Ik snuif je geur op en kijk in je ogen. Jij pakt mijn hand. Dit is een bewogen moment, Ik zie dat je van mij houd zonder dat je me kent. Tot mijn schrik ruik je vreemd. Je praat raar en bent niet als ik dacht en mijn gevoel zwijgt dat had ik niet verwacht. Je bent een vreemde vrouw. Het korte moment waarin ik je in me kon opnemen…

is het gehuil dat onmiddellijk haar moedergevoel raakt 't brengt haar terug naar toen de hare ontroostbaar leek ze loopt toe, en wiegt het onbekende kind totdat het sust ~*~…

eerst verpopt en verstopt koud in donker dan opeens vlinder je warm in licht als nectar…

Wachten met de echo van de kou die alles beroert en laat antwoorden in dezelfde eenzaamheid. Wachten wat ik kan vinden en geloven mag als ik elke gedachte bevries en de tijd die mijn schaduwen volgt laat slapen. Met eenzame gevangen en bewaarde herinneringen die vragen waar ik eindig en alles vergeet mag als ik mijn koude ziel dankbaar…

als je toch eens wist.... hoe het is als twee meisjes, zo klein samen aan het eten, in tranen zijn ineens de wereld verging hoe kon ik vergeten waar het om ging mijn leven jou om het even besef nu echt hoe slecht, dit was hoe zou het zijn als je las, als je wist wat dit heeft veroorzaakt wat de wolken zo mistig maakt flarden van…

naar hen wier balans slechts zal doorslaan naar verdriet gaan mijn gedachten…

Ik ben een voorwerp wat men naar believen pakt en neemt Ik ben een gebruiksvoorwerp wat men naar inzicht opneemt. Ik ben zonder gevoel, zonder emotie en zonder ziel als ik mijn mond opendoe zijn er steevast mensen die alles beter weten, mij opzij gooien en me op de ziel trappen een voorwerp dus! En ik laat het toe.…

wat ik zou willen dat je vroeg, je droeg mij geen warm hart toe kwam binnenzetten met cliché's op ijs nog geen persoonlijk woord erbij dat ik zou hopen een koude hand mij rugwaarts toegestoken van ijzig medelij…

het verlangen om met gebroken vleugel verder te vliegen doet haar boven ’t grijze uitrekken stroomopwaarts verder reizen in onvergankelijk droomzicht…

ik wou dat ik een sneeuwklokje was ik zou mijn kopje pas na kerstmis omhoog duwen wat zou ik me onder de grond verkneukelen…

In haar wervelden de muzikale klanken omhoog alsof ze opgetild werd gedragen naar verleden omkijkend naar haar lach en haar traan dan om even stil te worden hoopvol haar kijkers in de zijne vol vertrouwen jij ik wij samen doch ook elk apart onze toekomst even knipperend met haar ogen zag ze een vogel met zijn kopje scheef naar…

in de wandelgangen van mijn gedachtegangen graaf ik me mollengangen blind zoekend en hopend blijft het donker…

aarzelend zet ze haar voeten neer ze voelt ze wegglijden een stevige arm behoedt haar voor vallen in haar hoofd malen gedachten en woorden plus vergeten herinneringen die zich een weg naar haar hart banen wat heeft wijsheid te maken met wat ze nu voelt de weg van nee is juist die van de minste weerstand zal ze nog eenmaal klauteren…

ik heb mijn armen vol dromen naar het water gedragen en laten varen voor de kaper die ze vindt geen vogel zal ze najagen geen mens zal ze horen alleen de mooiste wens ligt diep in mij bewaard en zal pas vervliegen wanneer warme armen liefde wiegen…

Soms flamberen emoties gewoon tranend van verdriet Van missen en verlangen maar jij ziet het gewoon niet Je laat me maar wachten op alles wat ik van jou wil Als ik je horen wil liefje dan blijf jij mij veel te stil Het voelt zo pijnlijk triest en het krenkt mijn gevoel Wil op je kunnen bouwen niet een beetje maar een boel Het is toch…

dank zij de dichter las ik opnieuw de lezer sprak voor een enkeling de taal schrijven in dit zo woelig jaar verschilde niet zo veel maar wel het hart…

als in een praalstoet zweven mijn woorden vederlicht over dit sneeuwverlichte landschap mijn pen is een wolk schitterend zonlicht een weerspiegeling van pas begonnen kracht een lichtbron van zacht gefluister zuchtende zuurstof voelt geen koude ziet alleen de zachte overgang van schaduw naar zonnestraal er hoeft geen vonnis geen huis…

woorden glippen van binnen uit naar buiten over je lippen woorden tonen vreugde uiten smart ontsteken licht kleuren zwart woorden vertolken de gevoelens van je hart…

waar ik gisteren nog ging slapen met het zwarte nachtelijke licht van metaal ontwaak ik deze morgen in een vloeibaar wit licht van alle ontwortelde woorden geen enkel zicht enkel nog een witte boodschap een gevleugeld stil geluid als waarheid neergedaald een warme hartslag in een koude wereld ik weet het maar ik ben onschuldig dus…

Brokkenpilote korte afstandsvalster glibberend glijdend strompelend langs's herenwegen blauwe billen gekneusde ribben een giechel bij een dubieuze val heeft iemand iets gezien snel overeind krabbelen laat het vannacht heet water regenen lieve heer doe mij een lol ik haat sneeuw en droom niet van een witte kerst…