Het is donker hier en ik slenter wat. Het voelt niet onaangenaam, het is een briesje dat langs mijn gezicht waait. De lucht is onheilspellend, maar ik slenter door, het is niet zonder doel, mijn gedachten nemen me soms in beslag, soms zijn die gedachten pijnlijk. Maar slenteren helpt zelfs door het donkere onheilspellende herfstweer.…

Ze zingen nog - de mannen, alleen en ongehoord - ’t liedje uit hun jongenstijd dat ze in ‘t geheugen prentten. Ze zingen weer - de vrouwen, neuriënd, soms voluit. Het wijsje van hun jeugd betaalt hen uit, met rente. Ze zingen al - de merels, fluisterend in zichzelf - hun voorjaarsmelodie, oefenend voor de nieuwe lente.…

Een novemberse zaterdag kaatst zonnetjes van schaterlach. De wei glooit glanzend, onberoerd, terwijl het water parelmoert. Ik zie een hand tot groet geheven. Ons 'goedemorgen' duurt maar even. Stiertjes staan glazig in conclaaf. Een veldmuis vlucht. Schaduw van raaf. Een boze buizerd krijst: "Van mij!" en daar draaft een 'hallo' voorbij. Een…

De wind raast met veel geweld en kracht door de natuur. De geluiden, de aanblik, geweldig, en zo puur. De wind gooit de golven met kracht op het strand. De mens biedt gebogen enige tegenstand. De bomen, ze schudden en zwieren heen en weer. De wind laat zich kennen en blaast nog een keer. De wind met zijn geluiden gefluister of gedonder…

Hoe anders zou de wereld zijn met wat meer saamhorigheid hoe blijer zouden mensen worden met wat meer gezelligheid 'k Wou dat ik het kon veranderen de tranen verruilen voor een lach maar 't is voor mezelf zolang geleden dat ik echte vrolijkheid zag De herfst maakt me soms verdrietig hoe kan ik dan anderen vermaken ik doe de dingen die…

op de bodem van vermoeidheid kom ik winterslaap tegen hij maakt mijn lichaam loom mijn hersenen op lage toer de activiteitenmeter daalt gestaag terwijl mijn agenda roept om handeling zal ik mijzelf een baaldag gunnen aan de zijlijn kijken en spijbelen? ik dompel mij in nietsigheid laat mij stromen in het nulpunt…

Een blad valt met een plofje, nee, licht knisperend, net niet ritselend, een verlegen landing op de buik van de brink, die blinkt van bladeren, nee, die ingetogen glanst in plooien en stroken rond een donkere navel.…

daar sta je dan in ijzig natte klei diep gezogen tussen harde blote basten uitgekleed koud dakloos in rij je blauw te wachten op winter en zijn gasten…

Lief groen, verbleekt. Lief groen, verkleurd. Lief groen, verkreukeld. Kleurenpracht, donkere wolken, woeste wind en snijdende regen. De zon waait voorbij. Lief groen, ik wacht.…

Een tuin bezaaid met bladeren Een verroeste Verweerde trampoline Een prachtig beeld Voor een idyllisch stilleven Mijn droom wordt ruw verstoord Mijn trein dendert voort Symbolisch voor De tijd van het jaar en De tred van het leven…

In 't Oosten vangt de dag al aan In 't blauw van het Westen talmt nog de Maan Een wilgenboom met tak na tak biedt zwerversvolk kort onderdak De zwervers vliegen af en aan begroeten Zon behagen Maan met luchtig en weemoedig fluiten dat hen achteloos ontsnavelt onder 't vechten met kornuiten Druppels die sereen eerst blonken…

Liefdevol lijk sprookjesijskristallen, zacht witblauw getint en opgewarmd. Ontdooit zacht dampend hete adem, op een besneeuwd gesloten vensterraam. Laat dagklaar in volle glaskristallen nacht winterlicht in opgewekter zielsrust stralen. Zacht kust de maan met winterglinsters het diepbevroren hart wakker welk hoopt. Schaatsend hart het…

zwarte klei en noeste takken stoppelriet en wilgentenen langs de akkers weids en wit met hier en daar wat zilver van vogels in het verre als blaadjes in ‘t verschiet en door de wakken van een aangevroren vaart zakt de winterzon in ’t niet…

Schaduwen tussen bomen fluisteren hun woorden in akkoorden van zachte bries groeien in mosstille geluiden door zonlicht gestrekt tot drempels over zanderige paden. Sluipend door en over elkaar geven elkander geen ruimte vormen zacht licht van de dag om tot nevelige schemer tussen verduisterend eikenhout tot nacht elk zicht ontneemt.…

Steekt haar spits al in herfst kastanjes half ontkleed zelfs in de kruin al kaal Steekt haar spits in het koele blauw dat onverwacht vergrijst en regen brengt Bui en windvlaag niet voorzien de plu thuis gelaten regenjas nog in de zolderkast Wij versnellen onze pas zijn pijnlijk verrast vinden een schuilplaats in het kerkportaal…

Welkom herfst-fee Je zet me in vuur en vlam met je mooie kleurentooi het late zingen van de vogels nog zo mooi Het ruisen van de wind door je bijna naakte takken De wazige zon die mij 's morgens wakker kust liefdevol als een minnaar vervuld van verzengende lust…

Zijn moeder zal wel overleden ze was toen al oud, maar zijn gedichten houden reeds in de herfst winterslaap draaien zich op hun zijde als ze snurken In het gelaat vallen strepen zo vredig liggen ze helemaal niet bang De wereld vergaat toch wel buiten binnen leven ze heel lang Als wakker ze worden met trommelgeluid rijen vormen in marsgelid…

Het enige uitzicht buiten is tussen treden en de spijlen op een toonladder waar de mist op de setting heeft gewacht,het waard vond dit te beschrijven, verdwijnt als onvoltooid, gebroken en verwaaid, met rijp getooid in een composiet, waarin het slotakkoord een nieuwe toonsoort werd aangeboord, een lichte klank wordt sterfelijk,…

als een wilg op weg naar winter de bladeren zacht laten gaan takken strak in de wind nog even en het snoeimes dringt tot aan de knot er rest niets dan wachten op herhaling zal een zomer nog de kleuren hervinden van toen alles bloeide en vogelbekjes voedden zich op de takkenschoot de root scheen van goud leven overleefde de treurnis…

2 het is stil buiten omdat het zondag is en najaar, een duif daalt neer op het braakliggend land en kirt niet meer; hoor je het licht zelfs niet tussen het kreupelhout aan de bosrand? zwarte aarde, elektriciteit loopt eenzaam door de lucht langs bomen en velden naar de hoeven de huisjes de keetwagens in het gehucht, herfstig…