voel jij het ook die tinteling dat feestelijke gevoel die herinnering de verfrissende verkoelende vlokken die je vol optimisme naar buiten lokken sneeuw beschermend rond je te voelen in smeltend ijs je woede koelen witte kristallen uit je knuisten eten het gloeiende gezicht in de zon doen weten met vriendjes spontaan 'sleetje delen' ravotten…

Vroeger rook ik 't voorjaar in mijn straat door honinggeuren aangewaaid uit het gindse bos vandaan vandaag hoor ik 't voorjaar: de lente komt eraan! in het gekwetter en getetter onder zovele vleugels uit zovele snaveltjes vandaan…

Met zonneschijnsel lijkt lente -merkbaar- in de lucht Is het slechts van lente 'n fluisterend gerucht? De dag -zichtbaar- langer priemend groen .......in gras 'k verzucht hardop: Als het toch maar eens zover.... was.…

Ze tollen rond het bolletje Alles op een holletje Staartjes stutten stijfjes Hun fragiele lijfjes Ze zwieren en pikken Vieren en..... schrikken! Een brutale kauw Takelt met z’n klauw Hun bolletje op een tak En hakt in z’n zwart pak Het bolletje tot prak Z’n maatjes beneden Smikkelen tevreden En de meesjes vol vreesjes Lijken nu…

Bevroren sloten weerspiegelen in de zon. Hier en daar ligt nog een open wak. Kind achter een stoeltje schaatst op haar gemak. Herinnering aan hoe het ook ooit bij mijzelf begon. In de sneeuw staat een eenzame reiger. Te rillen langs de kant van de bevroren sloot. Kans om een visje te vangen is niet erg groot. Is alleen nog water in een wak…

De glimlach van de winter is grillig en grauw de hemel in grijze tooi nergens een stukje blauw maar de takken van de bomen gehuld in rijp een schouwspel zo wondermooi…

IJs smelt. Water wordt geboren. Een druppel valt in de stilte. Oorverdovend. Plons!…

een schaduw vooruitgeworpen op het licht besneeuwde pad in een compositie van teder wit en blauw krijgt het landschap iets kwetsbaars zoals op het delfts blauwe bord met het winterse tafereeltje van weleer…

wind ruist was wappert sneeuw dwarrelt wolken varen tenten staan wolken vliegen tenten waaien wind snijdt sneeuw ligt was bevriest sneeuw blijft was valt tenten slapen wind blaast wolken weg…

De wind fluistert geheimen, en spreekt vrijuit in alle talen. De storm loeit en blaast, waarheen de wind dat wil. Adem beweegt ons mensen, als bladeren aan de bomen. Als wolken die zomaar komen, en als gedachten verder gaan. Mensen ademen. Vragen waarom. De wind fluistert.…

Aard vervormt mijn wandel wisselvallig van zwart naar wit als lastpak der seizoenen dwarrelen is aangemeten het creëren van dribbelangst uitglijden in pijnlijke val doormodderen in nattig rijmen als een warme kant ontstaat doch keer ik terug naar later soms afgezwakt en loom ondanks komende lente tors ik de naam van 'winter'.…

Heer Winter heeft zijn notariële akte opgemaakt, de toezegging tot een ceremonie in witte kant is geschied; balancerend tussen monnikachtige stilzwijgendheid en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis voltrekt zich achter een gaasgordijn van mist in ijzige sereniteit een processie van terugtrekking en berusting: in erehaag…

De winter weet van wanten. De winter gaat voor een dikke trui. Geen tijd om nu te lanterfanten. Geen tijd om moe te zijn of lui. De winter trekt ons naar buiten; ondanks alle koukleumerij. Ruim drie maanden kunnen onze overmoed niet stuiten, want ook dit favoriete gure seizoen is weer zo snel voorbij. Op gladde ijzers ondergebonden…

Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Weg koude handen, wangen, neus en tenen De school gaat weer beginnen zo te zien Een jongetje, gelaarsd, speelt vliegmachien Er dansen paraplu’s over de stenen Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Vervaagd zijn kaarsjes, goud en haute cuisine…

De levensspiraal plooit zich terug, voldaan geworteld knijpt de natuur reeds één oog dicht, een innerlijk smoren in koperglans hangt als stille nevels boven het stiltedomein, waarin schaduwen als zwarte monniken het beeldsnijwerk voorbij schuifelen, een sterfzee van handgeschept bladpapier, met ontblote ruggen moedig wachtend op de eerste zweepse…

Windkracht drie beweegt de was en twee manshoge zonnebloemen. Zij maait het gras en zweet een beetje. Een lekke voetbal tegen het muurtje van de schuur. Twee glazen limonade op een uitklaptafeltje. Alles is heel gewoon. Windkracht drie beweegt het riet en twee huishoge populieren. Zij eet een broodje kaas, en morst een beetje. Een dood…

nu sneeuw niet meer is, en ijs frisheid van een kerstbevroren sterrenhemel in vroege morgen de slee, het schaatsen, ijskristallen op het raam winters speelplezier, als prehistorisch dier uitgestorven nog even rest in oude zielen de herinnering krom gebogen uit de tijd deze generatie sterft en met ons wat winter was…

er zit een koolmees op het vinkentouw ietwat ongedurig te wachten op zijn kans soms is klein geluk een snavel pindakaas meegepikt uit de pot van het overleven…

Het heelt het spiegelbeeld van bomen populieren die het Brabants landschap sieren Nooit verveelt de zoom van de stroom oever en wal van rivieren Ze doorsnijden er Brabant met 'z'n hebben en houwen': de dijkjes en dijken schutten en sluizen ettelijke gemalen vertellen de verhalen van strijd en verweer tegen te hoog water.…

Alvast voorjaarsblij hoewel winter nu pas start Dagen lengen weer…