Waar tijdlijnen door een snijpunt gaan, is uit een nagalmende oerknal geboren, de oorsprong waar tijd nooit stil kan staan. Er gaat iets in eindeloze ruimte verloren in een baan van cirkels en hyperbolen. Er zijn zacht ruisende echo’s te horen van zingende golven die eeuwig ronddolen op klanken van ontelbare rotaties geleden. Iets onbekends…

breek de tijd in nieuwe uren die langer dan een lichtjaar duren in de gesloten ruimte van het zwart heelal waarin ik klinkend zingen zal…

Zoals iemand terugvinden, die verdwenen is zij bleef op dezelfde plek en de wereld veranderde Haar terugvinden, verdroogd en gemummificeerd vervolgens jezelf tegenkomen en jezelf gedeeld De tijd die je met haar was en gebleven omwille van aan jezelf denken en jezelf in volheid te zijn De zwarte engel op de linkerschouder tekent op de witte…

ik ben een heks zie zei ze iedereen is waarheid en draag leugens met je mee waarachter wij staan achter een waarheid scherp de zeis verborgen waarheden ontsprongen iedereen een ster de kring wordt alsmaar groter O.T.O zei ze sikkel snijdt groeven in de oudheid oogst het graan omcirkelt de Melkweg in een nacht waar wij in één lijn…

stiller dan ooit zonder geluid vergeet ik je sneller dan ik wil veranderen anderen mijn leven rij ik je voorbij zomaar even op een maandag en ben ik stil stiller dan ooit…

het maanlicht viel zoals het moest zijn voor even op ons samen omdat de tijd nodig vond dat het voor even zo moest zijn met de pijn van het even het niet gelukkig willen zijn in het verdriet van de herinnering aan soms voor even leef ik van binnen verder wetend dat ik voor altijd voor even van jou…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

De hemel staat met sterren volgegoten Als met gesmolten zilveren metaal; De nacht is krank van zwangre bloesemloten, Waartussen ik gedwongen ademhaal. En steeds als ik in uiteindelijk erbarmen Rijst uit de nacht uw beeltnis, naakt en blank; Mijn droom omhelst u met onzichtbre armen, Mijn lippen kussen u schier zonder klank. Gij zijt er zo…

Op een kast in mijn klas stond een wereldbol daaronder zette ik een puntenslijper in de vorm van een wereldbol en zo herinner ik me mijn werelden als ik het sterrenslijpsel aan de hemel zie. ------------------------------- uit: 'Tellen en wegen', 2011.…

De mens is, als tussenstadium tijdens zijn bestaan, onderdeel van het geheel onsterfelijk. Hij was ooit sterrenstof, materie, element, zal vanaf dat moment vele stadia doorlopen. Zijn collectief geheugen, latent verbonden met het universum, vermoedt instinctief de werkelijke relatie met het grote geheel. De raakvlakken ervan openbaren…

De sterren kijken ons vriendelijk aan; in oranje en oker glimmen duizenden ogen. Er tussendoor een lichtje dat schuift! Een satelliet, een ufo die wuift? Wel, buitenaardsen kun je vragen iets te doen. Dans sterretje, dans, in paars of in groen. Opeens schiet een schotel-boemerang door de lucht; moederschip met lichtpunten: verheven spel…

Ik pak wolken van de grond graaf bloemen uit de lucht pak sterren van de straat ’t is de maan die hoog staat. Ik graaf bloemen uit de lucht pak wolken van de grond, want stel je voor, dat er iemand met zijn lompe poten opstond?…

in een kamer met roze gordijnen zie ik de eindigheid zie haar in de spiegel zomerjurk verdwijnen zo smal zo mooi…

De laatste punten ver weg die we met onze gewone ogen nog kunnen zien. Punten van de absolute verstilling. De sterren zijn rond. Maar ze schitteren als kruisjes. Altijd loop ik met een sterrenkijkertje rond. Een buisje op een statief. Van buiten blauw en van binnen van blik. Met een stralend statiefje als antennesprieten. Even doe ik…

mijn naam klinkt in het licht van de maan alsof je naast me fluistert luistert naar het kloppen van ademloos verlangen in de nacht noem mijn naam in het licht van de maan fluister zacht vertel me wie ik ben en waarom eenzaam verlangen zo welkom was…

terugstromend tussen zanderige schelpen vervormt het zonlicht op het water donkere beelden tot gouden gedachten in wolken die telkens weer mijn droom verzachten als ik jouw vingers jouw handen mijn naam voel schrijven in mijn hart en letters zonder geluid onze woorden vormen op mijn huid…

Hoog aan de hemel flonkert oeroud sterrenlicht spoelt in stilte aan. Vlammend valt een meteoor door de steilten van de nacht.…

De sterren stralen als kristal het is de goudenregen van het heelal verblindend is de maan die zich totaal open heeft laten gaan het is een prachtig gezicht al dat flonkerende licht de juwelen van de nacht hebben een enorme aantrekkingskracht.…

Het is een aan deze wereld toevertrouwde ster. Een vreemde ster. Aan ons toevertrouwd. In warme dagen als wel in koude dagen. Haar stralen reiken ver. Haar gezicht is bedekt door een schijf van geheimzinnigheid. Ze is eeuwig bang voor haar grote Werkgever. Daarom straalt ze dag en nacht. Rood is haar kracht. Geel haar beminzaamheid Oranje…