De meest begeerde vrouw van jouw tijd was jij, Margaretha Zelle. Verstrikt in hun spel. En ze wilden je kwijt. Daarom wil ik het nogmaals vertellen: vals werd je gebruikt door de Duitsers en Fransen in hun oorlog van 14-18. Je verstond de kunst als geen ander, te sjansen; aan elke vinger makkelijk tien. Je bleek heel eenvoudig te vangen…

De reis naar Antwerpen menig jaren terug. Achter de rug Van engelen Huist geen wetenschappelijke Verstrengeling Van oud zeer Noch wederkeer Alles gaat sneller dan Ooit Berooid Nooit De kat blijft prakken Nagels diep Het blijft wel plakken Werelds diep…

ik draag mijn eiland op m’n rug mijn oogmerk in het haar, onafgestempeld mijn gisteren is vanaf morgen onderweg daartussen oogt het als een zomeravond overdag loomheid in een bloemetjesjurk vergeten te bellen een half genuttigd maal, onbeslapen bord terugzien op een verwilderd pad in tegengestelde richting…

Hemels staan op mijn hand gebogen; ik zing mijn lied - zon en maan draag 'k op mijn ogen, ik sluit ze niet. Zeën kome' aan mijn voeten breken: zij missen kracht; zwart maakt hij alle hemelstreken, mijn vriend de nacht. Dieren springen op tot mijn schouder, mijn hoofd blijft stil; ik word niet bleker - enkel ouder mijn trots, mijn wil…

Mijn Heer, mijn schip is op de zee. Ik vraag U niet: laat kalm zijn de baren nu; wie klaagt, draagt hij niet met zich mee bestendig een poel die eens zich sluiten zal over zijn hoofd? Mijn schip zal niet liggen blijven aan de ree, te luisteren naar het spelemeien van der tijen eb en vloed, niet onder morose regenzege, noch onder…

dit lijkt in niets op wat we hadden afgesproken eerder nog had tijd een plaats met zoeken op locatie de geboorte met een reden de eeuwigheid van een boek en thuiskomst op een dag…

Een vreemd visioen! Ik droomde dat ik zwaar Gezondigd had en vóór de spiegel stond, Nog dronken van mijn zonde, met los haar En vonklende ogen en ontloken mond. En ‘k juichte in wilde weelde en ‘k zag – zo waar Als God leeft! – doodsbleek tussen ’t lokkenblond, Een droef gelaat mij aanzien met een paar Ogen, mijn hart doorborend tot de grond…

niemand wordt hier zacht gewassen, sterker wel ruiken de zusters is dit het mes nog dit hier is het stoplicht al, de afstap van de illusie kan een ander nu de hand slaan aan, het heft plakt in eigen hand ------------------------ uit: 'Resistent', 2006.…

er is geen oor dat dichtgenaaide spraak hoort elk woord blijft steken in mondmoeras, in weerwil tegenzeggelijk, onwaarschijn, veredeld gedoofd als een stormvulkaan onder zalvend oppervlak ik hoor een voorschot op onredelijke stilte…

Plotseling ontstaan brainwave uit geheugenspoor of uit vrije wil?…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

dit keer lijkt de ochtend in thematiek verdwaald zoek de verschillen maar eens als die er nauwelijks zijn waarom vertoont ruimte nooit beweging en vertoont zij sporen van afwezigheid altijd monotoon alsof de ijsvlakte blijft liggen weinig grondtonen, gevangen in huiselijke kring hoewel sprake van volheid en naderende cirkelvorming…

hij zei-hoe zal ik het zeggen- en zei niets maar juist dat vertelde mij zoveel meer de dichter in mij als een geboren luisteraar tussen woorden door die van ogenschijnlijk onzichtbare woorden nog een gedicht weet te maken dat dan ook nog eens voor zichzelf spreekt ja daar doe ik het voor…

het lichaam is star en ontmoetingsloos, de afstand is van het type antropomorf omkaderd is de glazen zon door eigentijds gesteente, gedrongen tot proporties van gestold pyroklast de kunst is, al eeuwenlang, tot stof neder te dalen zonodig…

ik fluister in het donker waardoor het altijd nog donkerder wordt ik zeg meestal dat ik in de buurt van bijna gelukkig ben de regels van de ander verlaten krijg ik niet onder de knie ik hink vaak maar door als lotsbestemming ben ik aangekleed mijn façade draag ik eroverheen…

aan het einde van de straat lagen de perken en de bossen in gedachte een overdaad aan samengebald verlossen de tijd liet zich besteden aan geschriften en woorden waarin zich alles ontleedde achter overzijdse boorden dit is wat voor ogen stond het uitzicht dat een wereld schiep ging geen wereld rond was slechts een weiland diep…

Om meer naar binnen af te dalen in onze wortels hoe die zich kronkelen de fijnste uitlopers onttrokken aan het oog en microscoop oplossend in weidsheid energiebron, intelligentie die niet te bevatten verbinding met de grootste stilste macht die elke bloem, spriet en kind dier, insect virus en bacterie laat leven en transformeren tot…

ik kijk in de spiegel en weet het niet meer: ben ik nu ik of die andere meneer? in spiegelbeeld lijkt hij zo sprekend op mij dat ik me afvraag is ik niet hij? als ik hem vraag: ben ik niet jij? vraagt hij tegelijk hetzelfde aan mij maar als ik hem schrijf hem de letters laat zien nav skin re jih tpans ik snap het wel, dus hij…

Het leven is van de organische natuur in bescheiden liefdesschijnbewegingen wakker worden door het zonlicht op nauwlettende dauwdruppels door het ochtendnieuws in tranen nerveus als een trillende bloem ver weg van het verheven hemelse door deze virale hel op aarde gereserveerd, op veilige afstand totdat de avondmaan verhaalt.…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…