over de bug dichtbij niet ver van hier achter vandaan ligt een park en daar staat een appelboom niet ver van hier de brug over die hier achter loopt over de rivier niet ver met een appelboom in het midden in dat park ver van hier is het niet…

De nacht heeft rust gebracht, eindelijk de mogelijkheid om weer te kunnen ademen en dan ook nog lentezonnestralen in het raam, een licht verlangen komt op in mij. Om door het park te gaan lopen, de bomen met hun groene kleed te zien en ruiken en om het water te zien ná rillen van de winter, en de vogels te horen roepen en zien zo nu en dan…

witte vingerdans rond elke druppel over glas getrokken water, zwaar vervloeiend in elkaar leven oogt triest door natte ramen fietsers dragen schimmen, bomen treuren boven al dat bittere gebeuren dat leven weet, doch desondanks gewaar van winterzoet en hazelaar hun zachte zweem van hoop vervliegt nog in de zwakke geur van kou, fris als…

nog is het zomer leven zondoorstoofd maar ongemerkt korten al de dagen het leven is al halverwege straks keert het in naar oogst en witte tijd verstillend wachtend op het lengen van de dagen…

Achter de sluiers van de winter houdt de lente nog even haar adem in voordat ze herrijst als een feniks uit haar as en het zonnelicht de crocussen en narcissen openkust in het gras en de vogels vol overgave zingen uit hun zoetgevoisde keeltjes die als sonates klinken als kleine juweeltjes Alles zal groeien Alles zal bloeien in prachtige…

Een zonnetje in de lentetijd heeft menig tere bloem misleid ; het weet zo zoet te vleien en wil het knopje vrijen. Voorzichtig, argloos bloempje in 't gras ! Dat valse zonnetje is er pas, of 't wijkt voor strenge koude, en ras is 't knopje prijs gegeven en boet zijn jonge leven, kwijnt langzaam weg en mijmert stil „'k Vertrouwde op 't…

De stad meldt zich als ik de balkondeur open, het straatgewoel zwelt aan door jengelend logistiek, scherp geluid van tramrails snelt door geest en ijle lucht. De linden werpen met een hoofse neiging in hun kale kruinen elkaar de zwarte jassen van de kraaien toe, boven de daken en in deze verbale dramatiek schildert een onhoorbaar…

halluf zeven zondag regen halluf tien de lucht klaart op hondje stoepie plassie poepie snel er staat een regenboog halluf zeven zondag regen…

al dagen stormt het buitengewoon ik kijk naar buiten, nee, het is geen droom bladeren vergaren met de wind door je haren het lijkt wel najaar maar nee, de lente staat al bijna klaar…

Met mijn rug gekromd trappend op de pedalen trotseer ik de storm.…

ruik de stilte in de morgen kleur de bomen lentegroen laat lammeren geboren worden want er is zoveel te doen kus de sterren in de hemel ruik de bloemen in het gras schilder zonlicht in de ochtend wou dat het al voorjaar was…

De storm buiten, doet zich te goed aan alles wat los en vast zit en zat. Wat een geluk dat we binnen alleen maar het geluid meekrijgen!…

Mijn humeur is als het weer, druilerig en teneergeslagen, zodat ik me niet hoef af te vragen, hoe ik er aan toe zal zijn, bij een klein beetje zonneschijn…

In winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende belopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen. Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder al het…

ik was er onderdoor gelopen haar uitgestrekte naaktheid liet ze, maar haar stam droeg water ik zag hoe schors zich vormde, tot het grillige verloop van takken die ze zweven liet uiteinden zwollen als tepels, door winterkou verhard daaronder groeide lente waar de magere dag mijn lijf verdraagt verdraag ik zelf het wegen van haar witte…

doolhof van dwarrels losse bladeren bruin herfst wordt winter in herinneringtuin daar kijk ik terug grasland vol bloemen groen, rood en wit teveel om te noemen 't is simpel prachtig sandalen en blouse voel weer de warmte als in een roes het mooiste is nu m'n denken aan toen vol van verwondering over ons en de zoen…

geen gouden glans van zomerdagen geen late avond met rode gloed maar kou en donker in onbehagen wat is er nog dat ertoe doet…

Dik ligt de sneeuw in veld en woud En 't Noorden huilt zijn somber lied: 't Is alles doods en vaal en koud En levensteek'nen zijn er niet. Geen levensteek'nen? Richt uw oog Naar 't klein vertrek daar ginds, bestraald Door zachte glans, die van omhoog Rooskleurig door de venst'ren daalt. Nieuwsgierig staat een kinderpaar…

als modder in donker en koude het overneemt wanneer warmte verloren is zij bevroren tranen weent denk ik terug aan wat ooit zomaar gegeven werd op die zonnige dag een zoentje…

M'n lief, de avondlucht kleurt gloeiend rood. Ons wacht een stralende en zwoele nacht. De ochtendzon zal warm en teder zijn. Dus leef, m'n lief, naar dat wat je verwacht. Aan alles komt een eind: ook wij gaan dood. Maar als na herfst en winter lente lacht, dan zit er toch een kring in 's levens lijn. Dus leef, m'n lief, naar dat wat je verwacht…