee voeten star in de zachte grond van mijn land, zo klein dat in driehoeken begrepen ik niet vendelzwaaien hoef het warme zand krioelt tussen mijn geplante tenen terwijl de groene zee mij kust met eindeloze tongehalen de zon in de zee in de zon voel ik me radeloos thuis Vlaming op papier een echte Belg, ik zwelg…

Je wees naar nevelen voor de zon waarin licht met kleuren speelde beweerde dat de wind daaruit vergeten woorden spon die jij verzamelde en las wanneer je wolken droomde ik keek maar vond een transparante maan waarom de nacht zijn vleugels vouwde drijvende door zinnen van oneindigheid je lachte sloot mijn ogen en ik zag…

een aantekening klein, in zwart gestileerd herinnering aan later en nog later te vergeten streepje humor in de kosmos die vooral ernst heet te zijn hij verteert zijn agenda als een koeienmaag de kiezel op niemandsland gevonden afspraak met de toekomst ooit eerder daar neergelegd als de vreemde eend die bijten zal hoopvol, dat en niets…

stil wandelen wegen naar de witgekalkte huizen alsof zij ingesneeuwd tegen een grijze hemel leunen en ’t water waarop vroege nevelsluiers liggen leeft reeds zijn eigen herfstige eenzaamheid op pleinen echoën de lang gestorven schreden in dagen die door ‘t gisteren zijn ingehaald niets dat de vredige zondagsrust kan storen oogst wordt nog met…

Het leven is iets moois Elke dag is er weer één Dus sta dan op met een lach Dat je deze dag beleven mag Wees dankbaar met deze dag Leef hem uit al je macht Het leven is al zo kort Dus drink je bier rook je peuk en heb plezier ga feesten ga beesten heb sex in het openbaar neem een lijn neem een pil doe gewoon wat je wil leef die dag…

over de doden geen woord onvertogen, de levenden kunnen slechts wachten op die verlossing ze kunnen immers nog zoveel bewijzen het kost alleen maar jaren een scherpe pen slijt nu eenmaal niet zo snel als een stukje krijt uitgestreken door de tijd en massa's malse regen ik hou de teugels in verspil geen inkt meer dan nodig, ik adem…

Wanneer het donker zich knus naast mij vlijt voel ik me licht zweef hoog in de lucht zing gedichten voor mijn prins breek uit de gouden kooi kom terecht in donderwolken grijparmen van de zee laat me door storm omarmen doorbreek de tijd bevrijd de woorden nooit gebruikt voor mijn vermiste doden en als het licht de beelden uit…

Neem me mee; een zorgensteen verder. De steen die alle kilometers opgegeten heeft. Ik zal op je naam trappen en verder glijden op de maalstroom van het krankzinnige wezen. Misschien is het allemaal een illusie; is het gewoon dromerig weer en wacht alles me op; daar op de kust, met zijn eeuwige witte stranden en klinken we onder het naïeve…

De laatste straal zonlicht gevangen in een ogenblik Het eerste druppeltje verkoelende regen na een hittegolf De plons in zee na een lange periode aan tobben De tijdens het in de ogen teruggekeken worden ontstane klik Het huilen naar de maan van een eenzame wolf De hersenen voorzien van velen lobben Gedachten aan iemand van vroeger en je loopt…

De toren staat gestrekt Als hele trouwe vriend Waarboven uitgerekt De hemel allesziend De stad kent op de grond Een schaal en intimiteit Tot ver achter het waterfront Tref ik geborgenheid IJssel mijn rivier, je maakt me bang Met je overstromingsrampen En met je onverstane drang Tot spoeden richting Kampen Ik ben voor je…

Geef mij liefde, geef mij geluk, geef mij een mooi leven, laat mij mijn geluk aan een ander geven! Dromen komen, dromen gaan, je denk het moeilijk te hebben maar ga eens in een ander zijn of haar schoenen staan! Sta voor een ander klaar, laat zien wie je bent en maak het waar! Al lijkt het weinig wat je schenkt, je geeft soms veel meer dan…

Met mijn ogen dicht liep ik door het leven, Niets te ontvangen, laat staan weg te geven. De donkere wolken, ze pakten zich samen, Ik was al blind voordat de wolken kwamen. En ik stond daar, ik stond met lege handen, ik keek toe, mijn leven leek te verzanden. Niet meer te redden, zeiden alle mensen, Want hij overschrijdt wetten en grenzen.…

spiedend zwerft hij langs het strand vuurtorenlichten z'n ogen goede berichten op zak: opnieuw een schuit vergaan de wind blijft gunstig blazen vanuit 't zuidwesten haar koers belooft de jutter waar de strandvoogd naar kan fluiten Uit "De Zee en Ommelanden"…

het korft mijn mond wringt als een schoen het sterft mee in stilzwijgen verstopt onder de grond…