Zo simpel! Deze maand mei ben ik blij want de kou is voorbij de lekkere lange zomer nabij weer warm, zonnig en zwoel de merel zingt vol gevoel bij mijn schuine raam 's nachts klein kikkergeluid uit 't minuscuul vijvertje de was buiten aan lijnen de zon die in de middag binnen komt schijnen het lokken van tuin en van duin het groen nog…

Prachtig en langzaam bloeit de tuin, in jong gras ligt de stilte, een handvol bloesem, een handschoen groen om takken van de winter. Het raam staat open, het gordijn beweegt, de wind gluurt binnen, zijn armen om de schaduw van de nacht die hem moet tillen. Zij slaapt, een zwaan, een vlinder door blad hoor ik zijn voeten gaan. -------…

je weet niet wat je wil eerst zonovergoten met winderige plaagstoten dan water dat valt in kogeldril ik wil je liefelijk beminnen als jij plechtig belooft te stoppen geen mensen meer te foppen met je… dagelijks natte grillen…

Voor A. Morriën het is verdomd al weer haast herfst en mijn vermoeid lichaam dat geen honing kent lichaam zwak boven mate en gespleten het is een oud huis als in Greenwich Village de bomen staan haastig in te pakken hun bladeren gaan in de koffers van de grond de wind is een gezwinde sleutel en over het deksel legt zij een kleed…

Groene sprieten wurmen tussen tenen, kriebelen een jeukende neus. Vertrapte stengels onder gillende kindervoetjes ontkreuken krom. Nodigen uit tot bloot spelen, een aards verlangen in een prille lentezon.…

Is het niet wonderlijk hoe appels eerst roze bloeien, een tikkeltje beschaamd hun pracht bloesemen. Zo van kijk mij hier eens aanlokkelijk wuiven. Opscheppers. En dan het loslaten hebben verheven tot kunst. Sneeuwstormend zachte blaadjes het gras en de straat bedekken, de wereld mooier maken. Elk jaar onvermoeibaar, steeds opnieuw…

De grote zon, de zomer is ten oosten uitgeklommen, bezoekende zijn koninkrijk... De volkeren, de groten en de klenen, alle lieden hem koninklijk begroeten gaan en blijde inkom bieden. De mannen zijn veel sterker nu ten arbeide, en de vrouwen, ze slaan wel nog zo dapper, met de la, de weefgetouwen. De jongens…

De lucht is blauw, en groen het dal; Viooltjes bloeien overal En lelietjes van dalen; 't Is alles geur En fleur en kleur, En glans en gloed en stralen. Wees blijde nu, gij treurend hart! Al heeft de Lente lang gemard, Ze is dubbel schoon verschenen: Geef God, de Heer, Nu dank en eer; Uw Winter óok vlood henen!…

van alle manen die schijnen is maar één een heldere bron die wegneemt alle pijnen verlicht door milde zon wees gegroet, eerste groen verrezen uit uw moederschoot laat het licht schijnen doen zo zacht als wittebrood van alle dagen in het jaar uit honderden welgeteld zijn het eenendertig maar die springen in het veld het is een bekend…

De lentewind wiegt de seringen die bloeien in witte en purperen pracht en ’t jonge lover waar de merels graag zingen of kwetteren tegen een regennacht. De lente baart overal nieuw leven en iedere kale tak krijgt weer zijn blad wintermensen kom je met een blosje al tegen en de trouwste huismus gaat zelfs weer op pad. De Schepper verft met…

De ochtendzon was pas net boven de horizon, De lente maakte dat ik de warmte voelen kon. Ik keek naar de felle vuurbal ver hiervandaan, Er leek toch weinig tussen ons in te staan. Soms is wat je voelt ook wat je kunt zien, Daarom voelde ik de warmte die ik verdien.…

zon verrast met gouden stralen 't landschap wordt innig gekust 'k zou niet langer moeten dralen daarvan ben ik mij zeer bewust wanneer 't voorjaar zich doet gelden kunnen wij weer zonder jas over de Esch richting Delden en geeft somberheid geen pas 't is de drang van binnenuit die ik openlijk durf tonen 'n gevoel dat naar verluidt mij…

En dan val ik weer als een blok voor haar charmes voorbij sneeuwklok tussen helleborus en krokus stort ik mij in dit bedwelmend genot van kleuren verlies mezelf in een wervelend bloesemballet waarmee de toon is gezet van groene velden en blauwe hemels en uren die blijven duren alsof dit nooit meer over gaat...…

De dans van de lente is begonnen langzaam ontvouwt zich haar ontluikend kleed in een prachtig kleurenpalet dat zacht wiegt in de wind wat een weldaad is om te beleven als het aanschouwen van een pasgeboren kind…

Die drie zwanen drijvend op het meer zag ik niet weggaan en waren er weer, en de treurwilg met een scheef houten been, haar haar omlaag en weerkaatsend omhoog maakte een boog om de zwanen heen, door een kind getekend, maar ik moet om te beginnen het kind nog verzinnen. Dan is het waar maar lang, lang later. Dan is het najaar en klotst…

Vrouwe Natuur drukt de knieën tegen elkaar minzaam en kuis doch met de kin opwaarts, zelfverzekerd, klaar om op portret te worden gezet. Ze kent haar bruisende gestel; herfst is slechts menstruatie, een spoeling, de voorbereiding op een vruchtbaar stoeien. Immers, na de kille vleesrilling gaat ze gelijk weer met de benen wijd het hoofd…

Lente heeft de winter van zich afgeschud en richt zich op tot een betoverende fee die haar schoonheid weer laat zien in geuren en kleuren en ontluikend groen zo zorgt zij voor lichtheid schoonheid verwondering en ontroering in dit nieuwe seizoen…

De lente lacht de lente leeft de lente leidt de lente heeft iets levendigs iets lichts ik leef er op los en laat mijn lasten los de lente lokt de lente kust de lente geeft mij levenslust. Ga het ook beleven en laat de lente in je leven.…

Ik zag en hoorde een vroege hommel binnenshuis verdwaald Verdwaald..... in een vaas met bloemen Zijn dwaaltocht begonnen aan een open deur In haar vaart en capriolen door mij niet te stuiten Hier onwennig de weg -in kleuren- echt niet weten Waren het de kleuren? de geuren? van bloemen juist van de markt meegenomen? als…

In een zelfverzekerde rentree verschijnt de zon door het trapgat van de ochtend. Ze vertoont zich anders vandaag, met meer strijd in de geboorte, scherp van grootmoedige strooilust. Geen gestolen stiltes onder de hemelstolp, geen gefluisterde kamergeheimen, geen kromtaal van ritselende spreekkoren. Het oratorische zwijgen is opgebold…