Onstuimig hart vol van verlangen ik sluit je in mijn armen. Hart dat houdt gevangen behaagt, vlamt op in rood met wilde, hartstochtelijke passie galopperend als een vurig paard heb ik je weer beteugeld tot kalmte bedaard. Bonzend hart jou koester ik om al wat je me geeft om het sneller kloppen te weten dat ik leef.…

Als je iets moois beleeft in je leven, geniet je van dat moment. Want je beseft het duurt maar even. Je kunt er niet goed tegen dat het voorbij zal gaan. Kon dat mooie moment altijd maar blijven bestaan.…

Een lichaam geeft de woorden in stilte aan. Ogen laten zien wat er in je om gaat. Armen gaan open voor een omhelzing. Handen klaar om kracht te schenken. Hart vol liefde laat lichaamstaal spreken.…

Velen emoties gaan op en neer wandelend door je gedachten en dat wel honderd keer. Soms zijn we boos, hebben we verdriet of pijn, zijn we terneergeslagen, het is te begrijpen, hoe dat moet zijn. Toch in de stilte, een hoekje heel klein, zijn de de emoties ineens niet meer zo klein. teleurstellingen in onze dagen blijven ons plagen…

Hoe zijn toch je levenloze gedachten, je zwarte nachten en dagen die geen lichtsporen meer verdragen? En hoe zijn je woordenloze dromen die zo onvolkomen en chaotisch, grotesk zijn en psychotisch? Ach, hoe is toch je diepste verdriet, wat je niet ziet, wat je niet kan horen in bodemloze afgrond verloren? Hoe eenzaam is je arme ziel de peilloze…

Spreek ik in een vreemde taal? Is mijn stem soms veel te zacht? Zijn mijn woorden overbodig? Of niet dàt wat men had verwacht? Praat ik tevéél van gevoelens? Gedachten die men niet herkent? Wens ik te vaak op een wonder? Dat een ander mij ook ziet... Niet met ogen maar met gevoelens, voor mij zo simpel voor…

Geen inleving geen empathie niets meer dan de eigen wens Het is hen om het even wie dat is het egoïsme in de mens Naleven van hun eigen dromen puur en alleen op henzelf gericht Voor problemen van de medemens sluiten ze liever hun ogen dicht Alles draait hier om eigen gewin negeren van andermans gevoel Groot voelen zonder mededogen iemand…

zodra hij opendoet zijn handen geurend nog naar pasgesneden ui en knoflook, lippen naar mijn lievelingswijn uitnodigend een vorstelijk gebaar maakt zo mag hij voor heel even nog zijn schort aanhouden om de laatste druppel zweet snel aan de theedoek af te wissen om kort daarna het kostelijk gerecht de oven in te schuiven bij mij te komen…

Het afscheid namen wij in stilte als twee grote mensen Zij doofde het licht te vroeg uit verbrak haar rozenkrans en verdween voorgoed…

(Geschonden VerTrouwen) Zij verleidde, verblijdde, misleidde Een vrouw van klasse/Die zich staande houdt Terwijl de wereld/Haar globe, ook de onze Zwelgt in zelfmedelijden/Tijdens een door hen Zelf ingezette vrije val Eigenlijk altijd koffie. Heel soms thee Aangelengd. Gezoet/Vrouw had ooit missie Terwijl de wereld/Rondom haar in oorlog…

als woorden niet langer meer woorden zijn maar enkel nog schaduw van wat ooit is geweest, als de pit is verdwenen enkel de lege schaal nog rest schort er dan niets aan de geest? als een ja verwatert tot een ja-maar, of nog erger tot een ik weet het nog niet of laat maar voor mij is dat al heel lang voorbij! droogt dan de bron…

om wie ik ben leest mijn vrees, het beeld dat ik droeg scherpt nog telkens mijn aardse hart was ik beneveld dan dorst mijn besef zich in donkere vaarten en sterf ik vroegtijdig een eigenhandse dood en steeds weer o telg van kwade wonden is het gemis aan liefde te voorhanden in het stadsrumoer…

Soms wil je begrijpen of begrepen worden Zoals na eb de vloed komt en de zon de maan verdrijft Soms wil je enkel voelen als een bloemknop die ontluikt geurend zacht als fluweel strelend door je hart Teder en oprecht bloeiend en groeiend Soms wil je vluchtten in oases vol met rust Jezelf zijn en dromen in armen vol liefde versmelten in…

Angst voor wat kan gebeuren en die zijn herinnering verliest in het moment zal veranderen in een veelkleurige bloem van liefde en veiligheid. Maar als angst haar vruchten blijft dragen in het licht van de dagen die zijn geweest zal in de greep blijven van haar triomftocht. Ze zal zeggen: ‘laat mij het lied maar zingen van…

houdt het filigraan de nevel tegen glansrijk breekt de ochtend aan berken in hun kaalheid beven bloothoofds wilgen koppig staan…

(I.M.) na vijf jaar nu vaart een visserman voorbij hij draagt schoenen rond zijn nek en in zijn handen houdt hij slechts Latijn een grote paraplu verbergt de zon voor even, evenals de regen valt ze evengoed langszij het water schittert zijn kristallen glans als de pas geronnen terugblik op zijn ogenblauwe lach deze vijfde…

Mijn masker is afgezet Ik heb een nieuwe stap in de goede richting gezet Ik zal vechten tot het eind Dat masker was slechts een teint…

Mooie goudgele zon schitterende gloed Zo strelend en warm goed voor het gemoed En de wereld is mooier een glimlach ontwaart Zomer gevoel raakt je hart en het is nog pas maart Laat haar vooral schijnen kriebelen over je gezicht En koester het moment dat ze het leven verlicht…

gaf ik u de zinnen als spinnende kat in de schoot geworpen uw stem verbonden met kloosterstilte duwde mij in richtingen welke buiten mij stonden ik verzoop in vrouwen die wuifden als maagden in volle maannachten ik blies de kaarsen uit en nam hen tot mij als witte kruiken daar ik achter hun ogen enkel u zocht ik verbleef als toerist…

Ik keek in de ogen van de dood, en kende geen vrees, witte, bekorste lippen, een raam als een spiegel, vervormt geen waarheid, geeft geen kijk in de ziel, slechts een blik op het sterven, geen angst aan een eind, in de vallei in mijn mond, waar ik met een tandenborstel cafeïne weg boen, resteert een slechte smaak, opborrelende woorden kruipen…