Lippen lispelen een engelenbode, een zacht en mijmerend verhaal dat spreekt van levenden en van doden in een andere dan mensentaal. Rank en lieflijk zijn de klanken die mijn zintuigen weer wekken tot een staat van kunnen danken, kunnen horen zonder spoorslags te vertrekken. Wit als sneeuw is de welgevormde mond die mij nieuwe sagen brengt…

we troffen alles onveranderd aan vertrouwde luchten vulden onze longen het was nog niet goed tot ons doorgedrongen we bleven op een afstand even staan en zagen hoe de mensen zich verdrongen rondom het spit onder een volle maan de avond viel en ieder leek voldaan de danseressen dansten, barden zongen totdat een takje kraakte en een jongen…

we waren tijdgenoten, ruim gemeten ten prooi aan hemels recht, we deelden huid en haar, sandalen maakten geen geluid we hebben ze tot bloedens toe versleten de wind was zwak tot matig, kromp naar zuid er was een spoor, we volgden het verbeten maar waren op een woestenij gestuit wie had dit van tevoren kunnen weten? de ijle lucht ontving…

niets kwam terecht van wat de straat beloofde we liepen onverschillig en in wild- verband, de klinkers hebben ons verstild met elke nieuwe stap die ze verdoofden wie had het recht om over onze hoofden een weg te banen die ons ongewild de kant op wees waarin wij niet geloofden? een mijlenverre kruistocht was verspild een hevig beven van de…

de ochtend van het leven was nog koud alleen het zonlicht wist ons te behagen verwachtingsvol verbeidden we de dagen we schaarden ons rondom wat brandend hout we wonnen elk seizoen aan kracht, het woud had geen geheimen meer voor ons, we zagen de dieren, oogsten lof van jong en oud de stam was trots, bij thuiskomst van het jagen een schone…

Telkens als ik de nacht in vlieg overwin ik de zwaartekracht de donkere gedachten die mijn leven naar beneden trekken. Ik bezit een innerlijke kracht waarvan ik zelf geen weet heb een gedrevenheid zonder vragen die alle twijfel wegneemt. Ieder wezen is uniek in het leven dat het waagt geen verstand kan doorgronden hoe groot die overwinning…

De zilvren morgen steeg over het dal, Het leek of aan de stenen rozen bloeiden, De bleke nevels weke' en reze' - en groeiden Als witte anemone' in 't licht heelal. Toen rijpte 't klare zonlicht zelf, en vloeide Als zuiver-blanke room van wal tot wal, Tot het opeens in overvolle val Het…

je ego trippelt je haast voorbij op hooggehakte sandaaltjes verwaand loop je ernaast in een poging ze bij te benen elke stap opzij is enkel om schooiers te ontlopen want om aandacht bedelen is immers je eigen specialiteit hooghartig blik je lucht en mist zo al het moois dat onder diepere gronden allang aan je voeten ligt…

Verhaal Verdonk: het 'recht door zee' van mevrouw Althans zover dat kan en mag Zover dat nog voor mensen klinkt als wijs De zee kent vele hindernissen Gevaren die de ervaren zeeman zelfs niet overwinnen zou Windrichtingen die soms niemand voorzag Het is menselijk je te vergissen Te hopen op een vlekkeloze reis…

ach was ik maar niet zo denk ik vaak zoals jij me ziet een illusie: de schijnbare werkelijkheid van driedimensionale vergetelheid jij kleurt mij in met wazige tinten hersenspinsels op een kluit ach was ik maar niet te vinden achter jouw etalageruit…

het leven zoals dat was begonnen nam geen keer maar rondde dan kwam het punt voorbij het leidende motief, dat was niet jij dat waren ook niet wij maar dat waarvoor wij stonden als punt een kans een leergang door de tijd, het levenslied, de offerdans , een loutering, winst èn verlies , een nieuwe ronde…

Duizend diamanten doen een dansje in de zee, geven glans aan grijze golven voor de duur van een idee. Tot de einder flakkert vuurwerk in de volte van de baren, deint een zilver stralendek van hier en nu en alle jaren. Hoe later het uur, hoe breder de deken en hoe talrijker de beelden die spreken van een glimp van zijn, een tel in 't leven…

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was en wij in een ver land op hoge bergen stonden en in het dal diep beneden een lange roerloze roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen in het oog van een hevige leegte, riep jij terwijl je de hemel een kushand toewierp ik ben een reisgids kinderen leer mij lezen en 's avonds op het plein…

Ik strooi woorden als stuifmeel zoek bloemen van verbeelding koester de te kiemen pitten in de bodem van mijn geest. Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt…

Ik kijk om naar dat wat was vaak maakbaar soms als los zand weg gegleden voor even vertraagt de tijd dan vervolgt zij haar pas…

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

Hassi, Hansipansi uit het oog verloren broertje, teruggekomen kwam ik een wereldgozer tegen Bolknak, maar niet de sigaar Gevoel met handen gegeven Vanuit zijn tenen Ik groet je, Hamol, En jij begrijpt wat ik voel.…

ik ben geen engel des heren doch mens, kwetsbaar en klein geen adelaar met omvangrijke veren maar aan aard en aarde gebonden kan onmogelijk alleen het ontij keren kan mijzelf niet eens bezitten laat staan een mens, de ander ik tracht mijzelf wel te delen in wezen een binding aan elkander…

dit huis met haar lege kamers en jij, met je vele vervlogen dromen jullie passen niet bij elkaar jij erin en het huis rondom jou gevloek is wat ik zie dit einde werd voorspeld zoals zovele anderen nam je het niet ernstig teveel bezig met morgen was er altijd het verval een brokkelmuurtje meer of minder dank de bouwer maar nu is er niets…

slechts eenmaal keer ik nog weerom en zie reeds van verre door glans omgeven de weide van mijn jeugd met de hoop in beleven waar ieder nog deugt en ik liefde verwachtte van verlichte sterren als ik dat nu zo overzie en de naaktheid ervaar van mijn kinderdromen is het heden zo vreemd alsof alles mij is overkomen…