Waarom donderwolken laten verschijnen ? met diepe onherstelbare breuklijnen. Zwaar beladen met negatieve energie, je geraakt moeilijk uit die nachtmerrie. De ene wolk na de andere schuift aan, het kan plots heel snel, héél mis gaan, oncontroleerbaar onvoorziene krachten, nemen je over in jouw troebele gedachten. Alles vervaagd, wat…

Fluisterende schaduwen dragen de stilte van vertwijfeling terug naar het moment dat niet kon wachten. En de tijd verscheurde met de haat die geen boodschap had of een gebed om een zinloze dood te ontvluchten. Want schuld was zijn moment dat hij niet meer wilde verliezen. Omdat zijn stem dood was, zijn nachtmerries nu zouden zwijgen en hij de…

Ik zocht je niet maar kwam je plots na lange tijd weer tegen. Op een moment dat ik even de zon niet meer zag schijnen. Jij liet mij weer lachen leerde me, kijk vooruit vergeet toch dat verleden. Mijn ogen gingen open zag de liefde om me heen verleden werd herinnering.…

zo mistig en rooskleurig schoon adem ik tot het laatste seizoensbeeld je dromen in soms weet ik het niet hoe ik je lief of wegvegen moet langzaam verslijt mijn stem achter gevallen doeken en is dit gevecht voor jou voor mij geen kunst echter zucht me een helder landschap en ik kus de poëzie onder het blauwe licht welterusten slaap…

Je lieve zachte ogen vertellen me erg veel 'k Lees pijn, verdriet, een dicht gekropte keel. Droeve gebeurtenissen verbrijzelen je, je kon nooit delen In tederheid en warmte, mogen we samen helen. Massa's mensen genoten van je zang en je gitaar Volle zalen, ambiance, na de optredens wat stil gestaar. Je brandend verlangen, je intense hunkeren…

ik zal je schilderen als maan en als zon ik zal je de tinten geven van ochtend naar avond ik zal jou het palet schenken de lijsten van jouw huid breken ik zal jou beminnen de tederheid geven zoals op het fluwelen strand weet je nog dat jij mij in duinen legde en dat ik jouw licht liefde wij de eenzaamheid niet kenden en de…

Soms vind ik mezelf onherkenbaar terug; waar is de moed, de liefde gebleven? Nu de lente uitbreekt in teer groen en bloemen wil ik weer leven zonder al die zorgen, die vragen, maar herboren als een kind.…

Hij lijdt aan het feit Van zelfgenoegzaamheid. Toen ik er naar vroeg, Zei hij: “Ik heb aan mezelf genoeg, Tenminste, nagenoeg”. Zo vergenoegd als dat Heb ik het nog nooit gehad.…

Ik kijk omlaag naar het lege vel papier. Een pen in mijn hand. Ik kan niets schrijven in de eenzaamheid hier. Toch zijn we verwant.…

hoe je als een zwaluw vol zomerverlangen telkens zoekt door de wolken vliegt naar warmtebronnen ver van je heem vandaan in jouw ogen lees ik steeds de onrust speur nog naar een schittering die is er vaak niet meer ze is geleidelijk verloren gegaan * zie de ster die ik je wees in die donkere nacht in de glinster van je traan…

“Het is hartverwarmend”, Zei ze me omarmend. Ik had haar hart geraakt, Haast volmaakt, Opengemaakt. Ze had het niet meer, Haar hart ging hard tekeer…

Als schuwe dieren kruipen ze voort de eenzame uren Terwijl ze langzaam hun territorium verliezen aan het angstfenomeen dat gezonde minuten wegvreet en verandert in onzekere seconden tikkend als de dreiging van een tijdbom Allemaal zo onbestemd lijkt het bijna irreëel maar de aanwezigheid valt niet te negeren…

Gevoelens uit een vroegere tijd gedachten daar omheen zijn vaak een dierbaar stukje 'ik' je wilt ze echt niet kwijt een koestering van binnenuit soms ook een beetje spijt maar meestal een geluksgevoel bij terug weer in die tijd je hebt het zelf mee gemaakt als in een andere 'ik' al wat je hebt beleefd dat wat er was, en is geweest is…

hoe teer is uw bloesemblad zo zacht deinende doorheen een lentebries ragfijne schoonheid naakt leunend tegen volmaaktheid aan smeulend mij smeltend dat uw vergelijkbaar bent met de zee het ruisen van kabbelende golfjes zo wiegend uw vlezige vlinder heupen u deed mij stranden in de branding de ooit zo gevreesde nacht schuimend beminnen…

In mijn hart, schreef ik verhalen hoorde er ook mooie melodieën als het licht me weer verwarmde. In mijn hart zweefden akkoorden ze dansten van vreugde, maar bij het verdriet verstilden alle klanken. In mijn hart klinkt nu een lied vol met warme zachte tonen, samenspel van het gelukkig zijn.…

niets is blijvend alles gaat voorbij in een ademzucht zijn verdwenen de woorden en gedachten tussen jou en mij verworden tot een spoor in het geheugen niet meer dan een leugen in de tijd de herinnering verkleurd alsof er niets is gebeurd alles gaat voorbij…

Laat gedachten het verleden erven. Al wat op een onbekende plaats huist, verborgen in de gangen van een doolhof, heeft het pad van het geheugen gekruist. Het zijn her en der verstrooide scherven, onttrokken aan wat het verleden betrof.…

het verdriet blijft in de gangen klinken laat ons snikkend van een nieuwe liefde drinken die niet luistert naar het leven of de dood maar ons laat kleuren op de hardste stenen van de smalste goot…

Geen grap, vandaag. Eén april en ik ben nog steeds zwaar depressief, slap als een rauwe varkenslap en zoutloos en zonder ingang naar het echte leven, ik zweef als een vlag op de maan. Een sirene rijdt langs in deze straat, gevoel van angst en dood rijdt langs me en de bloemen in de bloemenzaak tegenover lijken verpieterd. Een kliederaar…

Je bewoont al jaren alle kamers in mijn hoofd. Het lukt maar niet je te verdrijven. Ik heb er andere namen in gestopt, maar geen wil zo beklijven als die van jou. Ik vind hem terug in het merk kleren dat ik koop, je speelt mee in alle films die ik zie en zo vaak roept iemand je op straat dat ik me afvraag hoe het kan dat je uniek…