onder de oppervlakte
zo mistig
en rooskleurig schoon
adem ik tot het laatste seizoensbeeld
je dromen in
soms weet ik het niet
hoe ik je lief of wegvegen moet
langzaam verslijt mijn stem
achter gevallen doeken
en is dit gevecht
voor jou voor mij
geen kunst
echter zucht me een helder landschap
en ik kus de poëzie onder het blauwe licht
welterusten slaap wel
rust zacht in de duinpan van ons tweelinghart
Geplaatst in de categorie: emoties