het brakke verzwaard zodanig dat uitzichtloos zelfs het grensstellende grimmig krijgt…

de stiltebloemen spreken zwijgend in een taal die wij slechts verstaan en in de luwte van jouw profiel huis ik zonder besef van tijd en teken ik muizenpootjes die dribbelend jouw beekje oversteken doch legt deze ranke nacht weer een strop om mijn besef van tijd en dwaal ik in de gitzwarte duisternis in holen waar ik me stoot aan…

haar hart doet pijn bij het zien van al dat vreselijke lijden haar fluister vol van wanhoop in de wind Lieve God waarom deed U juist die dag Uw ogen dicht wendde U Uw blik af en liet hun wereld instorten…

Een winteravond waar de dagen een beetje lengen, wel nog vorst, maar hier en daar zijn er al tulpen te zien, en krokussen en hoor je vogels.... Dit arme hart weet plotseling weer dat er lente komt, dat liederen gaan klinken uit de huizen waar de kinderen het nooit verleren blij te zijn. Wat springt mijn ziel plots op van louter vreugde…

Verlaten is de leegte die een lichaam wil zijn dat je kent en fluisterend je stem weer laat vragen welke schaduw warmer zal zijn onder de deken van liefde die we samen zoeken waar de melodie een droom wil zijn die we samen vinden en verliezen in het ontwaken dat nooit wil wachten.…

het zandgeel drijft tegenwoordig overal doorheen maar ik kon nog steeds geen vlinders uit de schelpen rapen en ook zeesterren worden zeldzaam maar af en toe mag ik samenlopen met het tijdelijke tij of in het stofgoud lopen van een te verre zon de eenvoud van het alledaagse zien beleef ik hier zelfbewust of dromend ... van een onderwater…

de regen van verveling spoelt de witte schoonheid weg die mij zo boeiend kon verblinden de grauwe werkelijkheid komt weer natuurlijk bloot te liggen onder deze zwakheid kom ik niet vandaan daarom staan er nu wat doodgezwegen woorden op de bleke wind van mijn gelaat…

woorden zijn zo ontoereikend ze omvatten meest mijn voelen niet noch het trage duister dagen in mijn ogen duiden kunnen ze het niet wat mijn toekomst rustloos overzien mag al mijn zorgen niet behelzen noch bedoelen dat omspannen, het be-grijpen nee, dat doen ze niet…

Duizenden woorden maar niet in staat om je te raken sterker ieder woord dat mijn radeloze hart me ingeeft te schreeuwen te schrijven, te fluisteren te denken verwijdert me meer van warme omhelzingen de tedere momenten van vanzelfsprekend geluk waar ik zo immens naar verlang.…

Ademvlakte van stilte langzaam drijvende droom langs oude bomen, vreemde steden ochtenden met vrouwen op de stoep droomvlakte van eenzaamheid klaaglied van een verloren ziel ontheemde droom van haatverwanten er danst nog een schim op schaduw jij bent het meisje dat kan dansen ieder woord dat je proeft is een maanbrief een groot verlangen…

rivieren vol emoties stromen door mijn lijf in een bootje vol met “zoals men vindt hoe het zou moeten” roei ik uitgeput met laatste tegenslagen daarna drijf ik langzaam af naar daar waar mijn gevoel al een tijdje ronddobbert ballast lozend onderweg naar wie ik ben…

als ijspegels ontdooiden we met messcherpe kantjes nog lang niet de warmte maar al wel dicht bij elkaar…

de winter huivert in haar eigen woonst ijskoud laat zij de winden huilen het zout bijt in mijn gekloofde lippen de last wordt zwaarder dan mijn arm dragen kan mijn talent weegt veel te licht maar ik wil nog lang niet zwichten ik blijf mijn woorden schikken want zij zijn wat steeds blijft in voor en tegenspoed ze golven steeds weer naar…

Wat ik je geven wil is klein en met woorden bedekt die we kunnen delen als je glimlach de tijd weer laat wachten. En ik naar je mag blijven kijken in de stilte die streelt en niets vraagt dat niet kan wachten met woorden die dwingen of verdringen wat een illusie is die warme schaduwen achterlaat in gedachten die nog geen afscheid nemen…

Jij hebt vast geen tentamen gedaan in een hal waar het nog naar varkens rook naar pruimtabak en zware sigarenrook met winterjas, muts en moonboots aan Er werden zelfs nog biggen ingeladen op weg naar slachtpartij en kotelet Voor een rechtenstudent blijft wet De Wet en een biggenkotelet niet te versmaden Waren jouw gedachten constant…

weg wuif je ruimte wil je laat me zei je ik doe niet anders maar zal je nog meer ruimte geven m’ n koffers staan al klaar…

weg wuif je ruimte wil je laat me zei je ik doe niet anders maar zal je nog meer ruimte geven m’ n koffers staan al klaar…

Wie bent u werkelijk Hoe kent u zich Zoals nu of gister Een mens vol zelfvertrouwen Empathie Of als gister En Wie ken ik De façade Het verbloemde Van mijzelf Of ben ik gister Een persoon Die ik niet wens.…

als ik ooit terugkom mag het dan zijn als een engelse theemuts mooi en donzig met altijd een warm theepotje binnenin me if I am ever to return may it be as a country cosy lovely and fluffy with a warm little teapot inside of me for ever…

het ruikt hier nog steeds naar zeewier, zout en zand ook al zijn er oceanen aan jaren voorbij gegaan toch is geen waarheid hier ooit hetzelfde vandaag schrijft de hemel in een nieuwsoortig ijzig licht waaruit sneeuw in welwillendheid neervalt vanuit rondbuikige wolken de meeuwen zweven in grote bewondering of kijken toe van op de golfbrekers…